Gitarist/zanger Geosy Kleefman, bassist Wouter Hidding en drummer Lenard Davers besloten twee jaar geleden om Toycar Taxi op te richten. Het powertrio maakt catchy poprock met af en toe een verrassende ritmetwist. De formatie uit Emmen bracht eerder dit jaar de single Pictures (“Er zijn minstens vijf mensen die mee kunnen zingen.”) uit en dit nummer behoort samen met For Today tot de momenten die vandaag het beste blijven hangen in de Kleine Zaal. Op andere momenten, zoals tijdens de openingstrack (waarin een snaar breekt), Hey, It’s Ok en Streets And Haze, is de muziek minder interessant.

De jonge jongens zijn enthousiast, al staat Wouter ingetogen te genieten op de achtergrond. Geosy staat centraal, maar heeft pech dat zijn zang en gitaarspel soms onderbelicht in de mix staan. Bovendien zijn de extra’s van de single Pictures live niet te horen. De samenzang met Lenard valt wel in positieve zin op. De drummer is regelmatig blikvanger vanwege zijn enthousiaste en vaardige manier van spelen. Hij krijgt af en toe de ruimte om te excelleren en benut deze goed, al kan hij nog meer dan hij laat zien. Net wat meer variatie in de fills geeft de muziek net dat beetje extra en dat geldt voor de songs zelf ook. Er zijn sterke momenten, maar het halve uur voelt soms ook lang aan. De Emmenaren op het podium beseffen dat middels de mededeling: “Jullie zitten natuurlijk allemaal te wachten op ons laatste nummer.” Inderdaad, maar toch krijgt Toycar Taxi terecht een applaus van de ongeveer tachtig bezoekers, waaronder meegereisde vrienden en vriendinnen.

Na een ombouwpauze van een half uur is het tijd voor de hoofdact van vanavond. De set van Agent Fresco begint met het mooie pianospel van Þórarinn ‘Tóti’ Guðnason in Anemoi en de breekbare zang van Arnór Dan Arnarson. Direct valt op hoe goed het geluid in de zaal is afgesteld. Alle details zoals die op de cd staan, zijn live ook goed hoorbaar. Arnór staat geen moment stil en wandelt tijdens de songs heen en weer. Hij lijkt in zijn eigen wereld te verkeren. Tóti pakt zijn gitaar er snel bij voor het korte, mathematische He Is Listening, dat dankzij de hardwerkende (Hrafnkell Örn Guðjónsson, artiestennaam: Keli) een stuk steviger uitpakt en voor veel beweging op het podium zorgt. Ook het publiek komt in beweging vanaf Howls, het eerste hoogtepunt in de set. Een handvol fanatieke fans staat te springen en mee te zingen, de overige nieuwsgierige bezoekers knikken goedkeurend. Silhouette Palette van het debuutalbum A Long Time Listening is ook mooi. Hier komt de baslijn van Vignir Rafn Hilmarsson er mooi uit en direct valt op hoe strak de IJslanders spelen. Dat de muziek heel divers is, toont het swingende Pyre, waarin de pop-invloeden duidelijk naar voren komen.

Arnór grijpt vervolgens een van de momenten aan om het publiek toe te spreken. Hij vertelt over de achtergrond van Wait For Me, over hoe het is om de mensen waarvan je houdt na een lange tijd weer te ontmoeten. Zijn familie in Denemarken had hij tien jaren niet gezien, onder andere vanwege Agent Fresco. Zijn inleiding is interessanter dan de uitvoering van het nummer, want Wait For Me en de nog niet vaak gespeelde titeltrack (tijdens de tour) zijn minder sterk dan de voorgaande tracks. Vervolgens spreekt hij nogmaals tot de aanwezigen. Hij wil graag wat vieren: “I don’t have diarrhea anymore… Well, I do, but I stopped vomiting.” Dat is natuurlijk een hilarisch moment waarbij de zaal in een deuk ligt. “We’ve something else to celebrate. Next year he (wijst naar Vignir) is getting married.”, maar dat levert toch minder bijval op dan het diarree-verhaal. Vanaf het tweede deel van A Long Time Listening (met achtergrondzang van Keli) gaat het weer crescendo. Zo verdienen het tokkelwerk en de mooie zanglijnen in Paused een eervolle vermelding.

Alle nummers op het nieuwe album worden verteld vanuit het eigen perspectief van de frontman, maar Implosions vanuit het perspectief van Arnórs moeder, nadat hij een half jaar na het overlijden van zijn vader (die de strijd tegen kanker verloor) met haar gesproken had. Ze nam zijn kleren nog altijd mee in bed. Arnórs stem zit in het nummer vol emotie. Bemoan, met twee bandleden achter de toetsen, is ook erg mooi. Daarna komt de ruigere kant van de formatie aan bod met See Hell en Angst. Eerstgenoemde is een uitlaatklep voor zijn ervaring met geweld van drie jaar geleden, waarvan hij in eerste instantie niet wist hoe hij de woede moest kanaliseren. Laatstgenoemde is kort maar krachtig, heel intens met een frontman die zijn longen uit zijn lijf schreeuwt, indrukwekkend en vermakelijk tegelijk.

Een van de favorieten luidt een sterke finale in. Allereerst is het Dark Water, een van de fanfavorieten die langskomt. Jammer is dat juist daarin de bas wat te hard staat, waar het geluid de rest van de set nagenoeg perfect was. Eyes Of A Cloud Catcher (over het moment dat de familie in de woonkamer samenkwam vlak voor het overlijden van de vader van de frontman) lijkt de avond te beëindigen, maar na het bedanken van de organisatie voor de Powerade en het kleren wassen, volgt nog een toegift in de vorm van The Autumn Red. Een ideale afsluiter vanwege het instrumentale, complexe einde, waarbij de muzikanten en het publiek nog een keer opgaan in de bijzondere combinatie van complexiteit en memorabele riffs. Wat een gaaf moment en wat een superavond!

Setlist Agent Fresco:
1. Anemoi
2. He Is Listening
3. Howls
4. Silhouette Palette
5. Pyre
6. Wait For Me
7. Destrier
8. A Long Time Listening
9. Paused
10. Implosions
11. Bemoan
12. See Hell
13. Angst
14. Dark Water
15. Eyes Of A Cloud Catcher
16. The Autumn Red

Meer foto's op www.basementonline.nl