Op papier klonk Wintersun – de opener in de grote zaal - alvast als een goed begin. Deze Finse band – met Jari Mäenpää als ex-Ensiferum lid als voornaamste spil – leverde vorig jaar een prima debuutalbum af. Helaas maakt de band de redelijk hoge verwachtingen niet waar. Vooral het rommelige geluid en de makke podiumpresentatie zorgen ervoor dat het publiek nog niet echt in beweging komt. Ook de cleane zang had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden. Desondanks verdient deze band zeker een herkansing, want dat de kwaliteit aanwezig is, is een zaak die ook vanmiddag al duidelijk wordt. (Rik)
Over het optreden van Pleurisy kan ik kort zijn, aangezien ik er vrij weinig van gezien heb. De Nederlandse band zet een leuke pot death metal neer, maar veel meer dan dat is het naar mijn idee ook niet. Het is allemaal leuk en aardig en menig old school death metal liefhebber zal er zeker zijn plezier in kunnen hebben, op mij komt het eerlijk gezegd allemaal wat mat over. Vandaar dat ik het na een paar nummers voor gezien hou. (Jan)
Hierna was het in de grote zaal tijd voor Onslaught. Ik moet eerlijk bekennen nog nooit iets van deze thrash metal band gehoord te hebben, maar gezien het thrash-reünie virus dat momenteel nog altijd lijkt te heersen en voor geweldige comeback-albums van Exodus en Death Angel heeft gezorgd, was ik zeker benieuwd. Helaas speelde de band wat vroeg, maar desondanks kunnen we zeker spreken van een geslaagd optreden. Oude nummers van "Power From Hell" en "The Force" werden (naar ik mij meen te herinneren) afgewisseld met enkele nieuwe nummers. In het kleine half uur dat de heren ter beschikking stond, hebben zij zeker nieuwe vrienden gemaakt. (Rik)
De Belgische beukmachine Leng Tch'e heb ik al enkele keren eerder aan het werk gezien en iedere keer viel de drukke ADHD-podiumpresentatie op. Zo ook vandaag. Gelukkig kon de band steunen op een behoorlijk - zeker voor de kleine zaal – geluid. Helaas was ik echter overal voor in de stemming, behalve voor een half uur chaotische grind, dus had ik het na een paar nummers wel weer gezien. De eerlijkheid gebiedt mij echter te zeggen dat de band bijzonder op dreef was en ook gewoon een goed optreden neerzette. Ik weet dan ook zeker dat er genoeg grindfans rondliepen die zich prima bij deze show vermaakt hebben. (Rik)
Ook de black metalband Naglfar is inmiddels geen onbekende meer op de Nederlandse podia. Gewapend met het uitstekende laatste album "Pariah" op zak, hebben nieuwe zanger Kristoffer Olivius en zijn kompanen al menig geslaagd optreden op hun naam staan, maar vanmiddag wilde de vlam maar niet in de pan slaan. Oblivius maakte het hele optreden een ongeïnteresseerde en nogal uitgebluste indruk en ook de rest van de band stond er een beetje verloren bij. Hierdoor moesten geweldige nummers als "Spoken Words of Venom" en "I Am Vengeance" behoorlijk aan kracht inboeten. De apathische uitstraling werkte ook door op het publiek, waardoor dit toch een van de mindere optredens is geweest die ik tot nu toe van de Zweden heb gezien. Jammer, maar helaas. (Rik)
Hierna was het in de grote zaal tijd voor één van de absolute publiekstrekkers van vandaag: Exodus. Dat het geniale comeback-album "Tempo of the Damned" geen eendagsvlieg is, blijkt wel uit het enkele maanden geleden verschenen nieuwe album "Shovel Headed Kill Machine", een beest van een plaat die zeker hoog in menig jaarlijstje zal eindigen. Met Rob Dukes als nieuwe zanger heeft de band een prima vervanger gevonden voor ex-zanger Steve Souza, hoewel hij live nog niet helemaal het niveau van zijn voorganger haalt. Met nummers als "Raze", "Deathamphetamine", ".44 Magnum Opus", "Scar Spangled Banner", "War is my Sheppard" en "Blacklist" lag de nadruk op de laatste twee albums, waardoor de oudere fans toch wel wat onrecht aangedaan werd. Want wat te denken van nummers als "Fabulous Desaster" en "The Toxic Waltz", die overgeslagen werden? Een uurtje Exodus is dan ook gewoon te kort, maar al met al volgde de band het bekende tafereel: komen, zien en overwinnen. (Rik)
Door een klote tijdschema heb ik Primordial jammer genoeg volledig moeten missen. Zeer vervelend, aangezien deze band volgens mij het best tot haar recht komt in een goed gevulde, kleine zaal. Volgende keer beter dan maar. (Rik)
Meteen terug dus naar de grote zaal, waar het niet lang duurt voordat headliner Hypocrisy het podium mag betreden. Dit jaar leverde Peter Tägtgren met de rest van de band een dijk van een plaat af: "Virus". Gelukkig speelt de band hier de beste nummers ook live van. Zo passeren meesterwerkjes als "Warpath", "Scrutinized" en "Let the Knife Do the Talking" de revue. Ook klassiekers als "Fractured Millennium" en "Roswell 47" mochten natuurlijk niet ontbreken, waardoor de afsluitende act van X-Mass 2005 zowel voorspelbaar als degelijk was. Dat kan ook gezegd worden van het hele festival: X-Mass bevatte (zoals gewoonlijk) nauwelijks verrassingen, maar het grootste gedeelte van de bands zette een degelijke tot prima prestatie neer. Op naar de volgende editie dus maar weer. (Rik)
