Zeker, zeker. Begin volgend jaar komt een nieuw album uit. We hebben na de release “The Quiet Offspring” niet veel getourt. In 2006 gaan we zoveel mogelijk touren, voor alletwee de albums. Misschien geen 365 dagen in het jaar, maar wel meer dan we tot nu toe hebben gedaan. Begin volgend jaar een tour om het akoestische album te promoten, vervolgens in de zomer de grote festivals af om zoveel mogelijk luisteraars te bereiken, en dan in het najaar nog een tourtje. Dan hebben we het aantal gedane shows zeker vertienvoudigd, en zitten we gebeiteld. Hoog tijd, want naar mijn bescheiden mening is Green Carnation een briljante live-act.

Je noemde een akoestisch album. Gaan jullie oude nummers opnieuw opnemen of is het volledig nieuw materiaal?

Alleen maar nieuwe nummers. We hebben in het verleden al eens gespeeld met akoestische versies van onze muziek, voor bonustracks en dergelijke. Dit wordt echter anders. “The Acoustic Verses” komt uit tijdens het 15-jarig bestaan van de band. Zoals je misschien weet begon Green Carnation begin jaren negentig als niet erg actieve death metalband, die pas sinds 1999 of zoiets echt actief is. Het geluid van de band verandert constant. Het enige wat we tot nu toe niet gedaan hebben is een akoestisch album. Als we dat straks gedaan hebben kunnen we een gerichte keuze maken voor welke muziek ons het beste ligt, en dan zullen we misschien meer consistente albums uitbrengen.

Het is een groot voordeel en een nadeel eigenlijk; veel mensen waarderen Green Carnation omdat je van tevoren nooit weet wat je krijgt, behalve kwaliteit. Maar er zijn ook meer conservatieve fans, die na “Light Of Day, Day Of Darkness” afgehaakt zijn omdat het allemaal niet zo hard meer was. Na het akoestische album zal het waarschijnlijk weer een stuk harder worden, al weet je het natuurlijk nooit met Green Carnation.

“The Acoustic Verses” zal uit twaalf nummers bestaan. Nouja, eigenlijk tien, maar drie losse tracks vormen samen één groot nummer. Iedereen in de band heeft een paar nummers geschreven. Ik een, de drummer een, Tchort drie. De voornaamste reactie die we krijgen van mensen die het album gehoord hebben is dat je amper kunt horen dat de nummers door een rockband geschreven zijn. Normaal hoor je dat, ik wel in ieder geval. Green Carnation heeft het voordeel dat er zowel metal- als jazz- en popmuzikanten in de band zitten.

Zoals Bernt Moen, voormalig keyboardspeler van A-Ha?

Ja, klopt. Hij heeft alleen nooit met ze op het podium gestaan. Hij wees ze af, hahaha. Hij is een geweldige muzikant, die helaas niet meer voor ons speelt. We hebben nu een andere keyboardspeler. Een saxofonist, die ook piano speelt.

We hebben allemaal nummers geschreven voor The Acoustic Verses. Tchort heeft er twee of 3 gedaan, ik heb er een geschreven, de drummer heeft er een geschreven… Het is altijd verrassend hoe zoiets uitpakt, met zoveel verschillende ideeën bij elkaar. We weten niet hoe de fans het album gaan ontvangen. De meeste fans gaan hem geweldig vinden, hopen we, omdat we op de typische Green Carnation manier hebben gewerkt, zonder rekening te houden met verschillende muziekstijlen. We zouden hiermee ook hele andere markten aan kunnen boren, zoals het mainstream-publiek. Niet dat we albums maken om te verkopen, maar omdat we ze nu eenmaal uitbrengen kunnen we ze net zo goed zo veel mogelijk verspreiden.

Jullie hebben een label opgericht, toch?

We weten dat we “The Acoustic Verses” niet naar 666metal.com of iets dergelijks kunnen sturen voor een beoordeling, omdat het geen album is volgens het patroon dat zulke websites verwachten. Daarom hebben we ons eigen label, om gericht promotie te kunnen maken voor ons album.

“Sub Life Productions” is opgericht door Tchort en mij. We zijn er al sinds de zomer mee bezig. Het is veel en zwaar werk, hebben we afgelopen jaar gemerkt, maar je leert er veel van. Na de release van het nieuwe Green Carnation gaan we ook veel ander spul uitbrengen.

Andere bands?

Ja, voornamelijk bands uit onze eigen omgeving, maar als dat goed uitpakt willen we een stapje verder gaan en grotere bands tekenen. Maar er is alleen al in de directe omgeving zoveel kwaliteit te vinden, zoveel muziek die nog niemand kent. Allemaal jonge bands die geweldige muziek spelen maar die niet commercieel interessant genoeg is om miljoenen van te verkopen. Dat soort muziek moet toch een kans krijgen.

Kun je een beetje vertellen wat we daarvan kunnen verwachten?

Ja. Je kunt onze website bekijken, http://www.sublifeproductions.com, daar kun je samples luisteren van bands die we aan willen bevelen. Een van mijn favorieten is Zymbiotik. Voorheen heetten ze Death Jazz Ensemble, en ze spelen een mix van extreme metal en jazz. Het zal de meest extreme free jazz zijn die je ooit hebt gehoord, en het zal ook de meest extreme extreme metal zijn die je ooit hebt gehoord. Het is zo hard, zo gecompliceerd, zo verschrikkelijk om naar te luisteren, het is een hele nieuwe belevenis op het gebied van muziek. Het is nog het meest te vergelijken met een van mijn favoriete muzikanten, Mike Patton. Dezelfde visie. Muziek hoeft niet alleen mooi te zijn, het moet ook slecht en lelijk zijn. Het is overigens de band waar Bernt Moen tegenwoordig in speelt.

We hebben ook nog wat andere bands op het oog. Wat death metal, maar ook nu… nee, ik wil het geen nu-metal noemen, dat is voor veel mensen een negatieve klank. Het is een soort industrial, modern iets. Mag ik het zo wel omschrijven? Haha.

Krijgen de andere bands waar je in speelt ook een plekje op het label?

Dat is zeker een optie. Niet dat we ontevreden zijn met de huidige situatie, integendeel, maar soms zou je willen dat je net iets meer controle had. Bijvoorbeeld over coverartwork. Als je voor 80% een goed gevoel hebt, ga je veel liever voor de 100% dan dat je het er bij laat zitten. Maar de platenmaatschappij doet ook wat zij het beste vinden, zij willen net zo goed iets verdienen. Met een eigen label loop je wel het risico dat de focus van de muziek wegdraait. Daar hebben Tchort en ik het ook over gehad. We hebben afgesproken dat als een van ons de goede weg uit het oog verliest, dat de ander daar meteen op corrigeert.

Schrijf je veel nummers voor je drie bands?

Voor Green Carnation doe ik gemiddeld één heel nummer per album en daarnaast schrijf ik ook wat teksten voor de andere bandleden. Voor Trail Of Tears heb ik tot nu toe alleen wat teksten geschreven en voor Chain Collector helemaal niets, de zanglijnen uitgezonderd. Voor het nieuwe Trail Of Tears album, werk ik nu wel aan één nummer. Ik ben in dat opzicht niet erg productief, ook omdat Trail Of Tears tegenwoordig muziek speelt die nieuw voor me is.

Wat heb jij nodig om een nummer te schrijven?

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken. Voor het nieuwe Green Carnation album heb ik één nummer geschreven. Nouja, geschreven, ik heb het opgenomen op m’n voicemail thuis, toen ik op vakantie was in Italië. Een zanglijn, en wat melodieën. Elke keer als ik dat naluister weet ik nog precies hoe het moet gaan klinken, dat hoor ik in m’n hoofd. De uitdaging is om de andere bandleden te laten begrijpen hoe ik dat nummer wil horen. Maar gelukkig speel ik een klein beetje piano, kan ik redelijk gitaar spelen en kan ik minder dan redelijk bass spelen, dus doe ik dan een preproductie. Meestal met de bassist, omdat we beiden ongeveer hetzelfde denken op muzikaal gebied. Met behulp daarvan leg ik aan de rest van de band uit wat ik wil. Bovenal wil ik wel dat alle andere leden de kans krijgen om hun ideeën er ook in te stoppen, als dat bij het nummer past.

Ik begin meestal met de muziek. De basis is meestal een gevoel, een woord, of een zin. In de muziek probeer ik dat gevoel uit te leggen, uit te breiden. Daar bouw ik vervolgens de teksten op. Het kan dus zijn dat m’n teksten soms moeilijk te begrijpen, soms begrijp ik ze zelf niet eens. Het zijn echt omschrijvingen van de gevoelens, geen verhalen.

Volgens mij is je eten klaar. Bedankt voor je tijd, en succes straks.

Jij ook bedankt!