1983, het jaar van Holy Diver, Piece Of Mind en Kill ‘Em All. Ik voelde mij vijfendertig jaar geleden als een kind in de snoepwinkel. In oktober van dat jaar kwam een album uit dat nog steeds hoog op mijn lijstje van favoriete platen staat: Melissa, het debuutalbum van Mercyful Fate. Iedereen heeft gelijk dat Don’t Break The Oath technisch een betere plaat is. Echter, Melissa was de eerste kennismaking. Geen enkele andere band had ooit zo'n duivelse sfeer weten te creëren zoals Mercyful Fate dat deed in 1983. Geruchten deden de ronde over gedwongen opname in een kliniek van Kim Bendix Petersen vanwege zijn stembereik. Hij moest wel door de duivel bezeten zijn. Bij de opvolger was dat geen verrassing meer. Maar er zijn meer redenen waarom Melissa wat mij betreft altijd favoriet is gebleven. Drie om precies te zijn. Evil, Curse Of The Pharaohs en de titeltrack.

Mercyful Fate wordt gezien als een grondlegger van black metal, hoewel dat feitelijk alleen met het satanische imago en de kwaadaardige lyrics te maken heeft. Dat theatrale, duivelse aspect hielp de band destijds in een mum van tijd aan bekendheid in Europa en Amerika. Er was toen al een strijd gaande tussen de metalscene en de kerk, vooral in Amerika. Daar trok Mercyful Fate met Into The Coven de aandacht Tipper Gore, medeoprichtster van de Parents Music Resource Center en echtgenote van Al Gore (vice-president van 1993 tot 2001). De PMRC heeft gezorgd voor de waarschuwing ‘Parental Advisory: Explicit Lyrics’ die we sinds 1985 op platen zien. Die strijd begon overigens met de seksueel getinte teksten van Prince, maar dat terzijde. De politieke bemoeienis leidde er wel toe dat Mercyful Fate alleen maar populairder werd.

Wanneer je ruim drie decennia na het verschijnen de eerste twee platen nog zo vaak opzet, dan moeten deze wel iets bijzonders hebben. Ook destijds viel het stembereik van King Diamond niet bij iedereen in de smaak. Je houdt ervan, of je haat het. Een tussenweg is er nooit geweest. Het is niet alleen de zang die de band tot iconische hoogte heeft gestuwd. Niet voor niets heeft de muziek van Mercyful Fate vele metalbands beïnvloed, waaronder grote namen als Slayer en Metallica. Ik kreeg een déjà vu toen Ghost ten tonele verscheen. Zeker een nummer als Ritual bevat opvallende stijlkenmerken van Mercyful Fate.

Melissa is een ruwe diamant in vergelijking met Don’t Break The Oath, maar ook de ongepolijste sound heeft zijn charme. Wat betreft songwriting doen de platen niet voor elkaar onder. Op beide albums komt de unieke zangstijl van King Diamond even sterk uit de verf en domineert het samenspel van het gitaristenduo Hank Shermann en Michael Denner. Neem bijvoorbeeld het aantal riffwijzigingen dat Into The Coven bevat, of de duo-gitaarpartijen in At The Sound Of The Demon Bell. Dat samenspel is uniek en kenmerkend voor Mercyful Fate. Nadat Don't Break The Oath uitkwam, had Hank Shermann genoeg van dat satanische gedoe. De band ging uit elkaar en Michael Denner ging met King Diamond verder. Het duo kwam weer bij elkaar in 1992, toen Mercyful Fate de draad weer oppakte. Later speelden ze samen in Force Of Evil en tegenwoordig in Denner / Shermann.

De lyrics zijn satanisch, maar wat muziek betreft heeft Mercyful Fate feitelijk niets te maken met het ontstaan van black metal. De band staat veel dichter bij Black Sabbath, Judas Priest en Iron Maiden dan bijvoorbeeld Venom, of Bathory slechts een jaartje later. Michael Denner en Hank Shermann speelden Ramones-achtige punkrock in The Brats en dat hoor je zeker terug op Melissa, vooral in Evil, Curse Of The Pharaohs en At The Sound Of The Demon Bell. In retrospect is het best bijzonder dat het niveau van de songwriting zo wezenlijk is veranderd (van relatief eenvoudige punkrock naar continu wisselende riffs) toen Hank Shermann met Michael Denner én Kim Peterson begon te schrijven. Daarnaast kon Mercyful Fate met bassist Timi Hansen en drummer Kim Ruzz rekenen op een zeer getalenteerde ritmesectie. Zij creëeren de heavy sound die Melissa kenmerkt.

Melissa is pure, klassieke heavy metal zoals de duivel het bedoeld heeft. Ook vijfendertig jaar later staan de nummers als een huis. Zo bevat Evil een aaneenschakeling van goede riffs en is Into The Coven een voorbeeld wat songstructuur betreft. Curse Of The Pharaohs laat goed horen hoe de muziek en de zang elkaar aanvullen, juist omdat er in die track vocaal wat minder wordt uitgepakt. Opvallend is het ruim elf minuten durende Satan’s Fall, met in de eindfase een eerbetoon aan Iron Maiden, dat van begin tot eind weet te boeien. De zang van King Diamond was destijds onderscheidend en is nog steeds uniek. Zijn falsetto versterkt de duivelse sfeer, maar het is de lage, melancholische zang aan het begin van de titeltrack die dat nummer tot een hoogtepunt op de plaat maakt. Black Funeral tot slot is een inspriratiebron voor talloze bands.

De ep die een jaar eerder gelimiteerd uitkwam en door fans omgedoopt is tot Nuns Have No Fun, werd een legende toen Melissa verscheen. Velen waren er destijds naar op zoek. Don’t Break The Oath is terecht een klassieker, maar geen vernieuwend album. Dat predicaat behoort toe aan Melissa. En zou het succes van Don’t Break The Oath ooit zo groot geweest zijn zonder Melissa?

Tracklist:
1. Evil
2. Curse Of The Pharaohs
3. Into The Coven
4. At The Sound Of The Demon Bell
5. Black Funeral
6. Satan’s Fall
7. Melissa