Er staat een lange rij met belangstellenden te wachten voor 013. Een heel lange rij. Hoewel het lang wachten is voordat iedereen naar binnen mag, is de sfeer prima. Het zonnetje schijnt immers. Bekenden ontmoeten elkaar en nieuwe vriendschappen worden gesloten. Degenen vooraan lagen hier al sinds gisteravond. Zij bemachtigen even na 19.00 uur een plekje vooraan in de zaal, bij het podium. De rest sluit snel aan. Het gros is binnen als drie kwartier nadat de deuren zijn geopend Sahara Dust aan zijn set begint. Het enige optreden van de voorloper van Epica was tot nu toe op 15 december 2002, ook hier in 013 te Tilburg. Het is dan ook geen toeval dat het jubileum hier gevierd wordt. Speciaal voor deze gelegenheid wordt er een concert onder de oude naam verzorgd. Grote vraag is natuurlijk wie we op het podium gaan zien. Vooral bekende gezichten, want het is de huidige line-up van Epica die op de planken staat, aangevuld met één verrassing.

De setlist vertoont aanvankelijk veel gelijkenissen met die van twintig jaar geleden. Veel nummers van The Phantom Agony (2003) komen aan bod. Erg gaaf om die oldies weer te horen en het publiek klapt dan ook direct enthousiast mee tijdens Sensorium, één van de weinige tracks die door de jaren heen op de setlist van Epica bleef staan, in tegenstelling tot Illusive Consensus, Seif Al Din "The Embrace That Smothers - Part VI" en Feint, die prima worden uitgevoerd en een gevoel van nostalgie met zich meebrengen. De fans van het eerste uur zingen uit volle borst mee en hier en daar wordt een traan gelaten.

Tijdens Illusive Consensus blijkt dat Simone Simons vandaag uitstekend bij stem is. Ze imponeert met haar zuivere, hoge uithalen. Daarnaast is de 37-jarige frontvrouw in twintig jaar tijd gegroeid in haar performance en staat ze veel zelfverzekerder op het podium dan in de begindagen. Tussen de nummers door vermaken zij en oprichter Mark Jansen het publiek met flauwe, doch vermakelijke uitspraken, zoals "This is our second show ever", "We are thankful to headliner Epica for having us tonight" en "We have only written a couple of songs. We hope to write a few more in the future."

Na het sfeervolle Seif Al Din "The Embrace That Smothers - Part VI" en het prachtig gezongen Feint (waarbij het publiek met de armen heen en weer zwaait) komt de After Forever-cover Follow In The Cry voorbij en is het meeklappen en headbangen geblazen. De set eindigt met de klassieker The Phantom Agony, met Yves Huts op bas en een confettiregen. Wel jammer dat er niet meer ex-leden op het podium kwamen. Het luxe voorprogramma zorgt echter voor een nostalgisch en euforisch gevoel bij zowel de Epicans als de "Dusties", zoals ze liefkozend worden gedoopt door Simone.

Een pauze tussen het hoofdprogramma en de hoofdact was nog nooit zo indrukwekkend als vandaag. Op een groot doek worden namelijk alle concerten geprojecteerd die Epica ooit gespeeld heeft, in omgekeerde chronologische volgorde. Wat daarbij opvalt, is dat de band al direct in het begin van zijn carrière veel heeft opgetreden, al vroeg naar verre oorden trok, zoals Mexico, en dat er Nederlandse plaatsnamen bijzitten waar een gemiddelde Nederlander nog nooit van gehoord heeft. De imposante lijst wordt omgeven met beelden, albumhoezen en - titels en meldingen wanneer bepaalde leden zijn toegetreden tot de vaste line-up.

Na nog even wachten, gaat het optreden rond 21.15 uur van start. Eerst zijn de bandleden nog verscholen achter het doek, maar dat valt letterlijk zodra het stevige stuk van Cry For The Moon wordt ingezet. Een ijzersterk begin van de set en iedereen schreeuwt het "forever and ever" uit volle borst mee. Vanavond zijn er dan ook alleen maar liefhebbers in de zaal die volop staan te genieten. De een rustig op de plaats meeswingend op de maat, zachtjes meezingend, de Zuid-Amerikaanse en Zuid-Europese fans uitbundig en gepassioneerd. De haren vliegen door de lucht, de vuisten en handen gaan omhoog, net als vlaggen van diverse landen, zoals Griekenland, Israël, Brazilië, Argentinië en Polen.

Behalve oud materiaal komt het nieuwere al vroeg in de set aan bod. The Essence Of Silence (dat de headbangers flink aan het werk zet) en Unchain Utopia (met een uitblinkende Simons) worden gevolgd door The Skeleton Key. Daarin betreedt een kinderkoor het podium onder luid gejuich. Een schattig gezicht, die "cute monsters". Met Kingdom Of Heaven (A New Age Dawns, Part V) en Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe komen de progfans aan hun trekken. Even later gebeurt dat als gitarist Isaac Delahaye en toetsenist Coen Jansen een instrumentaal intro spelen, uitmondend in Once Upon A Nightmare.

Het is een avond met veel verrassingen. Een van de hoogtepunten is een zeskoppig koor dat samen met Simone Simons een adembenemende versie van Rivers laat horen. Indrukwekkend hoe fraai het nummer gearrangeerd is. Een andere verrassing is het speciale project waaraan in het geheim is gewerkt. Daarvan krijgen we vandaag de primeur: een nummer dat later dit jaar op een ep staat. Het schijfje bevat samenwerkingen met andere artiesten. De jarige Jørgen Munkeby (Shining) verschijnt op het podium, eerst solerend op zijn saxofoon en daarna samen met Simone zingend in het duet Final Lullaby, dat in de smaak valt, al moet iedereen even wennen aan de saxofonist. Wie is die man? Simone laat hem niet van het podium gaan voordat hij is toegezongen.

Valt er dan niets te mopperen? Altijd wel. Zo is het jammer dat Charlotte Wessels niet mee komt zingen tijdens Storm The Sorrow, wat ze nog wel deed in Bibelot in Dordrecht, enkele dagen geleden. Daarnaast valt op dat de setlist grote gelijkenissen toont met die van Omega Alive (2021). En hoewel de vuurs- en rookshow indrukwekkend zijn, is het jammer dat het geknal aan het einde van Cry For The Moon niet synchroon loopt met de muziek. En dan is er, zeker tijdens de eerste helft van de set, ook nog kritiek op de geluidsmix, met name dat het basgeluid soms wat hard staat.

Toch kan dat het feest niet verpesten, zeker niet als tijdens Code Of Life twee danseressen het podium opkomen en voor het laatste nummer van de reguliere setlist, Omega – Sovereign Of The Sun Spheres, twee luchtacrobaten allerlei halsbrekende touren uithalen hoog boven het podium. Razend knap gedaan! Hoewel er dan al ruim drie uur gespeeld is door de dame en heren, die ondanks de marathonlengte van de optredens zeer actief zijn en uitstekend staan te spelen, volgt er nog een uitgebreide toegift met drie nummers: Sancta Terra, de poppy meezinger Beyond The Matrix (met een enorme hoeveelheid meespringende bezoekers) en natuurlijk Consign To Oblivion, inclusief een grote wall of death, crowdsurfers en een grote pit.

Wat een fantastisch einde van een memorabele avond. Iedereen heeft zichtbaar staan genieten, van een achtjarige, die zijn eerste concert meemaakt tot een fan van het eerste uur, die er op 25 december 2002 bij was en twintig jaar later nog staat te genieten, dankzij een zeer invloedrijke symfonische metalband waar we zeer trots op mogen zijn. Epica, gefeliciteerd en nog vele jaren!

Setlist Epica:
1. Cry For The Moon "The Embrace That Smothers, Part IV"
2. The Essence Of Silence
3. Storm The Sorrow
4. Unchain Utopia
5. The Skeleton Key
6. Kingdom Of Heaven (A New Age Dawns, Part V)
7. Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe
8. Rivers
9. Once Upon A Nightmare
10. Final Lullaby
11. In All Conscience
12. Code Of Life
13. Omega – Sovereign Of The Sun Spheres

Toegift:
14. Sancta Terra
15. Beyond The Matrix
16. Consign To Oblivion (A New Age Dawns, Part III)

Setlist Sahara Dust:
1. Adyta "The Neverending Embrace"
2. Sensorium
3. Illusive Consensus
4. Seif Al Din "The Embrace That Smothers - Part VI"
5. Feint
6. Follow In The Cry (After Forever-cover)
7. The Phantom Agony