Het naar een regel van J.R.R. Tolkien vernoemde DOOL opent de derde dag van Roadburn in een overvolle Cul De Sac. Het publiek bestaat vooral uit Nederlanders. Zonde voor het gros van de buitenlandse bezoekers. Deze Rotterdamse band (eigenlijk een duistere metalreïncarnatie van Ella Bandita) heeft namelijk de voormalige ritmesectie van The Devil's Blood en dat is absoluut te horen. Meer dan Death Alley doet DOOL aan The Devil's Blood denken, maar ook aan de door Selim Lemouchi-beïnvloedde laatste albums van In Solitude en Tribulation, met dezelfde soort deathrock/postpunk-elementen. Live is de knetterende energie bijna te grijpen, alsof je in de frontlinie voor het podium als lid van het publiek zelf de nummers aan het spelen bent. Extatisch. Niet minder dan welk optreden ook van The Devil's Blood. Rianne van Dorst is een charismatische bandleidster met een redelijk dynamisch stemgeluid en ook een begenadigd gitariste. Gelukkig spreekt ze praktisch nauwelijks tussen nummers door en houdt in de goede Selim-traditie de focus vast. Dit is fantastische muziek, live, maar met alle details, epische passages en gewaagde, maar toch als natuurlijk aanvoelende twist zeker ook op plaat, die dit najaar uitkomt. (Kees)

Het nadeel van experimentele muziek is dat het vaak moeilijk te begrijpen is. Yodok III zal ongetwijfeld een plan hebben, maar ze lijken er alles aan te doen om dat beeld te ontkrachten. De drie muzikanten zitten verwoed om hun instrumenten gebogen en gooien er op schijnbaar willekeurige momenten er wat klanken uit. Er komen zelfs verschillende blaasinstrumenten aan bod, maar wat vooral opvalt is de drummer die zich nergens wat van aantrekt. De verder zweverige tonen zijn in elk geval niet aan veel mensen besteed. (Ruud)

Zoals gezegd stellen veel oudgedienden enigszins teleur. Zo verzuipt de plechtige funeral doom van Skepticism op een veel te groot podium en een veel te lege grote zaal. Hoewel de bandleden een solide prestatie neerzetten en frontman Matti Tilaeus, getooid als begrafenisondernemer, er alles aan doet om een statige en druilerige sfeer te creëren, wil de vonk niet overslaan. (Rik)

Dat geldt overigens ook voor het optreden van Misþyrming: geen oudgedienden, maar wel teleurstellend. Ik ben inmiddels de tel kwijt hoe vaak de leden van deze band inmiddels op het podium hebben gestaan, maar vandaag spelen de IJslanders in de Green Room hun goed ontvangen debuutalbum Söngvar Elds Og Óreiðu integraal. Net als tijdens de Úlfsmessa van gisteren ben ik nog steeds niet helemaal overtuigd. De zware, bij vlagen dissonante en chaotische black metal voelt op de beste momenten aan als een onontkoombare wervelstorm, maar verzandt ook regelmatig in goede bedoelingen. (Rik)

Na het IJslandse Grafir op donderdag treden vandaag in de Extra de landgenoten van Nadra op. Deze jonge band bracht vorig jaar de langspeler Allir vegir til glötunar uit. Bij vele blackmetalliefhebbers vloog de plaat onder de radar door. Nu de kans voor de band om op dit internationale podium hoge ogen te gooien. Nadra komt live over als de personificatie van woeste natuurkracht. Het lijkt alsof de bandleden met vulkanische as uit IJsland besmeert zijn en zich zo de macht van de elementen eigen hebben gemaakt. Ze staan hoorbaar in de traditie van het oorspronkelijke Noorse blackmetalgeluid, maar doen dat met een puurheid en echtheid die bij de vaak overdreven theatrale en satanische Noorse soortgenoten ontbrak. In het kielzog van Misþyrming is Nadra een van de wereldwijde blackmetalbeloftes van dit jaar. (Kees)

Een van de nieuwe bands die indruk maakt, is Hemelbestormer. Deze groep is gevormd rondom Filip Dupont, die eerder in de blackmetalband Gorath actief was. Met Hemelbestormer is het echter vooral instrumentale post-metal à la Cult Of Luna en Omega Massif wat de klok slaat. De muziek klinkt live nog een stuk zwaarder en intenser dan op plaat en dat maakt het optreden van vanmiddag tot een succes. (Rik)

Het uit IJsland afkomstige Kontinuum maakt erg mooie, melancholische en atmosferische muziek, die klinkt als een mengeling van Katatonia, Anathema en Him, met een flinke vleug post-rock en post-punk erdoorheen. Hoewel de band érg zacht speelt en de Extase niet de meest geschikte locatie is, kunnen de uitgesponnen nummers op veel instemmend geknik rekenen. (Rik)

John Haughm is wellicht beter bekend als de frontman van atmosferische (en inmiddels opgeheven) doomband Agalloch, maar staat vandaag in zijn uppie op het podium. Net als de heren van Yodok III lijkt dit optreden gespeend van een plan en haken al snel bezoekers af vanwege de willekeurige, onsamenhangende gitaarklanken. Mezelf incluis, want ik zoek liever het zonnetje op. (Ruud)

Veel nieuwe bands op Roadburn. Sommige met frisse, jeugdige muzikanten, zoals bij de IJslandse bands, maar soms ook nieuwe formaties van doorgewinterde veteranen, zoals bij The Skull en With The Death. Brothers Of The Sonic Cloth is ook zo’n band. De band uit de voormalige grungehoofdstad wordt geleid door niemand minder dan Tad Dayle, eens frontman van de naar hem vernoemde legendarische grungeband Tad. De band is een van de verrassingen van het festival. Epische stonerrock in het straatje van Crowbar, alleen eclectischer. Een groot deel van de naar de band vernoemde debuutplaat wordt live vertolkt: grootse, uitgesponnen instrumentale secties, vergezeld door de indrukwekkende baritonstem van Doyle. Het intermezzo waarin hij een Mongools keelzangstuk deed, was een van de hoogtepunten van deze zaterdag. (Kees)

Wat een van mijn hoogtepunten had moeten worden, blijkt een behoorlijke teleurstelling te zijn. Het Britse Galley Beggar liet vorig jaar traditionele folkrock herleven met het nieuwe album Silence And Tears, maar de overtuiging van eigen kunnen lijkt geheel weg te zijn. Misschien zijn de leden van het gezelschap erg zenuwachtig of voelen ze zich niet op de juiste plaats. De muziek wordt erg tammetjes gespeeld en contact met het publiek is er ook nauwelijks. Naar het einde toe wordt het optreden wel wat beter, maar als iemand uit het publiek de muzikanten tot een glimlach probeert aan te sporen, zegt dit eigenlijk heel veel over wat we hier gezien hebben. (Ruud)

Het echte hoogtepunt van vandaag komt op naam van een Nederlandse band. Het uit Oss afkomstige Astrosoniq heeft niet ver hoeven te reizen voor dit optreden, maar voor veel bezoekers zal het klinken alsof de band uit een ander melkwegstelsel komt. De band rondom de met zonnebril uitgedoste Fred van Bergen slaagt er namelijk moeiteloos in om met zijn lange, psychedelische nummers en ondersteunende videobeelden de zaal in collectieve trance te krijgen. Ruim een uur lang is het genieten geblazen van deze uitstekende band. (Rik)

Tijdens deze editie van Roadburn staat het podium in café Cul De Sac deels in teken van Belgische bands. Een van de zuidelijke formaties die hier optreedt, is Partisan. Deze postpunkband kampt met geluidsproblemen. De fijne, heldere zang is niet goed hoorbaar, maar de Belgen zijn toch in staat hun aanstekelijke 80s geluid ten gehore te brengen. Cul De Sac is niet vol. Misschien is deze muziek voor de gemiddelde Roadburn-ganger iets te braaf, maar met slechts een EP op zak is Partisan nu al een belofte voor fans van Killing Joke en Clan Of Xymox. (Kees)

De verwachtingen voor het optreden op het hoofdpodium van 013 van Tau Cross zijn hooggespannen. Dat komt omdat het een allstarband is, met leden van Amebix en Voivod, die vorig jaar ook nog eens een geweldig debuutalbum afleverden bij het grote Relapse Records. Het monolitische, industrial-achtige geluid van Tau Cross ligt in het verlengde van de laatste albums van Killing Joke en Amebix. Pakkende nummers, alleen live kwamen de vocalen van ‘The Baron’ (vocalist van Amebix) slecht uit de mix en stond de ritmesectie te hard. Voor vele trappelende fans een lichte teleurstelling. (Kees)

Nieuw in de stal van Lee Dorrians label Rise Above en ook vrij nieuw in de doomscene is het Amerikaanse Beastmaker. Gezien het ouderwetse horrorthema dat Dorrian aan zijn dagen als curator gekoppeld heeft, is Beastmaker wel de meest toepasselijke band van dit event. De songthema’s zijn regelrechte verwijzingen naar decennia oude horrorfilms, al zal Tombs Of The Blind Dead er niet bij zitten. Het wordt in elk geval snel duidelijk waarom dit drietal op tour mag met Blood Ceremony. Spelen kunnen ze wel. Dit is niet de beste band van dit festival, maar toch minstens een aangename verrassing. (Ruud)

Ook Dead To A Dying World is een nieuwe naam. Het is desondanks druk op het podium. Met twee vocalisten, twee gitaristen, een bassist, een drummer en een violiste (Eva Vonne, die overigens ook actief is in Sabbath Assembly) is er weinig ruimte over. De mengeling van Cascadiaanse black metal, sludge en zelfs een vleugje gothic klinkt niet bepaald alledaags, maar komt zeker goed over. De vioolpartijen brengen mij af en toe terug in de tijd, naar een band als The Sins Of Thy Beloved, hoewel Dead To A Dying World veel feller klinkt. Met name de afwisseling tussen vocaliste Heidi Moore (die een indrukwekkende krijs produceert) en grunter Mike Yeager pakt live goed uit. Hoewel de nummers af en toe iets te lang zijn en wat coherenter mogen zijn, geeft deze band een aardig visitekaartje af. (Rik)

Ook Tee Pee Records is dit jaar aanwezig op Roadburn. Eerder zagen we onze landelijke trots Death Alley al spelen en in het ditmaal rustige Extase mag Carousel opdraven. Normaliter zit Jake Leger achter de drumkit, maar hij verkiest dit voorjaar het legendarische Bang boven zijn eigen band. Gezien het label en de titel van het laatste album (2113) hoopte ik op een potje hardrock dat met Rush te vergelijken valt. Het pakt natuurlijk iets anders uit, want op het moment dat ik het krappe zaaltje met de vervelende lange, smalle gang betreed, staan tientallen harige mannen te swingen op deze boogierock. De Thin Lizzy-invloeden zijn ook geen seconde ver weg. De muziek is heel sympathiek, maar het beklijft niet. Ik snap wel dat Jake met de twee zestigers op pad is. (Ruud)

Nu zou je verwachten dat ondergetekende na Carousel direct richting de andere retro-rockact Admiral Sir Cloudesley Shovell rent, maar ik verkies een verblijf in de Extase. Admiral speelde vorig jaar al op dit festival en maakte geen bijster goede indruk. Nee, ik zet in op Crumbling Ghost dat de eer van de folkrock mag redden na de teleurstelling van Galley Beggar. Dat doen ze gelukkig met verve. De bandleden maken grappen met het publiek en staan zichtbaar genietend op het podium. Het is logisch dat er veel van de onlangs uitgebrachte EP Five Songs gespeeld wordt, maar in het uur dat deze Britten toebedeeld is, komt het oudere werk ook ruimschoots aan bod. Van kalme, serene vocale passages tot het wat snellere werk. Het komt allemaal aan bod en het wordt zodanig goed uitgevoerd dat Crumbling Ghost een van de meest memorabele optredens van deze Roadburn-editie neerzet. Dit was best indrukwekkend. (Ruud)

Amenra valt vandaag een beetje tegen, hoewel dat meer aan de zaal dan aan de band ligt. De intieme, akoestische vertolking van nummers als Aorte. Nous Sommes Du Même Sang en Razoreater klinkt prachtig, ware het niet dat een tot aan de nok gevulde, luidruchtige grote zaal van de 013 absoluut niet de juiste locatie is voor dit soort muziek. In plaats van te kunnen genieten van de nummers word ik dan ook vooral afgeleid door de gesprekken die overal door de muziek heen worden gevoerd en het voortdurende geknisper van bekertjes. (Rik)

Hoe mooi de akoestische set van Amenra ook is, het werkt niet in een rumoerige, veel te grote zaal. Bovendien merk ik dat ik behoefte heb aan wat stevigers. Nou, daar kan Russell Haswell wel voor zorgen! Het is een briljant gezicht: een nogal ‘shabby’ uitziend persoon, gewapend met slechts een mengpaneel en een paar blikken goedkoop bier, die beenharde noise door Het Patronaat jaagt voor een handvol bezoekers. Hier en daar druppelen al wat Blood Ceremony fans binnen, die binnen de kortste keren weer naar buiten gejaagd worden door de extreem luide kakofonie aan elektronische klanken en ritmische pulsaties. Voor de noiseliefhebber is het echter genieten geblazen. (Rik)

Hét hoogtepunt van Roadburn zou natuurlijk het dubbele jubileumoptreden van Neurosis moeten worden. Het Amerikaanse instituut viert zijn dertigjarig bestaan met twee optredens, waarvan het eerste optreden zaterdagavond is. Neurosis presenteert een bloemlezing van het materiaal uit zijn rijke geschiedenis, van het laatste album Honor Found In Decay tot en met de prille hardcore/punk uit de begindagen (Pain Of Mind). Toch slaat de vlam niet echt in de pan en kunnen we zelfs stellen dat het optreden enigszins teleurstelt. Natuurlijk biedt de band kwaliteit, maar de bandleden lijken wel heel erg op de automatische piloot te spelen. Het lijkt wel alsof ze er zelf geen zin in hebben. En terwijl Neurosis eerder gebruik maakte van fantastische videobeelden ter ondersteuning, is het podium nu kaal. Het voelt allemaal nogal ongeïnspireerd aan, hoe goed met name het latere materiaal ook is. (Rik)

Het Patronaat is dit jaar het podium waar buiten de rijen vaak tientallen meters lang zijn. Ik kies eieren voor mijn geld en sta ruim op tijd in de zaal. De overlap met headliner Neurosis zorgt er uiteindelijk voor dat het niet erg druk is bij Blood Ceremony, maar noem het vooral een gezellige drukte. Vijf jaren zijn verstreken sinds Blood Ceremony voor het eerst als beginnend bandje op Roadburn stond en het verschil is enorm. Deze Canadezen hebben in de tussentijd een nieuwe drummer aangetrokken, maar de groei is overduidelijk. Niet dat het in 2011 slecht was (verre van zelfs!), maar nu speelt een band die klaar is voor het grote publiek. De show klopt volledig en het songmateriaal is om te smullen. Vaak neem ik het een band niet in dank af wanneer het vroege werk grotendeels genegeerd wordt. Van de eerste twee platen worden slechts Hop Toad, Hymn To Pan en Oliver Haddo gespeeld. Ja, ik mis bepaalde krakers, maar moet toegeven dat deze set geen zwak moment kent. Vooruit, misschien maakt Lord Summerisle minder indruk dan ik gehoopt had. Ook met The Eldritch Dark en het gloednieuwe (en sterke) Lord Of Misrule zet Blood Ceremony een sterke set neer. (Ruud)

Terwijl het wervelende optreden van Blood Ceremony op de planken van Het Patronaat langzaam ten einde komt, sleutelt gitarist en zanger Kenn Nardi aan zijn gitaar op het podium van de Green Room in de 013. Onder zijn eigen naam toert de Amerikaan langs kleine Europese podia met de voormalige leden van zijn legendarische techthrashband Anacrusis. Roadburn is het grootste podium dat de veteranen aandoen. Het is dan ook zeer jammer dat de Amerikanen geluidsproblemen hebben en ze trekken tijdens de gelijktijdige optredens van Neurosis en Blood Ceremony niet veel publiek. De mensen die er zijn, gaan echter helemaal los op stampers als Butcher’s Block en Present Tense uit de Anacrusis-periode en ook de fragiele, kwetsbare nummers van Nardi’s recente soloplaat Dancing With The Past worden met applaus begroet. Anacrusis was een pionierende band en ook de nieuwe composities van Kenn Nardi zijn zeer progressief. Een plek op dit toch altijd ietwat experimentele festival is zeker gerechtvaardigd, maar opboksen tegen de jonge goden van Blood Ceremony en de eerbiedwaardigheid van Neurosis is een onbegonnen zaak. (Kees)

Met dank aan Niels Vinck voor de foto's!