Zondag

Met vier lange dagen in de benen begint de vermoeidheid toch wel zijn tol te eisen en vooral mijn voeten protesteren tegen weer een dag staan. Desondanks zorg ik dat ik op tijd op het festivalterrein aanwezig ben voor het allereerste optreden ooit van de Nederlandse formatie Vuur & Zijde. De groep bestaat uit ervaren musici die hun sporen al lang en breed hebben verdiend, onder andere in bands als Terzij De Horde, Laster, Witte Wieven en Freja. Met Vuur & Zijde spelen de bandleden een warmbloedige en bijna dansbare mengelmoes van post-punk en black metal. Zangeres Famke Canrinus – gehuld in een zwarte sluier die ze wel van de frontman van Dødheimsgard geleend kon hebben – is in het begin zichtbaar zenuwachtig en klinkt daardoor het eerste nummer niet heel toonvast, maar ze herpakt zich al snel en staat dan met een brede glimlach te genieten. Vooral pinnige, opzwepende tracks als Nest en het dansbare, The Cure-achtige Omheind klinken ook live erg lekker. Jammer dat The Terminal zeer veel lege plekken bevat. Waarschijnlijk was de muziek van Vuur & Zijde nog beter tot zijn recht gekomen in een intiemere setting. Desondanks is het optreden de moeite waard.

In een volgepakte en bloedhete Next Stage mag de Berlijnse drone/doomgroep Insect Ark de laatste festivaldag aftrappen. Het drietal presenteert vooral materiaal van het meest recente – en naar eigen zeggen meest avontuurlijke en gevarieerde – album Raw Blood Singing (2024). En eerlijk is eerlijk: hoewel de vorige albums mijn aandacht nooit echt hebben kunnen vasthouden, is de muziek die we vanmiddag horen zo muzikaal als dit genre maar kan worden, met veel ruimte voor kille, ondersteunende synths, allerhande subtiele effecten en zorgvuldig opgebouwde dreiging middels zware gitaar- en drumaanslagen, die er behoorlijk inhakken. Het uitstekende geluid verdient ook een eervolle vermelding, want daardoor komt de toch verrassend gelaagde muziek van het trio rondom bassiste en zangeres Dana Schechter goed tot zijn recht en verzuipen de details niet in het brommende bas- en gitaargeweld. Het optreden nodigt uit om de recente langspeler alsnog een kans te geven.

Zo druk als het in Next Stage is, zoveel ruimte is er in Main Stage tijdens het optreden van Frente Abierto. Niet geheel verwonderlijk overigens, want deze artiest is zelfs voor Roadburn-begrippen een vreemde eend in de bijt. Omschreven als een combinatie tussen flamenco en stevige rock hoor ik in eerste instantie toch vooral een tien minuten durende klaagzang, die wordt begeleid met nerveus getokkel. De bijzondere zangstijl van vocalist Marco Serrato is vast en zeker knap, maar werkt ook behoorlijk op de zenuwen. De zaal is misschien voor een zesde gevuld, wat toch wel een pijnlijke constatering is. Als zangeres Lela Soto haar opwachting maakt, raak ik toch wel geïmponeerd van haar waanzinnige vocale bereik en de passie waarmee ze zingt. Jammer dat het in instrumentaal opzicht echt niet mijn kopje thee is. En ook deze groep was waarschijnlijk beter tot zijn recht gekomen in een kleinere zaal.

Terug richting The Terminal om de tweede ‘Artist in Residence’ – Midwife – opnieuw aan het werk te zien. Madeline Johnston stond vrijdag al op de planken met Vyva Melinkolya en gisteren met de mannen van Thou voor een integrale vertolking van het album No Depression In Heaven, maar vandaag staat ze solo op de planken om een selectie van materiaal van 2017 tot 2020 ten gehore te brengen. Vergezeld van louter wat trage videobeelden, waarop we blauwe lucht en traag kabbelende wolken zien, brengt Johnston een zeer minimalistische en ingetogen set ten gehore. De nevelige en dromerige shoegaze met etherische zang kost wat inlevingsvermogen en vraagt daarbij om het hardnekkig negeren van de signalen die mijn vermoeide lichaam afgeeft, maar dan weten de melancholische nummers toch te boeien. Naast een pluim voor de ontwapenende klanken van Johnston verdient ook het publiek wederom een compliment. Want met zo’n minimalistisch geluid is het maar wat fijn dat de aanwezige toehoorders zich respectvol en stil opstellen.

Na een wat langere eetpauze, omdat er op dit tijdstip weinig staat geprogrammeerd dat me boeit, pik ik het optreden van Big|Brave in The Terminal mee. Het is een beetje bij gebrek aan beter, want hoewel deze Canadese, experimentele drone/doomband blijkbaar enorm populair is bij de organisatie – ze staan al voor de derde keer in vier jaar op de bühne – blijf ik dit een behoorlijk overschatte band vinden. En hoewel de unieke, geëmotioneerde zang van gitariste/vocaliste Robin Wattie wel apart is, is de muziek in muzikaal opzicht erg eentonig. Het viertal speelt vandaag het nieuwste album A Chaos Of Flowers (2024) integraal. En ook daarop hoor ik weinig anders dan tergend trage droneklanken, wat ambient-invloeden en nummers die eindeloos opbouwen naar niets. Na een klein half uur wint mijn vermoeidheid het van mijn welwillendheid en houd ik het voor gezien.

Een van de weinige bands waar ik vandaag echt naar uitkijk, is Ponte Del Diavolo. Sinds ik deze Italiaanse groep aan het werk zag op Soulcrusher ben ik fan. Gisteren speelde het vijftal al een ‘secret show’ in het Skate Park, waarbij louter oud materiaal werd gespeeld, maar vandaag staat een integrale vertolking van het uitstekende debuutalbum Fire Blades From The Tomb (2024) op het programma. Hoewel het geluid behoorlijk zacht staat en vooral het gitaargeluid in eerste instantie erg mager is afgesteld, maakt de groep rondom de enigmatische zangeres Erba Del Diavolo wederom indruk. Ze zingt vol overtuiging en neemt tijdens de langere, instrumentale passages de tijd om priemend het publiek in te kijken. De combinatie van doom, black metal en post-punk, die rellerig, vol bravoure en gravitas wordt vertolkt, doet bij vlagen wel wat denken aan Sinistro. Hoewel het eigen materiaal verrassend veelzijdig en sterk is voor een debuutplaat, is het toch de afsluitende Nick Cave & The Bad Seeds-cover The Weeping Song – met gastzanger Davide Straccione van Shores Of Null, die een fraai duet aangaat met Del Diavolo – die als hoogtepunt van het optreden geldt.

Ik sleep mijn vermoeide benen zo snel mogelijk voor de laatste keer dit weekend naar de Koepelhal. In Hall Of Fame speelt namelijk de Nederlandse occulte heavy rockgroep Gott. Met een line-up die gerust indrukwekkend genoemd mag worden – met leden van Ggu:ll, Legion Of The Damned, Severe Torture, Dodecahedron en Radar Men From The Moon (en natuurlijk The Devil’s Blood zangeres Farida Lemouchi) – zijn de verwachtingen hooggespannen. Het is bovendien het allereerste live-optreden dat de band ooit geeft, nadat oorspronkelijk het livedebuut al voor 2022 gepland stond. Dat debuut kon wegens onvoorziene omstandigheden helaas niet doorgaan, maar vandaag volgt de langverwachte herkansing. De extreme drukte die ik verwacht, blijft echter uit. Desondanks is het een genot om de authentieke mengeling van occulte rock en heavy metal te horen. Met drie gitaristen is vooral het uitgesponnen, harmonieuze gitaarwerk smullen geblazen, maar het is ook erg fijn om de typische stem van Lemouchi weer live te kunnen horen. Hoewel ze in vergelijking met periode The Devil’s Blood wel wat ingetogener zingt dan we gewend zijn, is haar stem nog altijd bijzonder. Natuurlijk heeft Gott niet dezelfde impact als The Devil’s Blood, maar er valt desondanks veel te genieten met de met veel souplesse gespeelde tracks. Laat dat debuutalbum maar komen!

Het laatste optreden van het festival komt op naam van Haunted Plasma, een soort psychedelische supergroep, die bestaat uit niemand minder dan Juho Vanhanen (Oranssi Pazuzu, Grave Pleasures), Timo Kaukolampi (K-X-P, Op:l Bastards) en Tomi Leppänen (Circle, Aavikko, K-X-P). Debuutalbum I verscheen vorig jaar via het gerenommeerde Svart Records en schopte het tot mijn jaarlijst. De combinatie van hypnotiserende krautrockklanken à la Minami Deutsch, psychedelische black metal (Oranssi Pazuzu), ritualistische drone (Dark Buddha Rising), ambient en elektronica (Ulver) blijkt onweerstaanbaar. Hoewel de band vanavond in eerste instantie nog wat aftastend is, komt het publiek vanaf het schurende en dreunende Machines Like Us voor de laatste keer in beweging. En met de uitzinnige, twaalf minuten durende afsluiter Haunted Plasma ontvlamt de boel pas echt goed met een minutenlang aanhoudend, psychedelisch stampritme. Wat een heerlijke apotheose!

Zo komt Roadburn 2025 na vijf dagen tot een einde. De organisatie was weer uitstekend, de sfeer zeer verwelkomend en het aantal mindere optredens op de vingers van één hand te tellen. Ook mooi: de respectvolle houding van het publiek naar de artiesten, die zich vaak kwetsbaar opstellen, met zeer ingetogen en intieme optredens. Tijdens dat soort performances blijft het vaak muisstil in de zaal, waardoor de muziek veel meer tot zijn recht komt. Met interessante ‘commissioned projects’, verrassende samenwerkingen, integraal ten gehore gebrachte albums en een enorm breed scala aan stijlen was er weer ontzettend veel te ontdekken. We kunnen gerust stellen dat Roadburn zich de afgelopen jaren opnieuw heeft uitgevonden en de toekomst van het festival er rooskleurig uitziet.