Donderdag

De eerste festivaldag begint in de grootste zaal bij de achter het station gelegen spoorzone: The Terminal. Voor velen is het even zoeken naar de ingang, want die is ten opzichte van de voorgaande jaren verplaatst. De zaal stroomt al snel vol om de experimentele groep Xiu Xiu aan het werk te zien. Het Amerikaanse gezelschap stond vorig jaar ook al op het festival, maar bleek destijds zoveel belangstelling op te wekken dat de Next Stage bij lange na niet groot genoeg was om alle bezoekers te huisvesten. Vandaar dat het trio – bestaande uit zanger en multi-instrumentalist Jamie Stewart, toetsenist en zangeres Angela Seo en percussionist David Kendrick – direct is uitgenodigd om nogmaals op te treden. De band blijkt experimenteel in de ware zin van het woord. We krijgen een nogal vreemde en eigenzinnige pastiche van fuzz-rock, disco en pop te horen, dat alles in een bizar en lichtelijk glamoureus jasje gestoken. Stewart is het meest aanwezig. Tussen de dansmoves door neemt hij na iedere track de tijd om even iets te drinken en te gorgelen, wat een nogal hilarische indruk maakt. De muziek van deze groep valt eigenlijk nauwelijks te categoriseren, maar de band weet de aandacht van het publiek in ieder geval vast te houden met zijn eclectische brouwsels.

In The Engine Room – het kleinere podium van de Koepelhal – wordt het eerste optreden van het festival verzorgd door Glassing. Hoewel deze band volgens de biografie moeilijk te classificeren is, kunnen we volgens mij vooral spreken van een acceptabele, maar geenszins vernieuwende combinatie van post-metal en sludge. Het drietal uit Austin resideert bij de Pelagic-stal en dat is goed terug te horen. De lekker hoekige riffs, de tegelijkertijd sfeervolle en luidruchtige sound en de stuwende, ronkende versnellingen zijn immers allemaal kenmerken die bij meer bands op dit label van The Ocean-gitarist Robin Staps aanwezig zijn. In de twintig minuten die ik meepik, hoor ik weinig originele klanken. En hoewel de uitvoering degelijk is, zorgt de wat in zichzelf gekeerde band door het ontbreken van publieksinteractie ervoor dat het optreden wat voortkabbelt.

De hoogste tijd dus om richting Main Stage te togen. Daar staat met Oranssi Pazuzu nog een zeer gewaardeerde Roadburn-alumnus op het programma. De Finnen stonden onder andere al in 2016 en 2017 in Tilburg op de planken. In 2018 keerden ze samen met de mannen van Dark Buddha Rising terug voor het unieke The Waste Of Space Orchestra – een van de eerste ‘commissioned projects’ van het festival. Dit jaar presenteert het avantgardistische vijftal zijn nieuwe album Muuntautuja integraal. Dat de groep niets aan populariteit heeft ingeboet, blijkt wel uit het feit dat Main Stage zowat uit zijn voegen barst. Een leeg plekje is vrijwel niet meer te vinden. En Oranssi Pazuzu weet zijn vooruitgesnelde reputatie te eren. Met een bedwelmende, loeiharde set, waarin de sound van de groep tegelijkertijd expansiever is dan ooit, houdt de band het publiek van begin tot eind in een trance. De ondersteunende beelden van slangen en sterren werken sfeerverhogend, maar het is vooral de overdonderende precisie waarmee het gezelschap zijn noise-achtige, beklemmende en verontrustende psychedelische blackmetalsoundscapes op het publiek afvuurt waarmee deze mannen bewijzen van de buitencategorie te zijn. Een formidabel optreden!

Ik toog van het grootste naar het kleinste podium om in Hall Of Fame het debuut van de Nederlandse blackmetalband Morvigor te zien. Hoewel de groep uit Alkmaar al sinds 2014 actief is en twee langspelers heeft uitgebracht, is de vorig jaar verschenen ep De Spiegel eigenlijk het eerste teken van leven sinds lange tijd. Het is ook een intrigerend werkstuk, bestaande uit twee lange nummers, die in muzikaal opzicht tussen het oude werk van Fluisteraars en het oudere werk van Laster lijken te bewegen. De boomlange, met een hipsterknot uitgeruste bassist en vocalist Evio Paauw beschikt over een overtuigende strot, waarmee hij ietwat hese screams en gedragen, epische uithalen afwisselt. Het geheel zit in muzikaal opzicht bovendien goed in elkaar: ondanks de lengte vervelen de nummers geen seconde en vloeien de passages op verfijnde wijze in elkaar over. Morvigor geeft vanmiddag een sterk visitekaartje af.

Na een eetpauze, waarin de voeten ook even wat rust krijgen, begeef ik me wederom richting Koepelhal om het Roadburn-debuut van de Australische ‘fairy doom’-formatie Faetooth bij te wonen. Die beschrijving blijkt een ietwat overdreven manier om vrij traditionele, uitgesponnen doom met een etherisch randje te beschrijven. De muziek van de drie dames (Jenna Garcia op basgitaar, Rah Kanan op drums en Ari May op gitaar) klinkt in instrumentaal opzicht lekker knarsend en log. De stevige, zware sound draagt daaraan bij. Zowel Garcia als May verzorgen ook vocalen. Hoewel de cleane zang wat fragiel is, komen de screams van Garcia lekker binnen. De band kan nog wat werken aan de soms wat al te statische podiumpresentatie, maar in muzikaal opzicht klinkt Faetooth zeker niet verkeerd.

Hoewel ik best benieuwd ben naar de samenwerking tussen The Body en Dis Fig, is het voortdurende heen en weer lopen ook wel afmattend. Daarom besluit ik om bij de Koepelhal te blijven hangen, om het optreden van Curses (Live) mee te pakken. De afgelopen jaren bleek de toevoeging van elektro- en synthwave-artiesten regelmatig een schot in de roos. En ook Curses blijkt precies te zijn wat een mens nodig heeft. Het tweetal creëert een soort zalvende elektro-muziek, waarin kille beats, post-punk-achtige basgitaarloopjes en hypnotiserende vocalen een verrassend mooie en lieflijke symbiose aangaan. Hoewel er in visueel opzicht weinig interessants gebeurt, pakt de dromerige en droefgeestige vleermuizenmuziek live toch erg goed uit. En getuige de hoeveelheid dansende en licht in trance verkerende aanwezigen ben ik niet de enige die er zo over denkt.

Na Curses toog ik toch weer terug richting 013, waar envy voor de eerste keer op Roadburn optreedt. Het is een wonderlijke constatering, want de mengeling van post-hardcore, post-rock en screamo (met wat fantasie klinkt het als een kruising tussen Isis, Mono en Harakiri For The Sky) die deze toch wel legendarische groep laat horen, is bij uitstek geschikt voor dit festival. Toch is het er – ondanks vele pogingen – de afgelopen jaren nooit van gekomen. Om het goed te maken, speelt het zestal dit weekend niet één, maar twee keer. Vanavond staat het klassieke album A Dead Sinking Story (2003) op het programma. En dat blijkt een schot in de roos. Hoewel ik in eerste instantie van plan was om een deel van het optreden mee te pikken en dan richting Dame Area te gaan, blijkt de band live zo fantastisch te zijn dat ik tot aan het eind gebiologeerd blijf kijken. Het geluid is loeihard, maar loepzuiver en de schitterend opgebouwde nummers zitten vol emotie. Het is vooral prachtig om de beleving van frontman Tetsuya Fukagawa te zien. In de fraaie, akoestische passages begeleidt hij de overige bandleden als een soort dirigent, terwijl zijn rauwe screams in de heftige uitbarstingen vol bezieling klinken. Het sublieme gitaarwerk van het drietal Nobukata Kawai, Tsuyoshi Yoshitake en Yoshimitsu Taki zorgt regelmatig voor kippenvel. Het hoogtepunt van de dag!

De laatste jaren is er tijdens Roadburn ook van alles te ontdekken tijdens het zogenoemde Offroad-programma. Onder andere de fijne metalkroeg Little Devil doet hieraan mee. Het laatste optreden van de dag pik ik mee in dit zaaltje. Een fijn potje psychedelische spacerock is immers altijd lekker. En laat Mantra Machine daar nu bij uitstek de geschikte groep voor zijn. Het drietal stond ook al in 2016 op Roadburn, destijds in Cul de Sac. Het is zeker niet onlogisch dat de groep dit jaar wederom mag optreden, want dit is wel het type muziek waar Roadburn mee bekend is geworden. De lange, uitgesponnen nummers zitten heerlijk in elkaar en bouwen uit tot machtige bouwwerken, die de zaal in een collectief deinende modus brengen. De muziek is volledig instrumentaal, maar het ontbreken van een zanger stoort geen moment. Mantra Machine bedwelmt, maar produceert net zo makkelijk dik groovende riffs. Wat een lekker einde van de eerste festivaldag!