Velen hebben met smart gewacht op de komst van Fleshgod Apocalypse, dat blijkt wel uit het gejoel al voordat de intro is ingezet. Maatpakken: check, orkest: check, vieze gezichten: check, basedrums op 280bpm: double-check en Fleshgod kan van start met The Hypocrisy van het moderne meesterwerk genaamd Agony. De Italianen hebben druk gerepeteerd en getoured sinds de release en dat is te merken! Vergeleken met de gig in 013 twee jaar eerder donderen de basedrums als een tierelier en is de presentatie ook een stuk strakker. Persoonlijk vind ik de keyboards echt een toevoeging, al staan zij niet echt dominant in de mix vandaag. Dat de band fans heeft is wel duidelijk als de boel ontploft bij The Violation en In Honour Of Reason, maar aan vergelijkbare grootmeesters als Behemoth kan Fleshgod qua strakheid nog niet tippen. Ook is de tegenstelling tussen kippenvel bij The Violation (VET!) en rillingen bij Through Our Scars (valse solo en zang!) nog een puntje dat tussen Fleshgod Apocalypse en wereldverovering staat. Het zit er, mede door een klein technisch mankement, na een half uurtje ook alweer op en ik kan nu al niet meer wachten tot deze band meer dan vijf nummers mee mag brengen naar ons land.
(Sha)
Aborted is op de planken natuurlijk al lang geen onbekende en ik blijf het herhalen: Ook al zijn de laatste cd's van de Belgen geen uitblinkers, live moshen ze menig band finaal aan gort. Zo ook vanavond, laat daar geen twijfel over bestaan. Het lijkt niet uit te maken wie er in Aborted op de planken staat, deze band is een geoliede machine die niet van ophouden weet. 2011 is voor Aborted overigens ook het jaar dat de tiende verjaardag van de klapper Engineering The Dead markeert, zodoende tourt Aborted nu een “Engineering The Dead Anniversary” tour en speelt vanzelfsprekend nummers van deze geweldige plaat. Tijdens onder meer The Holocaust Incarnate en Eructations Of Carnal Artistry gaat het dak er lekker af. Voor het publiek is het overduidelijk genieten, maar ook de band maakt er weer een feestje van. Overigens speelt Aborted ook het titelnummer van de in 2012 te verschijnen nieuw album Global Flatline. Tijdens het laatste nummer van de set wordt het publiek uitgenodigd om het feestje met de band te vieren en sommeert zanger Sven de menigte om gek te doen, om los te gaan en om het podium te beklimmen. Men laat dit zich geen tweede keer zeggen en zo wordt deze uitzinnige show in alle gezelligheid naar een passend einde gestagedived.
(Lana)
Ook Decapitated heeft tegenwoordig de reputatie van een podiumbeest verworven. Vooral zanger Rafal gaat op de planken helemaal los, maar trekt zich daarbij niet in zijn eigen wereldje terug. Nee, hij zoekt juist het contact met het publiek op, spreekt mensen toe, laat ze hun longen in zijn microfoon luchten en maakt er een gebroederlijk geheel van. Vanaf de begintonen van Knife zet ook Decapitated Baroeg op zijn kop. Rafal zijn lange dreads zwiepen als zeemonstertentakels over het podium, maar ook de rest van de band geeft zich voor honderd procent. Het geluid is hard, het spel is strak en de show meeslepend en opzwepend. Uiteraard is er veel ruimte voor nieuw materiaal, naast de opener speelt Decapitated ook Pest, 404, United en Homo Sum. Stuk voor stuk nummers die het live ontzettend goed doen, maar het hardst juichen de toeschouwers nog altijd tijdens Winds Of Creation, Mother War en de hekkensluiter van vanavond Spheres Of Madness. Decapitated speelt vandaag erg kort, maar gezien de energie die de band geeft kun je ze het niet kwalijk nemen. Ver voor de gereserveerde eindtijd bedanken de Polen en taaien ze af, om niet veel later bij de merch-tafel weer op te duiken. Wat een geslaagde avond weer! Heel graag tot volgend jaar!
(Lana)
