Dit lijkt aanvankelijk een onverstandig besluit want opener Suicidal Angels heeft de eerste nummers te kampen met een slecht gevulde Melkweg, maar naarmate de setlist van de Grieken vordert druppelt de grote zaal toch "gezellig vol". Het viertal ramt zich op eighties verantwoorde manier door een 'boem-tak' set die overkomt alsof Sepultura anno 1989 Pleasure To Kill van Kreator naspeelt. De band heeft een aantal maanden geleden de prestigieuze "Rock the Nation-award" gewonnen, wat zoveel betekent als een platendeal bij Nuclear Blast en de zekerheid van minimaal één grote tour. Met gedateerde thrash zoals deze heren presenteren, inclusief bierbuikjes, strakke broeken en witte gympen, zal deze prijs ze zeker in Duitsland geen windeieren leggen, maar voor de ondergetekende kwam er geen nostalgisch gevoel bovenborrelen.

Met de ingestudeerde presentatie en het strakke spel is niks mis, maar de set (oa Mourning Of The Cursed, Inquisition en Bloodthirst), die voornamelijk uit nummers van het recente album Sanctify The Darkness bestaat, is wel erg oubollig en standaard. Op het moment dat de band een 'sneller nummer' aankondigt, volgt weer dezelfde skank-beat als tijdens de voorgaande vier nummers: wel fit en snel, niet erg constant.

Toch krijgen de thrashers een goede respons van het death metal publiek, mede door de zeer sociale houding van zanger/gitarist Nick. Kort na deze show staat de band overigens weer op de Nederlandse planken, dit maal met Overkill, waar ze ongetwijfeld nog meer aanhang zullen werven. Tevens doen ze zo'n beetje elk Europees (lees: Duits) festival aan dus binnenkort kan je je kont niet keren of er staat weer een Griekse old-school thrash band te blazen.

Omdat Resistance en Darkest Hour om onduidelijke redenen niet op de package staan, en Arsis slechts een vroegtijdige/voorbarige toevoeging is gebleken, moeten we het op deze druilerige winteravond met slechts drie bands doen. Een beetje sneu voor die enkeling die niet heeft meegekregen dat zijn favoriete band er niet staat en teleurgesteld moet toekijken hoe de reusachtige Belphegor banner al om 19.45u tevoorschijn getoverd wordt.

De Oostenrijkers timmeren, net als de headliner, al ruim vijftien jaar aan de weg die naar totale verwoesting leidt en met acht full lengths op zak zal het lastig worden om een passende setlist te fabriceren. Met bebloede kopf en armen kondigt Hellmuth de opener Bleeding Salvation van Goatreich-Fleshcult aan en vult de Melkweg zich met een ondefinieerbare bak muzikale blubber. Dikke kicks en doffe vocalen zijn de enige aanknopingspunten, maar tijdens Stigma Diabolicum en Hell's (fucking) Ambassador draait de geluidsman de knopjes toch enigszins bij en kunnen we genieten van smerige solo's, woeste vocale erupties en de overweldigende blastbeats van dhr. Robert Kovacic. Met Veneratio Diaboli – I am (fucking) Sin wordt er dan toch een nummertje van de recente langspeler ten gehore gebracht, maar Belphegor plakt vervolgens de rest van de set vol met iets oudere beukers. De moshpit beleeft dan ook pijnlijke hoogtepunten tijdens Lucifer (bloodfucking) Incestus en de plotselinge (vet uitgevoerde) afsluiter Bondage Goat Zombie.

Promotie voor de nieuwe cd houdt blijkbaar in dat je gewoon je beste nummers moet uitvoeren, ook al betekent het dat we nagenoeg dezelfde set hebben gezien als vorig jaar op Stonehenge/Zwarte Cross. Belphegor aanhangers zullen dit allerminst vervelend hebben gevonden, maar ondanks het feit dat er twee bands minder op de bill staan, vond Schwarzenegger-imitator Hellmuth het niet noodzakelijk de aanwezige 'maddafakkas' te trakteren op een extra nummertje van Walpurgis Rites. Zou dat dan toch zijn gekomen door het tweetal bekertjes die met een sierlijke boog in de richting van de breedgeschouderde bandleider werden geworpen?!

Zo lijkt het er dus op dat we allemaal op tijd thuis gaan komen om de Fabeltjeskrant nog even mee te pikken alvorens de oogjes te sluiten. Kataklysm mag eerst nog even de Europeese tour afsluiten in de geweldige setting die Melkweg Max heet, met een enthousiast publiek en een kraakhelder geluid. De gepatenteerde Northern Hyperblast werd nog nooit zo duidelijk tegen onze trommelvliezen aangemept als vanavond en in het ruime uur dat de band op de planken staat geeft het viertal een bloemlezing uit de laatste vijf albums. Waar de drums van de Canadeese band nog wel eens zouteloos klinken live, blijkt vanavond de snare-trigger echt een aanvulling voor Kataklysm, want de ratel die van achter de drumkit van oudgediende Max Duhamel vandaan komt klinkt voor de verandering eens een keer perfect!

Het wilde (doch gemoedelijke) publiek wordt nog een streepje wilder door de charmante opzwepende aankondigingen van frontman Maurizio en bij het horen van de breakdowns en die supercleane hyperblasts (ofwel; 'freehand' blasts, voor de insiders...) gaan alle remmen los. Like Angels Weeping The Dark, Manipulator Of Souls, As I Slither, The Resurrected, Crippled And Broken, Blood In Heaven of Centuries, het resulteert allemaal in een headbangende massa of een ferme moshpit, aangevoerd door een blondine met ballen. De goed gemutste Maurizio kan hier prachtig op inspelen en zo staat hij de hele set met een grijns op zijn smoelwerk en met een scala aan joviale one-liners wordt elke aankondiging een succesvolle roep om activiteit. Vanavond heeft Kataklysm alle aanwezigen in zijn greep en trakteert de band ons ook nog op een uitvoering van It Turns To Rust, die speciaal voor deze tour onder het stof vandaan is gehaald.

Het bezoeken van een 'laatste show van een tour' zorgt er vaak voor dat je wat speciaals te zien krijgt, al is het alleen maar om het feit dat een band nog even alles eruit gooit alvorens weer huiswaarts te keren. Vanavond moeten we het echter doen met wat 'twijfelachtig' gastgepiel van de solo-gitarist van Belphegor en een plots opgedoken vijfde man die Maurizio op acceptabele wijze vocaal bijstaat tijdens The Ambassador Of Pain. Als we de bonkige frontman mogen geloven is dit de enige gig waar het niet gelukt is om bassist Stephane dronken te krijgen en de beste man staat dan ook de wervels uit z'n nek te bangen. Nadat het publiek gemaand wordt voorzichtig te doen op de Road To Devastation kunnen de bezoekers niet meer om het feit heen dat Kataklysm een succesvolle Europeese tour heeft afgeloten op even succesvolle en overtuigende wijze. Alle vuisten gaan de lucht in en waarschijnlijk blijft het nog lang gezellig in de foyer van de Amsterdamse poptempel... en metaltempel.

Klik op de foto's voor grotere versies