Zaterdag:
Op plaat is de retro-thrash van Evile niet bijster interessant. Deze zaterdagmiddag bewijst de Engelse formatie echter opnieuw dat ze op het podium pas goed tot hun recht komen. De aan Tom Araya schatplichtige vocalen van Matt Drake en de van allerlei Bay Area bands bij elkaar gejatte riffs staan garant voor een dik half uur ongenadig headbangen en moshen. Drake ondervindt wel wat problemen met zijn gitaar, waardoor onder meer het begin van Time No More volledig de mist ingaat. Dat kan de pret echter niet drukken. De komst van Evile was overigens al zeer vroeg bekendgemaakt, maar hing vervolgens aan een zijden draadje door het plotselinge, tragische overlijden van bassist Mike Alexander. De thrashers hebben echter de moeilijke beslissing genomen om verder te gaan met de band. Nieuweling Joel Graham toont zich vandaag een goede vervanger. Hopelijk heeft de jonge formatie voortaan meer geluk, en zullen ze met het derde album ook in de studio een flinke stap voorwaarts kunnen zetten.
De heren van Bulldozer staan vandaag pas voor de tweede maal in hun loopbaan op een Duits podium. De Italiaanse cultformatie heeft echter geen last van zenuwen en zet een uitermate onderhoudende show neer. Weliswaar is de muziek niet echt bijzonder, maar de primitieve black metal wordt door het gezelschap op een krachtige wijze gebracht. Bovendien beschikt de formatie over een opvallende frontman in de persoon van AC Wild (echte naam: Alberto Contini). Gekleed als een (Satanische) priester predikt hij vanachter zijn katheder, waarbij hij niet alleen over een duivelse strot blijkt te beschikken, maar bovendien met zijn grappige aankondigingen voor de nodige humor zorgt. Zo wordt elk nummer opgedragen aan een doelgroep als UNICEF of (in het geval van het toepasselijk getitelde Bastards) aan alle politici. De nadruk ligt daarbij op materiaal van het vorig jaar verschenen comebackalbum Unexpected Fate. Er staan relatief weinig mensen voor het podium, want onbekend maakt onbemind. Degenen die wel de moeite nemen om kennis te maken met Bulldozer ontdekken daarentegen een leuke act die gerust vaker deze kant op mag komen.
Het Deense Artillery trekt vervolgens stevig van leer. De openingsnummers worden verrassend snel en hard gespeeld. De in 2007 toegetreden zanger Søren Adamsen oogt een stuk jonger dan zijn bandmakkers. Hij levert een prima prestatie en lijkt de formatie een flinke adrnaline-injectie te hebben gegeven. De setlist legt de nadruk op de vorig jaar verschenen en goed ontvangen comebackplaat When Death Comes, maar er passeren ook aardig wat krakers van de eerste drie albums de revue. Toch weet de band de aandacht van het publiek niet goed vast te houden. Hoewel het redelijk druk is voor het podium en er aanvankelijk enthousiast wordt gereageerd, komt het concert pas aan het einde echt tot leven, middels vette uitvoeringen van publieksfavoriet Khomaniac en afsluiter Terror Squad.
In 1982 bracht de NWOBHM formatie Raven een single uit, met daarop onder meer de track Rock Hard. Dit nummer inspireerde de oprichting van het Duitse tijdschrift van dezelfde naam, dat tegenwoordig nog steeds bestaat en het gelijknamige Rock Hard festival organiseert. Ook Raven bestaat nog steeds, dus het was slechts een kwestie van tijd voordat de Engelse driemansformatie een uitnodiging zou krijgen voor dit evenement. Deze invitatie blijkt volledig terecht, want Raven zorgt met een enthousiast en humorvol optreden voor één van de hoogtepunten van het festival. Doordat de microfoon van zanger/bassist John Gallagher aan zijn hoofd bevestigd is, kan hij met gitarist en broer Mark het podium als een wervelwind rondrennen. Onderwijl krijst John nog net zo hoog als op de platen uit de beginjaren. Zijn stemgeluid is wat ze in zijn thuisland “an acquired taste” noemen, dus niet naar ieders smaak.
Als je je over de ontoegankelijke zang heenzet, dan zijn de aanstekelijke songs en vrolijke show echter een lust voor oor en oog. Tijdens Break The Chain wordt bovendien een intermezzo ingelast met een kort muzikaal eerbetoon aan Ronnie James Dio, gevolgd door een medley van metalklassiekers van onder andere Black Sabbath (uit het Ozzy Osbourne-tijdperk) en Judas Priest. Dat de bandleden over een schier onuitputtelijke bron van energie beschikken, blijkt wanneer John Gallagher tijdens de medley zelfs nog tijd vindt om eerst zijn schoenen te strikken en daarna het publiek in te lopen. De talrijke fans voor het podium gaan dan ook uit hun dak, zowel bij nieuwe songs à la Walk Through Fire als oude knallers van het kaliber All For One.
Net als eerder op de dag bij Bulldozer, is er in het geval van Exhorder wederom sprake van een cultformatie die slechts zelden eerder in Duitsland te zien was. De laatste keer was zo’n 18 of 19 jaar geleden. In tegenstelling tot bij Bulldozer is het nu echter wel druk voor het podium en op de tribunes, wat aantoont dat de naamsbekendheid van Exhorder heel wat groter is. Het Amerikaanse gezelschap heeft die reputatie voor een belangrijk deel te danken aan de invloed die hun sound zou hebben gehad op de latere mega-act Pantera, al is daar vandaag weinig van te merken. Daar waar zanger Kyle Thomas op de oude platen erg veel als (een voorloper van) Phil Anselmo klinkt, vertoont zijn stemgeluid live tegenwoordig veel minder overeenkomsten met dat van de huidige zanger van Down.
Daarbij is de muziek van Exhorder feitelijk gewoon ouderwetse, recht-toe-recht-aan thrash metal, terwijl Pantera over beduidend meer groove beschikte. Persoonlijk kan ik met beide bands niet zoveel aanvangen. Bovendien kamp ik tijdens het optreden van Exhorder, na anderhalve festivaldag, met een flinke dip. Eigenlijk zou uw verslaggever op dit moment liever een dutje willen doen, maar helaas maken die gasten op het podium veel te veel kabaal om in slaap te kunnen vallen. Aangezien ze nou eenmaal niet meer materiaal hebben, komen van beide langspelers Slaughter In The Vatican (1990) en The Law (1992) flink wat nummers voorbij. Kyle Thomas draagt enkele songs op aan “The King” Ronnie James Dio, zoals het hoort. Hoewel het concert op mijzelf weinig indruk maakt, lijkt een groot deel van het publiek zich prima te vermaken en blij te zijn dat de organisatie deze cultband naar Europa heeft gehaald. Na afloop nemen de bandleden persoonlijk afscheid van de fanatieke fans op de voorste rij.
De vaandeldrager van de Duitse thrash is ongetwijfeld Kreator. Terecht dat deze band op zaterdag de headliner is, want Mille en z'n mannen zetten zoals altijd een uitstekend optreden neer, waarvan er natuurlijk ook weer diverse songs voorbij komen van het laatste album Hordes Of Chaos. Maar ook de liefhebbers van het oude werk komen aan hun trekken, want natuurlijk komen geniale nummers als Pleasure To Kill, Violent Revolution en Flag Of Hate voorbij. De moshpit is groot, en na Kreator kan iedereen met een gerust hart gaan slapen, want dag drie wordt minimaal net zo leuk.
