Alex: Natuurlijk willen wij dat! Wij zijn een eigenzinnige, zeskoppige hardcoreband die niet onder stoelen of banken steekt dat we uit Rotterdam komen. Wij zijn nu zo'n drie jaar bezig en het begint zijn vruchten af te werpen. Een uitgebreide biografie is te vinden op www.priderunsdeep.nl.

Ivar: We zijn een bijeen geraapt zootje dat bij elkaar is gekomen voor de muziek. Niemand kende elkaar vooraf, behalve Alex en Martin, onze bassist. Ik ben als laatste toegevoegd, vlak voor het eerste optreden. Verder zijn we inmiddels drie keer van drummer gewisseld, hopelijk blijven we nog lang doorgaan in de huidige line-up!

Hoe is het gekomen dat jullie twee zangers in dienst hebben?

Alex: Wij zijn begonnen met gewoon één zanger, maar kwamen na een klein jaar tot de conclusie dat we iets extra's nodig hadden en dat was een tweede zanger. En met succes vinden wij, want nu hebben we een eigenwijs en kenmerkend geluid.

Ivar: Ik kwam Marcel (gitarist, red.) tegen bij een show. Toen had PRD nog nooit opgetreden. Ik ben langs geweest in de oefenruimte. Voor de lol, want ik wilde de band als fan gaan supporten. Toen ze vroegen of ik wilde zingen had ik in mijn twijfels en in het begin ging het nogal stroef. Na verloop van tijd heb ik mijn eigen plaats in de band gevonden. Ondertussen hadden we wel al een paar keer opgetreden en daar zijn ook opnames van. Ik krijg nog steeds kromme tenen als ik daarna kijk of luister, haha.

Wat is jullie ambitie? Maken jullie vooral muziek om lol te hebben en je agressie kwijt te kunnen of willen jullie keihard knokken voor een beetje bekendheid en een 'carrière' net zoals Backfire en Discipline?

Alex: Eigenlijk een beetje van beide, we knokken keihard voor een 'carrière', voor zo ver je van een carrière kan spreken, maar naar ons idee kan je ook alleen iets bereiken als je er ook volledig achter staat en leuk vindt.

Ivar: Het is maar voor weinig bands weggelegd om een 'carrière' te maken. Die lui van Backfire hebben ook nog steeds een gewone baan. Bovendien timmeren bovengenoemde bands al jaren aan de weg. Dus vooral lol en uitlaatklep en dan zien we over een aantal jaar wel verder.

In mijn review maak ik de vergelijking met Biohazard. Ben je het daarmee eens? Noem eens wat bands die jullie sound beïnvloed hebben.

Alex: Niet helemaal, al ben ik vrij vereerd dat die vergelijking gemaakt wordt, onze invloeden komen vooral van Knuckledust, Death Before Dishonor en Madball.

Ivar: Ik hoor de Biohazard vergelijking ook niet helemaal, maar ik ben uitermate slecht in vergelijkingen. Verder kan ik No Turning Back ook wel als invloed noemen al zal dat niet helemaal te horen zijn aan onze sound. Die is voornamelijk tot stand gekomen als compromis tussen de muzieksmaak van de verschillende leden, die bestaat uit NYHC, old school, eurocore, youthcrew, punkrock, beatdown en hiphop. Ondanks de grote verschillen gaat het maken van nummers altijd soepel.

In een aantal songs wordt de link naar jullie thuishaven Rotterdam gelegd, en dan vooral over de aanval in 1940. Hebben jullie 'iets' met geschiedenis en in hoeverre zijn jullie teksten gerelateerd aan die gebeurtenissen?

Alex: Ik ben zelf zeer geïnteresseerd in de geschiedenis van onze stad en dan met name het bombardement en de wederopbouw. Onze teksten zijn in zoverre gerelateerd, dat in Rebuilding The Broken Foundation ook slaat op de wederopbouw van de hardcorescene. Dit nummer is geschreven met in mijn achterhoofd de wederopbouw van de stad.

Ivar: De oorlog heeft overal in Rotterdam sporen achtergelaten die voor altijd - of tot het volgende bombardement - zichtbaar blijven. Hierdoor is de stad uniek qua architectuur. Ik ben ook skater en de ruimte die in Rotterdam beschikbaar is om dat te doen, is te ‘danken’ aan de oorlog. De agressie uit andere teksten is vrij algemeen. Ze kunnen gelezen worden met het oog op de oorlog, maar zijn niet met die achtergrond geschreven.

De songs 16 Years... en ...To An End zijn duidelijk aan elkaar verbonden. Wat is het verhaal daar achter?

Alex: Eigenlijk is het gemaakt als één nummer: 16 Years To An End. We vonden het een goed idee om het lekker slepende intro van dat nummer als intro van de cd te gebruiken en de rest van het nummer onder de naam ...To An End als afsluiter te gebruiken, zodat de cd een geheel is.

Ivar: We hadden toch gezegd dat we eigenzinnig zijn, haha.

Wordt er al gewerkt aan een opvolger van Till Our Dying Day?

Alex: We zijn net terug van een Europese mini-tour en hebben daar heel veel tijd ingestoken, zodat de nieuwe nummers een beetje op zich laten wachten. Nu zijn we weer helemaal terug om een lading nieuwe nummers te schrijven en te werken aan een heel album. Eigenlijk is Till Our Dying Day ook een uit de hand gelopen demo. We hadden eigenlijk de intentie om een demo van zo'n vier nummers op te nemen maar dat liep anders en het werd deze mcd.

Ivar: We zijn op het moment zeer gemotiveerd om nieuw materiaal te maken, zeker als je zeven dagen achter elkaar dezelfde set speelt. Verwacht meer nummers in de stijl van No Second Chance en Rebuilding... .

'Looking for shows' staat er op jullie MySpace. Is het moeilijk om aan optredens te komen? Wat staat er de komende tijd voor jullie op de agenda?

Alex: Het is lastig omdat er nogal veel bands zijn die willen spelen. Soms regelen we er ineens vier in korte tijd en dan een maand of twee niets. Op 14 juni spelen we in de Flatertheek in Naaldwijk en op 27 juni in de Bazart in Den Haag. Hou vooral onze MySpace-pagina in de gaten voor nieuwe optredens.

Ivar: Het kan nooit kwaad om te laten weten dat je wil spelen. Die show in de Flaat is trouwens een aanrader, het gaat altijd los in Naaldwijk!

Wat vind je van het hardcore-klimaat in Nederland en Europa?

Alex: Langzaam aan gaat Nederland wel weer warm lopen voor hardcore. Europa is gek op hardcore, vooral in Duitsland en Polen. In het oosten gaat het helemáál los.

Ivar: Er zijn veel bands en er komen in Nederland ook veel bands op tour. Combineer dat met het aantal beschikbare zalen en er ontstaat regelmatig een overkill aan shows. Hierdoor worden shows soms slecht bezocht en dat is jammer. Hardcore is op zijn best als de zaal vol staat. Het scheelt trouwens ook als de zaal niet zo groot is. Persoonlijk vind ik dat veel shows in te grote zalen gehouden worden. Dan wordt het nooit gezellig.

Verder wil ik nog toevoegen dat West-Europeanen een voorbeeld kunnen nemen aan de Oost-Europeanen op het gebied van support, opkomst en lol bij shows. Ik zie te vaak zure gezichten en te weinig mensen die los gaan. Er is geen respect voor bands uit het oosten, of ze nou uit de Ruhrpott of Bulgarije komen. Men is hier verwend en ziet hardcore als vanzelfsprekend. Met zo'n instelling gaat het bergafwaarts. Er zijn gelukkig uitzonderingen, maar wie de schoen past trekke hem aan.

Wat is voor jullie beiden de ultieme hardcore-klassieker?

Alex: Het hele album Victim In Pain van Agnostic Front.

Ivar: Ik wil graag een complete stroming noemen: Eurocore. Bands als Ryker's, Only Attitude Counts, Hard Resistance, Backfire!, oude Discipline en Tech 9, Brightside, Violation Of Trust. En de albums No End To It en Struggle van The Obnoxious, afkomstig uit Rotterdam!

Tot slot, waar zou je voor kiezen; een keer deel uit maken van de Persistence Tour of spelen in een volle Baroeg?

Alex: Spelen in een volle Baroeg. Alhoewel mij de Persistence Tour ook een keer geweldig lijkt.

Ivar: Volle Baroeg!