Dat is dan ook de reden dat we een belangrijk deel van Trivium’s openingsact missen. Zoals het eruit zag speelt de jonge metalcoreband vanavond een redelijk voorspelbare set met enkel en alleen nummers van het huidige hitalbum “Ascendancy”. Geen “Embers To Inferno” dus, en ook de eerder beloofde Slayer-cover “Angel Of Death” wordt vergeten. Wat krijgen we wel te zien? Een optreden dat, vergeleken bij de show in de Melkweg eerder dit jaar, gematigd enthousiast gebracht wordt. Misschien omdat zoveel touren toch niet meevalt, of wellicht omdat er ditmaal geen webcast aan vastzit. Toch is “A Gunshot To The Head Of Trepidation” best genieten, blijkt “Pull Harder On The Strings Of Your Martyr” een toekomstige live-klassieker, en zijn de solo’s in “Like Light To The Flies” weer subliem. Toch weer leuk, dat Trivium. Dark Tranquillity zag een dubbele headlinetour met Chimaira meer zitten, en zegde af. Daarom mag Arch Enemy meteen na Trivium aantreden.
Nemesis is het einde. Dat is de hypothese. Eens in de 26 miljoen jaar komt de om de zon draaiende ster Nemesis de baan der kometen verstoren. Een deel van die kometen zou op aarde kunnen storten, een einde makend aan al het leven alhier. Het is dan ook lichtelijk verontrustend dat Arch Enemy zijn set start met een nummer dat die naam draagt. Het resultaat is allesverwoestend. Ondersteund door Fredrik Akesson van Talisman en Jeff Scott Soto’s soloband gooit gitarist Michael Amott venijnige melodieën en messcherpe riffs door de nieuwe zaal. Vuurproef? Geslaagd! Ook al is het een bekend gegeven, Angela Gossow blijft een fenomeen met haar allesbehalve angelic grunt. Kort na de eerste impact volgen “Heart Of Darkness” en “Burning Angel”, toch zo ongeveer de beste tracks van Wages Of Sin.
Zo vroeg al in de set horen we de eerste solo. Daniel Erlandson in de schijnwerpers, en dat letterlijk. Hij levert een strakke drumsolo af, waar belichting en geluidseffecten het halve werk doen. De ouwetjes “Diva Satanica” en “Bury Me An Angel” horen we ook langskomen, evenals een korte sfeervolle solo van Amott. Veel te vroeg wordt alweer het podium verlaten om voor te bereiden op een drie songs durende encore. “I Am Legend/Out For Blood”, “Dead Bury Their Dead” en “We Will Rise” luiden het einde in van een leuke maar te korte headlineshow van Arch Enemy. De heren en dame waren luid, de heren en dame waren strak, de heren en dame waren hoogst vermakelijk, maar volgende keer wat langer alstublieft.
