"Oh shit, de homo's hebben de kunst van het klonen onder de knie". "De Village People maken een doorstart". Enge en bizarre gedachten schieten door m'n kop als zeven cowboys en een politieagent het podium oplopen. Het valt alles mee, dit is White Cowbell Oklahoma maar, een negenkoppige rock 'n roll band uit Canada. Negen man? Ja, daar zitten vier gitaristen bij. En daar wordt gebruik van gemaakt ook. Allen de hand op het hart als er een vierstemmige gitaarsolo (wat technisch gezien geen solo meer is) voorbij komt. Respect heren. Verder veel vuige rock, boogie-woogie en niet in de laatste plaats foute grappen. De koebel wordt door meneer Agent optimaal gebruikt, al dan niet met de slijptol erop. Half-naakt danseresje erbij en men kon er van uitgaan dat het een gigantisch feest werd in het grootste dorp van Nederland. Na Apeldoorn dan.
Het mag gedurfd genoemd worden. Tussen een hiphopcollectief en een rock 'n rollband in een voornamelijk instrumentale mix van surf, rock 'n roll, rockabilly, punk en garagerock laten horen. Toch kan Fifty Foot Combo op een enthousiast publiek rekenen, zoals ze dat ook al konden op Roskilde en Pukkelpop. De met camera uitgeruste mobieltjes gaan massaal de lucht in bij het zien van een gekke bekken trekkende toetseniste. Om over de avant-gardistisch gekleedde gitarist, die er stevig op los soleert, maar niet te spreken. De zangloze stoomwals gaat zwaar aanvoelen, maar exact op die momenten gaat de band over op een nummer mét zang. Een erg vermakelijke band die met zijn originaliteit uitstekend op het festival past.
Andijk, 1992. Gorefest kwam, zag, en overwon.
Andijk, 1993. Gorefest kwam, zag, en overwon in het kwadraat.
Andijk, 2005. Gorefest bereidt zich voor op een nieuwe invasie. Eentje zonder poespas en zonder gelul. Spul inpluggen, zelf soundchecken. Als een kanonskogel van start gaan, net als vroeger. Een intro? Overbodig. Gorefest staat op het podium om te spelen. Net zoals het publiek ervoor staat om er een flinke teringzooi van te maken. Als een perfect gedirigeerd orkest reageert de moshende menigte op het viertal Zeeuwen, temidden van een uit zweetdruppels en stof opgetrokken fog of war. En dan maakt het niet eens zoveel uit wat de band speelt. Voor mij wel. Veel oud spul, maar ook "Erase" en het met massaal gebrul beantwoordde "Demon Seed". Een werelds concert, dat na anderhalf uur toch echt af moet lopen. Bezweet en half kapot strompelt het publiek naar de uitgang, zich alvast bezinnend op volgend jaar. Maar eerst maar eens kijken of de fiets er nog staat.
