De heren van de Franse melodieuze doom/deathmetalband Monolithe valt gerust een zekere mate van dwangneurose toe te kennen. Nebula Septem is het zevende album van het gezelschap uit Parijs en het getal ‘zeven’ komt op alle mogelijke manieren terug in de organisatie van dit album. De plaat bevat zeven nummers van elk precies zeven minuten. De beginletters van de titels van de nummers vormen samen de eerste zeven letters van het alfabet. Bovendien zijn de nummers in totaal in zeven verschillende toonsoorten geschreven en is het album gecomponeerd door zeven muzikanten (vooruit, we tellen de gastzanger Sébastien Pierre hier voor het gemak even mee).
Hoe strak georganiseerd de thematiek van Nebula Septem ook is, de muziek van Monolithe voelt juist ontzettend organisch en natuurlijk. Zeker binnen de zelfopgelegde, bijzonder strakke kaders is dat een uitmuntende prestatie. De nummers zijn stuk voor stuk statig en majestueus, met veel aandacht voor zich traag ontvouwend, melodieus gitaarwerk en stijlvolle, ondersteunende keyboardpartijen. Met name Burst In The Event Horizon en Coil Shaped Volutions vallen in positieve zin op door hun zeer kundige, aan Swallow The Sun en Draconian refererende gitaarmelodieën. De basis ligt in de funeral doom, maar de muziek van Monolithe is vele malen muzikaler, verfijnder en diverser dan het gros van de bands dat binnen dit subgenre opereert. Door de warme productie en de psychedelische ondertonen klinkt de muziek verrassend progressief. Vooral in de vaak lome, uitgerekte gitaarsolo’s openbaart zich de voorliefde van de componisten voor progressieve/symfonische rock van de jaren zeventig.
De doominvloeden blijken vooral uit de zware sound en de krachtige, diepe (maar tevens transparante) grunts van Pierre. Hij kwijt zich goed van zijn taak, maar is ingeschakeld als eenmalige sessiekracht nadat oudgediende Richard Loudin, die sinds 2001 de microfoon hanteerde, vorig jaar in goed overleg ermee ophield. Hoewel Rémi Brochard sinds vorig jaar de nieuwe frontman en gitarist is, horen we dus Pierre op dit album (met uitzondering van de machtige track Delta Scuti). Tegelijkertijd zet Monolithe met name in het tweede deel van het album (met de tracks Engineering The Rip en Fathom The Deep) koers naar experimentele wateren. Er zijn zelfs invloeden uit de synthwave te horen.
Toch weet Monolithe deze diverse invloeden tot één vloeiend geheel te smeden. Dat is een staaltje vakmanschap dat complimenten verdient. Nebula Septem is een muzikale reis langs diverse planeten, met een stel begenadigde muzikanten die opereren als kundige reisleiders. Een fraai staaltje werk dat de luisteraar bijna vijftig minuten onderdompelt in een heerlijke flow.
Tracklist:
1. Anechoic Aberration
2. Burst In The Event Horizon
3. Coil Shaped Volutions
4. Delta Scuti
5. Engineering The Rip
6. Fathom The Deep
7. Gravity Flood
