WOW!!! Dank je wel !!!

Waarom duurde het 20 jaar voordat je terugkeerde in de muziekbusiness? Waar heb je al die tijd gezeten?

Haha, het is erg moeilijk om deze vraag serieus te beantwoorden. Ik deed maar wat. Ik ging naar China, Berlijn, Tokyo, Italië, ging trouwen, kreeg kinderen, ik ging studeren, heb gewerkt, ik heb niet gewerkt, was vrijwilliger op school. Kortom, het gebruikelijke. Ik leefde mijn leven. Het is tot op heden geweldig.

Hoe heb je de tachtiger jaren beleefd als succesvolle periode in je muzikale carrière?

Als een periode die heel snel ging, vooral. De eerste LP deed het veel beter dan Atlantic Records had verwacht en ik werd volop geboekt voor allerlei optredens. Ik had volledig niet in de gaten hoeveel mensen er wel niet aan mijn project werkten. Ik was ook altijd verbaasd als iemand me ook daadwerkelijk kwam ophalen als ik ergens een radio interview had maar ik was zo onschuldig als het maar zijn kon. Het was echt geweldig. Ik maakte vier LP’s, deed een soundtrack, speelde in een film en een TV serie, ik tourde...
Het was een breed scala aan ervaringen en ik ontmoette vele van mijn idolen. Ik zong met Roger Daltrey. Overal werd door iedereen foto’s van me genomen en ik heb met de Concorde gevlogen!

Hoe kwam je aan die rolletjes in de film Hearts On Fire en in Starsky & Hutch?

Mijn agent, Triad, had ook een afdeling voor film en zij beveelden mij aan om audities te doen en zodoende kwam ik er, totaal onverwacht, in terecht.

Was het geen optie voor een tweede carrière?

Nou..dat gebeurde dus niet. Ik had een innerlijk conflict hierover en een lagere stem opzetten is voor acteren wel goed maar slecht voor mijn zangstem. Ik kan nog wel meer in detail treden maar dat vindt vast niemand belangrijk.

Wat zorgde indertijd voor jouw grote doorbraak?

Ik denk het nummer Talk To Me (van haar debuut-LP, geschreven door Joni Mitchell, red.), en de steun van alle mensen binnen de rockafdeling van Atlantic: Jason Flom, Danny Buch, Flash, Bruce, Joe, Judy Libow, Patti Conte, zij gingen tot het gaatje voor me. Ik had gewoon enorm veel mazzel. En Peppi Marchello was de perfecte producer voor dat album.

Ben je je er ooit van bewust geweest dat jouw publiek je zag als een ‘babe’ ?

Nee! Dat is grappig! In New York werkte mijn beste vriendin in de Playboy Club en we hingen daar altijd rond met de Bunnies. Zij waren echt prachtig om te zien! Op een avond (ik was toen 19) gingen we met zijn vieren naar Danceteria, en de een of andere kerel vroeg een van de meiden om te dansen, wat ze weigerde. Toen ging hij naar de volgende, en de volgende, en toen ze allemaal nee hadden gezegd vroeg hij mij niet, hahaha. De Bunnies waren zo lief, ze zeiden me dat ik er te jong uitzag en dat mannen me wel zouden zien als ik ouder werd. Mira is nog steeds mijn beste vriendin. Hoe dan ook, ik had een goed zelfbeeld, waarschijnlijk door mijn ouders. Mijn moeder zei altijd dat mannen aangetrokken werden door vrouwen die iets bereikt hadden, niet vanwege hun uiterlijk. Ik wist niet of dat waar was maar ik heb me nooit zo’n zorgen gemaakt om mijn verschijning. Ik vond mezelf wel prima zo en dat was genoeg. Ik dacht dat er vast wel iemand zou zijn die een bruinharige vrouw zou willen die goede cijfers haalde en die een goed gevoel voor humor had.

Jouw vier cd’s zijn niet zo lang geleden heruitgebracht. Wiens initiatief was dat?

Ik heb geen idee, ik was er niet van op de hoogte totdat vele vrienden mij er op attendeerden toen ze te koop stonden op internet. We waren er allemaal wel door verrast eigenlijk, maar ik kon eindelijk mijn eigen cd’s kopen, haha.

Na de switch van Atlantic naar Geffen Records ging je ineens sturen op de University Of California (UCLA). Waarom heb je toen de muziek gelaten voor wat het was?

Het album Squeeze verkocht niet goed genoeg in Amerika en Beau (Hill, red.) en ik gingen uit elkaar en ik was helemaal verdrietig en ongelukkig dus had ik besloten de muziek vaarwel te zeggen. Het was moeilijk, maar het was ook wel een opluchting. Ik was voor de lol een avond naar het Santa Monica College gegaan, waar ze me vertelden hoe ik me moest inschrijven voor een vierjarige studie op UCLA. Ik ben daar gestart met wetenschap, microbiologie, organische scheikunde etcetera maar ik vond het laboratorium helemaal niks. Wel dingen als DNA en chemische verbindingen, die theorie sprak me wel aan en vond ik interessant, dus ja, wat zou ik doen? Geen van mijn vrienden was wetenschapper. Toen ben ik maar geswitcht naar economie met een minor in accounting met het plan om terug te gaan naar New York en in de muziekbusiness achter de schermen te gaan werken. Na mijn afstuderen ging ik echter trouwen, dus ging ik werken bij een grote accounting firma, PriceWaterhouse. Ik vond het geweldig maar ik nam op een gegeven moment ontslag toen ik een baby dreigde te verliezen en mijn dokter mij bedrust had voorgeschreven. Met de baby is het overigens goed gekomen. Gelukkigste dag van mijn leven! Tegenwoordig maakt ze ruzie met me. Tel uit je winst!

Jouw tweede album, Beyond The Pale, was een stuk commerciëler dan je debuut. Was dat gepland door je label?

Nee, misschien wel door Beau (Hill). Je kunt het hem vragen als je wil. Ik bedoel, ik was er, wilde wat andere muziek doen en had hem ingehuurd omdat het album moest klinken zoals Ratt. Serieus, ik dacht echt dat het zou gaan klinken als You’re In Love of Lay It Down. Maar aan het eind van het verhaal waren we getrouwd dus maalde ik er niet om. Ik vind het nummer Tragedy nog steeds geweldig. Chris Botti, Reb Beach en Kip Winger speelden alle drie op dat album.

De laatste jaren horen we alleen iets over incidentele optredens van jou, zowel met eigen nummers als met covers. Hoe zit dat? Was je weer in de markt?

Oh nee, ik ging gewoon naar concerten en bevriende muzikanten haalden me dan wel eens op het podium. Niet professioneel bedoeld allemaal, ik kreeg niet betaald en werd niet gebeld daarvoor. Gewoon voor de lol, met o.a. Kip Winger, John Eddie, Glen Burtnik of Bobby Messano.

Wat triggerde jouw comeback dan?

Comeback? Oh dat was niet eens de bedoeling! Man ik sta er van te kijken dat ik weer zoveel interviews geef, haha. Danny Stanton belde me al een jaar of elf geleden maar ik had net een kind. Ik heb wel geprobeerd dingen te doen maar ik kreeg het allemaal niet voor elkaar. Nee, het was Robin die me heeft omgepraat en liet zien hoe het pad moest lopen.

Hoe kwam je eigenlijk met Robin en James in contact?

Robin voegde me toe op Facebook. Ik had haar in jaren niet gezien en we raakten aan de klets. Ik wist ook niet dat ze met James getrouwd was. Ik had net Cartesian Dreams van House Of Lords gekocht; ik had ooit op Demons Down een gastrolletje en had hem ooit in Los Angeles ontmoet. Robin heeft me op de hoogte gebracht van de marktomstandigheden in de Melodic Rock en heeft me overgehaald om eens drie nummers te proberen; het werden er elf. Net als Spinal Tap; geen tien, nee, elf. Dis toen kreeg ik tracks van Tommy Denander opgestuurd. Ik was helemaal enthousiast! Het was perfect voor mij. Man, wat kan die vent spelen. Holy cow !

De cd is opgenomen in de huisstudio van James Christian. Hoe was het om dat proces weer te ervaren?

Fietsen verleer je nooit; opnemen ook niet. Zo gauw als we opstonden begon ik met zingen en James zei wel wanneer we klaar waren. Meestal een nummer per dag. Het was in vergelijking met vroeger makkelijker, relaxed en het klonk allemaal geweldig. We hadden uitgestippeld hoe het album moest gaan klinken en van dat pad zijn we niet afgedwaald. Als ik het zelf had moeten doen had er van allerlei muziek opgestaan, haha.

Wat is favoriete track geworden? Ik vind zelf Broken, Wild One en Salt On My Wings wel gaaf..

Ik ga met je mee als het gaat om Broken. Ik hou van dat nummer. Het gaat over waanzin. Heb je dat er uit kunnen halen? Dat bedoel ik aan het eind met “het aandoen van de lichten”. De wereld is een beetje gek geworden. Wild One heeft een geweldig refrein en als ik zing “ one night in a rough embrace” krijg ik kippenvel.. Ik weet exact wat ik zing; af en toe om gek van te worden. Mijn favoriete passage op het album is de bassriff aan het eind van Everything You Are…dat kan ik wel tig keer achter elkaar draaien!

Welke songs had je al op de plank liggen en welke zijn volledig nieuw?

Nieuw zijn: Loved Along the Way, Broken, Salt on My Wings, Shut Up, Released You, This Heart (half nieuw), er zijn twee covers (Everything You Are en Shadows of the Night), en ik heb meegeschreven aan Badge of Love, Get Yer Kix en Wild One ten tijde van het album Squeeze (1992).

De productie van het album klinkt alsof jouw tijd heeft stilgestaan. Niet modern en bombastisch maar erg eighties..

Hm, dat kun je beter aan James vragen. Ik dacht dat ik Cartesian Dreams ging doen, hahaha. Maar dat liet hij me niet doen. Hij dacht dat ik gek was. Op enig moment noemden hij en Robin mij zelfs de Unabomber!

Toen je net bekend was geworden luisterde je o.a. naar Linda Ronstadt, de Dixie Dregs, Pat Benatar en Suzie Quatro. Waar luister je tegenwoordig naar, naast House Of Lords?

Ik luister naar waar de kids naar luisteren. Mijn zoon is helemaal weg van The Final Countdown, Crazy Train en Eye Of The Tiger. En mijn dochter was helemaal gek van Fireflies van Owl City..

Nu zie je veel bands tegenwoordig evolueren van hardrock naar metal en andersom; de smaken van luisteraars dus ook. Hoe ontwikkelt jouw smaak zich in dat opzicht?

Ik werd vroeger beïnvloed door mijn vrienden en door de radio. Boston, Foreigner, Queen, Billy Squier, daar luisterde ik naar, en ook wel meer gericht naar mijn eigen stem: Bonnie Raitt, Linda Ronstadt en zo. Ik hou meer van agressievere zang dan folkachtig. Ik heb altijd al veel energie gehad; ik wilde ROCK! Ik hou van de stemmen van Lou Gramm en Steve Perry. Ik wilde klagerig kunnen zingen, en hoog. Een soort macho-ding, zeg maar. Ik hou ook wel van bijvoorbeeld Joni Mitchell maar haar zangstem stond toch wel in contrast met mijn eigen krachtige zang. Ik wilde geen ‘sissy girl’ zijn.

Zijn er artiesten met wie je graag een nummer zou willen opnemen, of wiens nummer je zou willen coveren?

Oh ja, ik zou graag zingen met Brian Howe (ex-Bad Company, red.), met James of met Kip voor de gein. Ook zou ik graag zingen met Louie Merlino (Beggars & Thieves, red.), hij is echt fantastisch. Voor wat betreft covers moet ik echt een tijdje hard nadenken. Ik vind het nummer Blue On Black (Kenny Wayne Shepherd Band, red.) wel leuk, maar zie je, daar ga ik alweer…..

Hoe zijn de reacties op het album tot dusver?

Tot dusverre prima! Het is een wilde tijd!

Ga je ook nog touren?

Jaaa daar wordt aan gewerkt op dit moment. Ik ben zó klaar om deze nummer te gaan zingen! Waarschijnlijk ga ik wel mee met House Of Lords vanaf november en de planning daarna die komt nog. Kip Winger doet binnenkort een soloding, 100 km van mij vandaan, misschien ga ik ‘m wel verrassen. Hij is echt grappig. Ik hou van hem, en van Reb Beach. Het is zo leuk om iedereen weer te zien, het is allemaal nog nauwelijks te bevatten. Hou de website, www.fionarock.com, maar in de gaten, daar komt het allemaal op te staan.

Dan ga ik je zien!

Goed plan! Tot dan!!