Het heeft vrij lang geduurd voordat Shinedown eens naar Nederland kwam. Pas bij het derde album kwam de band mee als voorprogramma van Disturbed, maar deze Amerikanen hebben nu de smaak te pakken. Voor de tweede maal dit jaar is Shinedown door Europa op tour, waarbij Nederland gelukkig niet wordt overgeslagen. Het vierde album Amaryllis kan ook hier op steun rekenen, waardoor 013 in Tilburg op deze maandagavond al snel behoorlijk vol is.
Exit Ten heeft de lastige taak om het publiek voor Shinedown op te warmen. Deze Britten zijn nu voor de tweede maal in Nederland, maar het lijkt er niet op dat velen in de zaal deze mannen al kennen. De band, onder leiding van zanger Ryan Redman, bezit best wat charisma, maar het zijn de nummers die het publiek maar langzaamaan doen opwarmen. De vaart komt er niet echt in en tussen de songs door valt het wat stil. De eerste hoofden beginnen wel wat op en neer te bewegen, maar een deel van het publiek blijft nog gewoon op de oplopende vloer van 013 zitten.
Nog voordat de tweede band begint wordt er al een meisje de zaal uitgedragen, ondanks dat het toch niet zo heel warm op deze avond is. Wellicht is de spanning van het wachten op Shinedown haar te veel geworden, want ze had eerst nog Redlight King moeten doorstaan. Dat laatste is overigens geen straf, want dit blijkt best een leuke band te zijn. Deze Canadezen grooven en funken er behoorlijk op los met hun muziek, die bij vlagen wel wat aan Faith No More doet denken. Ook zijn stem heeft wel wat weg van die van Mike Patton, maar is bij lange na niet zo krachtig en mist echte power. Als de frontman na enkele nummers zijn gitaar wegdoet en begint te rappen wordt het zelfs een beetje Dog Eat Dog-achtig, maar dan wat minder goed. Het publiek reageert er dan ook al beter op dan op Exit Ten.
Rond half tien is het dan zover, Shinedown staat voor de tweede maal dit jaar in Nederland op het podium. Eerder dit jaar werd een drukbezet Paradiso platgespeeld, vanavond stroomt 013 ook aardig vol. Opvallend genoeg opent de band wederom met het titelnummer van de vorige plaat, om vervolgens Diamond Eyes te spelen van de soundtrack van The Expendables. Deze keer bestaat de setlist wel voor een groot deel uit nieuw materiaal. Onder meer Enemies, Unity, het gevoelige I'll Follow (waarbij de bassist achter de keyboard kruipt) en het titelnummer passeren de revue. De set is wel als een achtbaan. De gevoelige en de hardere nummers wisselen elkaar goed af en vullen elkaar ook goed aan.
Nu de plaat al enige tijd uit is, zingt het publiek dan ook goed mee met Enemies. Dat maakt blijkbaar indruk op frontman Brent Smith, want in het nummer erna laat hij het publiek het refrein zingen zonder zelf mee te doen. Hij weet het publiek de hele show uitstekend te bespelen. Dat, samen met zijn goede stem, maken van hem toch wel een van de betere frontmannen van deze tijd. Alleen jammer dat hij bij The Crow & The Butterfly een vrij standaard praatje houdt over dat we hier de mooiste vrouwen ter wereld hebben, wat hij ongetwijfeld overal doet. Maar goed, dat mag de pret niet drukken, want het is deze avond genieten van vijf kwartier Shinedown. Wie alleen de hits kent moet wel geduld hebben. De band bewaart namelijk de bekendste nummers tot het einde. Second Chance en het nieuwere Bully zetten het publiek nog eenmaal op z'n kop, voordat men voldaan naar huis kan gaan.
Setlist Shinedown:
1. Sound Of Madness
2. Diamond Eyes
3. Enemies
4. The Crow And The Butterfly
5. If You Only Knew
6. Fly From The Inside
7. Amaryllis
8. I'll Follow You
9. Unity
10. 45
Toegift:
11. Devour
12. Simple Man (Lynyrd Skynyrd cover)
13. Second Change
14. Bully
