Op woensdag 7 november 2012 strijkt Cradle of Filth tezamen met God Seed, Rotting Christ en Darkend neer in Patronaat, Haarlem. De avond verloopt anders dan verwacht: de toerbus van Cradle of Filth heeft negen uur vertraging, waardoor het tijdschema enorm uitloopt, de bands niet de gelegenheid hadden fatsoenlijk te soundchecken en veel fans die met het OV reisden slechts een kwartiertje van hun helden hebben kunnen zien. Een verslag van een avond die, ondanks de goede bands, getekend werd door uitloop en slecht geluid en daardoor uitdraaide op een teleurstelling.
Darkend was mij voor deze avond geheel onbekend. Het blijkt om een band uit Italië te gaan, die heel aardig aan zijn set begint maar naar verloop van tijd een beetje inzakt. De vrij standaard bombastische black metal klinkt best heftig maar is ook weinig origineel en doet erg aan Dimmu Borgir en de headliner van vanavond denken. De band lijkt ook nog niet toe te zijn aan een grote tour als deze en staat wat terughoudend en onzeker op het podium, zo klungelt de zanger op onhandige wijze met wat showattributen. Een band die nog wat tijd nodig heeft om te groeien.
De Grieken van Rotting Christ stappen vol bravoure het podium op, maar een geslaagd optreden wordt het helaas niet. Dat ligt niet aan de enthousiaste band zelf: het geluid is ronduit verschrikkelijk. Een waas van bas, drums en slecht verstaanbare zang zonder enige gitaar, waar niets van te maken valt. Pas halverwege het derde nummer komt het gitaarspel enigszins door, maar de aandacht van de zaal lijkt dan al verloren. Zonde, want zanger/gitarist Sakis en zijn mannen hebben de beste bedoelingen en hoewel uw recensent moet toegeven lang niet met al het materiaal van de Grieken bekend te zijn, komen er met Enuma Elish en lijflied Non Serviamzeer sterke nummers langs. Dat deze band, die toch al twintig jaar mee gaat en een zekere status heeft, vanavond lager op de bill staat dan een relatieve nieuwkomer als God Seed, vind ik overigens wat merkwaardig.
Datzelfde God Seed, de band waar vocalist Gaahl en bassit King Ov Hell sinds het verliezen van de rechtszaak rondom oude broodheer Gorgoroth in vertoeven, geeft een black metal-optreden volgens het boekje. Een afstandelijke houding naar het publiek, corpsepaint op de gezichten en spijkers om de armen, zoveel rook dat je geen hand voor ogen meer zien kan en niet te vergeten, ruige Noorse tonen. Het wat experimentele karakter van debuutplaat I Begin treedt op het podium niet naar voren. Ook hier is het geluid abominabel, maar het doet het grove en wilde karakter van de black metal nog niet eens zo veel kwaad. Wel wordt mijn verbazing gewekt als ik een aantal Gorgoroth-nummers herken. Een beetje vreemd: Carving A Giant en Wound Upon Wound zijn natuurlijk geweldig intense nummers, maar wat is nu het hele punt van de rechtszaak rondom de rechten op Gorgoroth’s muziek en het vormen van een nieuwe band geweest?
Ook Cradle of Filth is vanavond niet in zijn allerbeste doen. Dani Filth en zijn mannen komen bijna een uur later dan gepland op. De Britten maken een opgefokte indruk, hebben door de tijdsdruk al hun gebruikelijke podiumaankleding in de kast gelaten en het optreden komt door alle perikelen wat gehaast over. Ook nu speelt het geluid weer parten, opener The Abhorrent vervalt grotendeels en tijdens Chtulu Dawn denk ik zelfs wat foutjes van de anders zo strak drummende Martin Skaroupka te bespeuren.
Na wat boze gebaren naar de geluidsman trekt de sound gelukkig iets bij en valt er nog van een aardig optreden te genieten. De band, waaronder de gloednieuwe bassist Daniel Firth, doet het prima, al is het met opvallend veel van de drie nieuwste albums en nummers als Born In A Burial Gown en Her Ghost In The Fog een redelijk op safe gespeelde setlist vanavond. In tegenstelling tot de recente festivaloptredens, gevuld met veel oud werk, worden ons vanavond weinig nummers van de eerste drie cd’s geboden. Funeral In Carpathia en Summer Dying Fast veroorzaken kortstondige vervoering, het album Cruelty And The Beastblijft dan weer onaangeroerd. Zelfs The Forest Whispers My Name, een vaste waarde tijdens optredens, blijft achterwege. Nymphetamine klinkt dan wel weer wat subtieler en sfeervoller met Caroline Campbell op zang dan het vroeger met Sarah Jezebel Deva klonk.
Hoewel ik er op cd niet wild van werd, komen de nummers van het pas verschenen The Manticore And Other Horrors op het podium ook heel goed uit de verf. For Your Vulgar Delectation klinkt erg woest en brengt flink wat beweging in het publiek. Opvallend genoeg laat Dani zich, anders dan op de laatste paar cd’s, live nog wel vaak van zijn meest extreme kant horen: hij kan het hoge gekrijs nog waar maken.
Na een aardig, maar niet wereldschokkend optreden van Cradle of Filth keer ik met een licht teleurgesteld gevoel huiswaarts. De uitloop en het geluid gooiden zo veel roet in het eten dat er van de muziek eigenlijk nauwelijks te genieten viel. Het betreft een eenmalig incident, maar hoop de bands van vanavond snel weer eens in betere omstandigheden mee te maken!
