Gisteravond werd bekend dat The Vintage Caravan al om 14.00u een verrassingsoptreden zou geven in Cul De Sac. Niet verwonderlijk puilt het café al vroeg uit zijn voegen. Hoe vaak krijg je immers de kans om zo’n toch behoorlijk succesvolle band (ze zitten niet voor niets bij Nuclear Blast) in zo’n intieme setting te zien? De IJslanders hebben er zelf ook zin in en de band rockt dan ook de pannen van het dak. De nadruk ligt op nieuw werk en dat wordt met veel bravoure gebracht. De bezieling bij de muzikanten is mooi om te zien en de vette, authentieke hardrock met vurig gitaarwerk gaat erin als zoete koek. De zweterige setting werkt daarbij alleen maar sfeerverhogend. (Rik)
Met maar drie podia beschikbaar, is de Afterburner alsnog steevast de meest vermoeiende dag van Roadburn. Dat is dit jaar niet anders. Na drie dagen bands, gezelligheid en het vele staan, zijn de bezoekers met weekendkaarten vaak moegestreden. Zeker wanneer er nog een metaldisco bezocht is de avond ervoor. Bij aankomst treffen we veel mensen aan met een chronisch slaapgebrek, maar de sfeer lijdt er niet onder. Het is alleen lastig om de aandacht erbij te houden. Green Carnation lukt het om de toeschouwers bij de les te houden. Hun sfeervolle, progressieve metal doet denken aan Opeth. Na jaren treden deze Amerikanen weer op en dat gegeven lijkt erg onwaarschijnlijk. Dit optreden verdient een pluim, want wat we hier zien, mag gerust memorabel genoemd worden. Light Of Day, Day Of Darkness wordt volledig gespeeld en dat album bestaat uit één nummer, maar voelt desondanks aan als een verzameling songs. Het doet pijn om te constateren dat deze band zo weinig waardering heeft gekregen toen dit album verscheen. (Ruud)
Andere carrières zijn echter gelukkig wel in de kiem gesmoord. Neem nou de volgende band. Sommige mensen kijken hoopvol uit naar Blind Idiot God, maar we kunnen weinig anders dan concluderen dat een dove, idiote God deze band op de wereld gezet heeft. Het is alsof de drummer de enige echte muzikant is en alles bepaalt. Hij geeft het ritme aan en de duur van de songs, maar verraadt ten minste nog iets van talent. Wat de gitarist en bassist doen, heeft meer met complete willekeur te maken. Snel maar weer een rondje lopen in de hoop bekenden aan te treffen voor een praatje. De V39 is bij gebrek aan een goede band een aardig zaaltje om te vertoeven. Neurosis neemt nog altijd een achterlijk groot deel van de ruimte in en tot mijn stomme verbazing blijkt er een fooienpot te staan. Dit moet wel echt de meest kansloze actie ooit zijn die ik als muziekliefhebber meegemaakt heb. Dat een gevierde band als Neurosis dit doet, terwijl het dertigjarig bestaan gevierd wordt. Werkelijk beschamend! (Ruud)
De afterburner bevat meer verrassingen. Zo is het optreden van het mij volstrekt onbekende Jakob een aangename verrassing. Na alle loodzware riffs van de afgelopen dagen voelt de dromerige post-rock/ambient van deze Nieuw-Zeelandse groep als een weldadig warm bad. De ondersteunende videobeelden (van ‘videokunstenaar’ Jérôme Siegelaer) zijn weliswaar wat eentonig (en het had ook wel wat professioneler in elkaar gezet mogen worden), maar sluiten wel goed aan bij het atmosferische, ingetogen karakter van de muziek. De groep oogst dan ook terecht groot applaus na afloop van dit fraaie optreden. (Rik)
De echt goede, oude stoner is helaas maar slecht vertegenwoordigd dit jaar en dan zit ik eerlijk gezegd niet op Ecstatic Vision te wachten. Dit is zo’n band die niet bepaald bruist van de originaliteit en in mijn review van het debuut haalde ik nogal uit naar de zanger. Het optreden van vandaag is stiekem vrij aangenaam. De zang stoort me minder en de aandacht gaat met deze performance toch uit naar het instrumentale deel. Deze heren kunnen inderdaad wel een potje spelen. De vermoeidheid zorgt ervoor dat niet het hele optreden aanschouwd wordt. Misschien is de waardering groter dan verwacht, omdat er weinig spacerockbands zijn, maar bij vlagen valt er echt te genieten van Ecstatic Vision. Hopelijk maakt de volgende plaat meer indruk. (Ruud)
Adel verplicht – en dat geldt al helemaal voor het Belgische Amenra. Als er één groep (naast Neurosis uiteraard) vandaag de aandacht trekt, dan is het wel deze Belgische doom/sludgeformatie rondom frontman Colin Van Eeckhout. Het akoestische optreden van gisteren pakte mijns inziens niet zo geweldig uit omdat de setting zich er niet voor leende, maar met dit optreden revancheert de band zich. Er valt geen speld tussen te krijgen. de band speelt zoals altijd waanzinnig en de loodzware klanken dringen tot diep in de borstkas door. De duistere en bij vlagen ongemakkelijke videobeelden voegen een extra belevingslaag toe aan de muziek. De nadruk ligt op Mass IIII, waarvan vier nummers voorbij komen. Daarnaast bestaat de setlist uit twee nummers van het meest recente album Mass V. Van Eeckhout staat, zoals gebruikelijk, grotendeels met zijn rug naar het publiek en legt ziel en zaligheid in de nummers. Het enige minpunt is dat de koek na vijftig minuten op is, terwijl er toch een uur staat ingepland. (Rik)
Na het geweld van Amenra biedt de muziek van Klone een welkome afwisseling. De dromerige zang doet wel wat denken aan het latere werk van Katatonia en Anathema, hoewel Klone muzikaal wel wat steviger klinkt en de Gojira-achtige groovemetalwortels nog hoorbaar zijn. Het levert een eigenzinnige combinatie op. Zanger Yann Ligne heeft een prettig stemgeluid, maar is helaas niet altijd even toonvast. (Rik)
De hoofdplek op de bill is ook vandaag weggelegd voor Neurosis. Hoewel de setlist volledig anders is, krijg ik hetzelfde gevoel als gisteren. De band speelt op de automatische piloot en lijkt een nogal norse indruk te maken. De enige die nog echt los gaat, is toetsenist Sanford Parker. Diens rol wordt overigens ook niet door iedereen in dank afgenomen. De band laat tussen ieder nummer lange pauzes vallen die worden opgevuld door noiseklanken die Parker uit zijn apparatuur perst. Het versterkt het gevoel dat de echte beleving ontbreekt bij Neurosis en dat is jammer. Ook vandaag is er vanuit muzikaal opzicht immers weer genoeg te genieten, met prachtige nummers als No River To Take Me Home en The Tide. Ondanks het oorverdovende volume is dit niet het legendarische optreden waarop veel mensen hadden gehoopt. (Rik)
Het is een ondankbare taak om als laatste band na vier dagen muzikaal geweld te mogen aantreden, maar de Amerikaanse doom/sludgeformatie Buried At Sea laat zich er niet door weerhouden om zijn dronende, intense klanken op loeihard volume de akelig lege zaal in te slingeren. De heren klinken absoluut overtuigend, maar ik ben inmiddels zo compleet murw gebeukt dat ik het na een kwartier voor gezien houd. (Rik)
Met dank aan Niels Vinck voor de foto's!
