Zondag 15 augustus:

Wie heeft het in z'n hoofd gehaald om Russkaja (spreek uit als rus-ska-ja) de dag te laten openen? Deze feestband is echt perfect voor een afterparty! Het metalgehalte blijft beperkt tot wat gitaar, bas en drums, want ska voert toch wel de boventoon bij Russkaja. Het swingt de pan uit met blazers en een viool. Zanger Georgij Makazari is erg blij dat de band mag optreden en gooit er nog een Nederlands bedankje tegenaan terwijl de band er een feestje van maakt, totdat het tijdens Psycho Traktor misgaat als de zanger vraagt om een soort circlepit. Makazari legt het optreden stil omdat er in het publiek wat gebeurd is. Hij maant de EHBO om erheen te gaan. Na een paar minuten gaat hij zelf ook nog poolshoogte nemen, maar precies op dat moment wordt de dame in kwestie op een brancard afgevoerd naar de EHBO-post en gaat de show door, zonder circlepit. Aan het einde van het nummer bedankt de zanger de security en EHBO-medewerkers, waarna het optreden weer normaal verder kan.

Een van de rustigere bands van het weekend is Sloper. Dit is het nieuwe project van Ceasar Zuiderwijk van Golden Earring en Mario Goossens van Triggerfinger. In de grote tent kan het duo, bijgestaan door nog twee muzikanten, hun bluesy (hard)rock laten horen. Dat de band twee drummers heeft valt meteen op. Tussen de twee drumstellen in hangt een grote trommel, waar de twee drummers halverwege het concert gezamenlijk op trommelen. De tent staat halfvol en vooraan wordt er lekker meegedanst en gezongen. Er komen nummers langs van de vorig jaar uitgekomen debuut-ep, maar ook van het nieuwe album Pulverise. Het relaxte optreden is een fijn moment voor mensen die nog wakker moeten worden van hun dubbele kater, maar ook voor fans die houden van degelijke muziek. (Sam)

Dan is het tijd voor een van de snelst groeiende bands van België: Evil Invaders. De Belgen openen met Mental Penitentiary en de fans vooraan gaan meteen helemaal los. Ook de muzikanten zelf staan duidelijk te popelen weer voor een festivalpubliek te kunnen spelen. Ze rennen over het podium en maken met handgebaren en geschreeuw veel contact met het publiek. De heren willen er duidelijk een echte show van maken. Er is veel rook en de logo’s die aan die microfoonstands vast zitten, roteren. Zanger en Gitarist Joe bedankt het publiek door te zeggen dat het een koude zomer was, maar de fans hier hem weer heet maken. Ook geeft hij aan dat fans op social media hebben kunnen zien dat er aan een nieuw album gewerkt wordt, maar dat ze nog even geduld moeten hebben. De moshende mensenmassa weet niet van ophouden en er zijn continu crowdsurfers. Max klimt nog even op de hekken om wanneer het optreden klaar is naar achter te verdwijnen. Wanneer de bandleden een foto willen maken om de naar hun zeggen legendarische dag te vereeuwigen, is hij dan ook kwijt en staan er slechts drie bandleden op de foto. Een memorabel einde voor een van de betere concerten van het weekend. (Sam)

Growing Horns is een doom/sludgeband die met enkel een ep onder de riem al op het podium mag staan. De muziek van de heren is dan ook uitstekend. Voor een volle tent brengen ze hun verpletterende muziek ten orenschouw. De band krijgt met haar eigen enthousiasme het publiek makkelijk mee. De dreunende muziek rolt als een stoomwals door de tent. Ondanks dat de band nog maar een ep heeft uitgebracht, staat het optreden als een huis. Dat wordt met spanning wachten op een volgende release. (Sam)

Asphyx viert vandaag niet alleen de terugkeer op het podium, maar stelt ook het nieuwe album Necroceros voor. Martin van Drunen en zijn mannen kunnen hun geluk duidelijk niet op. Het is een vertrouwd weerzien: het geluid is zwaar, de death metal groovet en Van Drunen kermt op kenmerkende wijze over jaartallen uit de Tweede Wereldoorlog. Opvallend veel materiaal van na de reünie in de set, de titeltracks van The Rack (1991) en Last One On Earth (1992) zijn de enige klassiekers. Zelf blijf ik van mening dat drummer Husky (tevens van de Duitse blackthrashers Desaster) een iets te drukke speelstijl heeft voor de lompe death/doom van Asphyx, maar misschien moeten recensenten niet altijd zout op de slakken leggen: want niemand kan eromheen dat Asphyx vandaag sals een weerbarstige bunker staat. (Wessel)

Het begin van het optreden van Raven zorgt voor wat verwarring. De band is namelijk nog met een soundcheck bezig op het moment dat de show moet beginnen, maar het is niet bij iedereen duidelijk dat Raven nog niet echt begonnen is. Na een paar minuten verdwijnen de mannen weer van het podium, om even later in een iets betere outfit terug te komen. Ja, eindelijk begint de show. Ondanks de bijna bejaarde leeftijd van de gebroeders Gallagher (geen familie van die cokeneuzen van Oasis), zijn zanger/bassist John Gallagher en gitarist/broer Mark erg actief op het podium. Rock Until You Drop is hun debuutalbum en waarschijnlijk ook het motto van de mannen, dus is het logisch dat er diverse song van die plaat voorbijkomen. Bijna veertig jaar later kwam Metal City uit de nummers daarvan passen perfect tussen de oude. Op plaat mag het dan soms wat oubollig klinken, live is Raven toch wel een feestje. De Raven-fanclub in de Aardschok-tent gaat dan ook weer uit z'n dak en op het veld is het ook best genieten. (Tonnie)

Geen band bij welke er dit weekend geen bovengemiddeld spelplezier is te ontwaren. Ook door Marduk wordt er ontzettend strak en furieus gespeeld, maar dat is bij deze vaste live-waarde eigenlijk geen verrassing. Mortuus is en blijft een geweldige frontman. Er zijn maar weinigen die altijd zo woest voor de dag komen. Het blijven echter wel de tracks uit de jaren negentig, de tijd van zijn voorgangers, die de meeste indruk maken. De titeltrack van Those Of The Unlight (1993), Beyond The Grace Of God (Heaven Shall Burn… When We Are Gathered, 1997) en The Sun Has Failed (Opus Nocturne, 1994) zijn zeer prettige verassingen. Verder is er veel aandacht voor de meest recente worp Viktoria (2018), maar ook Slay The Nazarene en Christraping Black Metal ontbreken natuurlijk ook niet. Er vallen wel lange stempauzes tussen de nummers, maar in de wandelgangen wordt opgevangen dat Marduk maar zeer kort voor het optreden op Alcatraz arriveerde en het soundchecken een haastklus was. Een minieme smet op een verder uitstekende parade van de Panzer Division. (Wessel)

Veel belangstelling is er voor Jinjer, dat met een nieuwe plaat komt. Het eerste deel van de set is echter vooral gereserveerd voor Micro en Macro. Gave tracks als Judgement & Punishment, Restrospection en Perennial doen het vandaag prima. Het geluid is niet ideaal, maar goed genoeg om van het optreden te genieten. Tatiana Schmayluk is goed bij stem en heeft er veel zin in. Zoveel zelfs, dat haar haar losgaat van het wilde headbangen. Jinjer wint er weer fans bij met een strakke performance en eindigt de set met de twee nieuwe singles Mediator en Vortex.

Stake is de voortzetting van het in België immens populaire Steak Number Eight. Het viertal speelt vandaag voor een overvolle tent die gevuld is met enorm enthousiaste fans. De heren van Stake zijn zich duidelijk bewust van de populariteit van de vorige iteratie van hun band en beginnen het concert met twee nummers uit die periode, namelijk Return Of The Kolomon en Gravity Falls. Daarna volgt het eerste nummer van de setlist van het uitstekende, vorig jaar uitgekomen album Critical Method: Devolution. Tijdens het concert komen er meer nummers van beide fases langs, waardoor er voor iedere fan wat wils is. De band geniet er zelf duidelijk net zoveel van als het publiek. De heren spelen energiek en vooral de zanger is met zijn snor en matje een grote ogentrekker. Het geluid is goed, al valt de zang helaas zo nu en dan weg. Dit mag de pret niet drukken en Stake laat zien en horen dat het zich ondanks een naamverandering nog steeds in een opwaartse lijn bevindt. (Sam)

Van Doro komt er een livealbum aan met een integrale vertolking van de klassieke plaat Triumph And Agony van haar oude band Warlock. De show van vandaag staat ook grotendeels in het teken van haar Warlock-dagen, maar kent iets meer variatie. Geopend wordt met I Rule The Ruins van eerdergenoemd album, maar we krijgen ook nog onder meer de titeltracks van Burning The Witches en Hellbound te horen. De band heeft er duidelijk zin in en Doro Pesch zelf straalt als altijd. Ze is altijd zo dankbaar dat ze ergens mag optreden, maar na anderhalf jaar niet spelen klinkt het nog gemeender dan ooit. Naast Warlock-krakers krijgen we ook een paar songs uit Doro's eigen catalogus te horen, waaronder het opzwepende Raise Your Fist In The Air (wat ze sowieso al de hele show door doet). Natuurlijk ontbreken ook tranentrekker Für Immer en meezinger All We Are vandaag niet. En ondanks dat je bij een Doro-show weet wat je kan verwachten, stelt het ook nooit teleur. Vandaag is het ook weer gewoon een lekker optreden. (Tonnie)

Net als veel andere bands is Eluveitie blij en dankbaar dat de folkmuzikanten weer op mogen treden. Het was maar liefst 604 dagen geleden dat de Zwitserse groep op het podium stond. Hoewel frontman Chrigel Glanzmann niet de beste extreme vocalen van de scene heeft, is hij beter bij stem dan de laatste jaren. Waarschijnlijk omdat hij zijn stembanden wat rust heeft kunnen geven in de rustperiode. Violiste Nicole Ansperger is er vanwege zwangerschap niet bij en wordt vervangen door Carmen Busch. Ze heeft tijdens de razendsnelle loopjes wat moeite om het tempo bij te houden, maar imponeert juist weer als het tempo lager ligt. Het blijkt voor de geluidsman een uitdaging om alle bijdragen mooi hoorbaar te maken. Zo vallen er soms enkele weg. Helaas, want je wilt graag alle details horen. Het optreden is wat wisselvallig. Overtuigende momenten van vooral Matteo Sisti (fluit, doedelzak) en schoonheidsfoutjes wisselen elkaar af. Het deert de fans niet. Zij zijn blij dat ze hun favoriete groep weer live te zien en horen is en samen veel anderen zingen en springen ze tijdens het afsluitende Inis Mona.

Dan is het opnieuw tijd voor een parel uit de Belgische scene, de zoveelste van het weekend, namelijk Bark. De tent stroomt al snel aardig vol terwijl Ozzy Osbourne’s Bark At The Moon speelt. Wanneer de band opkomt, beginnen ze meteen hun aanstekelijk death-’n-roll te spelen. Voor gitarist Martin Furia is het de tweede keer dat hij dit weekend op het podium staat, aangezien hij ook met Destruction optrad. Voorin de kleine tent gaat het flink te keer en ook de band heeft er duidelijk zin in. Het geluid staat goed afgesteld, waardoor elk instrument de ruimte krijgt en het gebrul van zanger Ron Bruynseels goed te horen is. Het laatste album Written In Stone van vorig jaar krijgt uiteraard veel aandacht, maar er wordt ook genoeg gespeeld van de twee voorgaande albums. Het tempo gaat nooit naar beneden en het enthousiasme van de band en het publiek blijven op hoog niveau. Bark is en blijf een graag geziene band en dat is deze keer niet anders. (Sam)

Niets geraakt aan de intensiteit van Amenra. De vocalen zijn ernstig, de tremoloriffs striemend, de ritmesectie hypnotiserend. Het in het zwart geklede kwintet beukt op hoog volume de rauwe sludgy post-metal de tent in en de publiek ondergaat de muur van klanken tegen een zwarte achtergrond met slechts de lichtshow als contrast. De vloed kalmeert en het is stil, maar een dreigende riff kondigt een nieuwe tsunami aan. Een nieuwe track als De Evenmens past prima in de set met onder meer Razoreater, het van een prachtige, melancholische leadpartij voorziene A Solitary Reign en de doomy afsluiter Diaken. De cleane zang van Colin van Eeckhout is niet altijd even toonvast, maar de man is de belichaming van de emotie en intensiteit van Amenra. Niemand komt aan dit niveau. Indrukwekkend, verpulverend. Opeens is het voorbij en is het stil. Een passend einde. Dankuwel, Amenra.

Met het afzeggen van Amon Amarth moesten diverse festivals een andere headliner vinden. Zowel in Nederland als in België bleek Kreator beschikbaar. Uiteindelijk zou een week later in Nederland het optreden niet doorgaan, maar in Kortrijk zet de Duitse thrashgigant nog even een vette show neer. Vanaf opener Violent Revolution tot afsluiter Pleasure To Kill wordt er een bloemlezing van de geschiedenis van deze band gegeven (waarbij het gothic-uitstapje Endorama natuurlijk wordt overgeslagen). Gelukkig dus wel keihard meezingen en headbangen op Extreme Agression, Phobia, Enemy Of God, Phantom Antichrist en Flag Of Hate terwijl de ijzig krijsende stem van frontman Mille Petroza door merg en been gaat. Natuurlijk wordt dit weer allemaal voorzien van een grote vuurshow, waarmee De Lange Munte voor een laatste keer dit weekend in vuur en vlam gezet wordt. Kreator is een uitstekende afsluiter van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2021. (Tonnie)