Zaterdag 14 augustus:

Dyscordia heeft de eer om dag twee in te luiden. De Belgische band heeft een drietal goede albums op haar naam staan en een fanatieke aanhang, dus het veld vertoont al vroeg wat leven. De band speelt oerdegelijke metal met een fijne wisselwerking tussen zanger Piet Overstijns en bassist Wouter Nottebaert, die de grunts verzorgt. De nummers zijn lekker catchy en Piet heeft een uitstekende stem. Soms doet hij wat aan Rob Halford denken en hij komt er nog mee weg ook. Al met al een fijne opening van dag.

Het is nog vroeg wanneer Carneia aantreedt. De band bestaat uit (ex-)leden van MIAVA en King Hiss, dat gisteren optrad. De heren spelen post-metal, wat zo op de vroege ochtend ietwat complex overkomt. De zanger, die ook voor King Hiss zingt, is ook hier weer een duidelijke ogentrekker met zijn originele dansjes en bewegingen. De band speelt voor een halfvolle tent van mensen die voor het grootste deel nog wakker moeten worden. Dat doet gelukkig weinig af aan de kwaliteit van het optreden. (Sam)

De eerste band in de Swamp op zaterdag is het Duitse Necrotted. De heren spelen een combinatie van death metal en deathcore, waarbij deathcore duidelijk de overhand heeft. De tent is niet heel vol. Het is nog vroeg en waarschijnlijk zijn de blastbeats en breakdowns geen fijne kater-remedie. Desalniettemin speelt de band actief en spreekt de zanger het publiek vaak toe. Nummers als No War But Class War en Unity Front komen langs, die ontvangen worden met moshpits. Ondanks het enthousiasme vooraan verlaten toch best veel mensen de tent. De schuld daarvan ligt waarschijnlijk eerder bij het vroege tijdstip dan bij de speelkwaliteit van de heren. (Sam)

Spoil Engine zorgt voor wat moderne metal aan het begin van de middag. De set van vandaag bestaat eigenlijk alleen maar uit recenter materiaal, waarbij de nadruk ligt op het laatste album Renaissance Noire. Daar is overigens niks mis mee, want de speeltijd is beperkt dus zal de band lastige keuzes gemaakt hebben. Geopend wordt met de gloednieuwe single Unlock And Release. Frontvrouw Iris weet gelijk het publiek al te mennen en in beweging te krijgen, waarna de eerste crowdsurfers niet lang op zich laten wachten. Zoals gezegd, veel van het laatste album, waaronder de uitstekende singles R!ot en The Hallow (helaas zonder gastrol van Carcass' Jeff Walker). Met wat schaamrood op de kaken geeft Iris toe dat ze eigenlijk pas recent Pantera ontdekt heeft, waarna de band losbarst in het uitstekende Yesterday Don't Mean Shit van de Amerikaanse grootmeesters. (Tonnie)

Het is al een paar keer eerder voorgekomen dat La Morgue eigenlijk te klein is voor de band die er staat, maar bij Psychonaut gebeurt dat wel erg vroeg op de dag. Voordat de band begint, passen er eigenlijk al geen mensen meer in de tent en zijn laatkomers genoodzaakt buiten de tent te luisteren. Verbazingwekkend is dit niet, aangezien de Belgische stoner/sludgeformatie enorm in populariteit aan het toenemen is. Dat is ook te zien aan de participatie vanuit het publiek. Er wordt veel meegezongen en de hele tent deint haast synchroon mee op de hypnotiserende ritmes. De bandleden kunnen hun glimlach vaak niet onderdrukken. Er wordt aan het publiek gevraagd dat als dat het volgende nummer kent, dat moet laten horen, waarna Fall Of Consciousness wordt ingezet. Er klinkt veel gejoel door de tent en er wordt volop meegezongen. Psychonaut is eigenlijk al te populair voor een dusdanig kleine tent, zeker zo vroeg op de dag. Deze heren zullen we vast nog eens in grotere tenten mogen bewonderen. (Sam)

Rond lunchtijd is het tijd voor de hardcore van Rykers. Of het komt omdat het lunchtijd is of omdat de stompende hardcore uniek is op het affiche, het is niet druk in de tent. Dit houdt de Duitsers niet tegen om met de mensen die wel aanwezig zijn alsnog een feestje te bouwen. Continu vraagt de charismatische frontman Kid-D aan het publiek of het mee willen klappen, zwaaien en schreeuwen. De fans vooraan gehoorzamen enthousiast. Ook aan de vraag om moshpits wordt veelvuldig voldaan. Tijdens Hard To The Core roept de zanger dat het een thuiswedstrijd is en klimt hij op de hekken voor het publiek. Ook de breakdown van Slayers Raining Blood komt langs, wat de moshpits enkel ophitst. Na afsluiter The Outcast’s Voice loopt de halfvolle tent weer leeg. (Sam)

Ook op dag twee hebben we een all-female-band op het podium, namelijk Burning Witches. De dames brachten dit voorjaar de nieuwe plaat The Witch Of The North en zijn maar wat blij dat ze eindelijk wat songs hiervan live kunnen spelen. Zo komen onder meer We Stand As One en Flight Of The Valkyries van het album voorbij. De meiden zijn lekker actief op het podium (met name frontvrouw Laura Guldemond), al moet gitariste Larissa Ernst zich nog wel aardig concentreren op de songs. Het is haar vergeven; ze kwam pas vorig jaar bij de Zwitserse band en echt vaak heeft de band de laatste tijd niet kunnen optreden. (Tonnie)

Vooraf wist ik eigenlijk niet wat ik van Funeral Dress kon verwachten. Met zo'n naam dacht ik eigenlijk dat ik met een doommetalband te maken zou krijgen. Het blijkt echter drieakkoordenkpunk te zijn die niet al te veel om het lijf heeft, maar toch wel lekker catchy is. De vuistjes kunnen in ieder geval lekker de lucht in terwijl je de refreinen meebrult. (Tonnie)

Bij Fleddy Melculy wist ik wel wat ik kon verwachten. Deze Belgen maken er gelijk een feestje in hun huisje van, met snoeiharde riffs en grappige doch eveneens snoeiharde teksten. Ook qua podiumpresentatie blijft het een vreemde eend in de bijt, met twee gemaskerde mannen en een aantal zonder. Het geeft de band nog wat meer een eigen smoel, zullen we maar denken. De grootste hit kom natuurlijk ook voorbij, maar de dragers van een T-shirt van Metallica hoeven zich van de tekst vandaag waarschijnlijk niks aan te trekken. (Tonnie)

Terwijl Fleddy Melculy de menigte voor het hoofdpodium in een kolkende brij laat veranderen, treedt Powerstroke op in La Morgue. De Belgen openen met Blood Oasis en zijn meteen energiek. Dat terwijl de tent niet heel vol is. De zanger heeft een wit gezicht met zwarte strepen daaroverheen, die hoe verder het concert vordert steeds meer vervagen. Hij verklaart dat hij het wel eens eerder heeft gezegd, maar dat de band hier staat om het leven te vieren. Dit doen de heren met erg degelijke thrashy groove metal. Hoewel de tent niet heel vol staat, blijven de aanwezigen wel staan. Geluidstechnisch loopt alles goed, ondanks dat de zanger tijdens de zuivere partijen soms ietwat binnensmonds zingt. Dit mag de pret niet drukken en er worden zelfs crowdsurfers omhoog getild. Zo nu en dan zijn er wat kleine korte moshpits, maar tijdens Until The Fat Lady Sings groeien deze. De bassist rent het publiek in en wordt met zijn lichtgevende basgitaar op de schouders van een fan getild. Terwijl de band het podium afloopt tijdens de versie van Until The Fat Lady Sings met Stef Bos, kunnen de aanwezigen terugkijken op een geslaagd optreden. (Sam)

Finnen zijn normaal gesproken zulke rustige mensen, maar Omnium Gatherum-frontman Jukka Pelkonen weet wel hoe hij een feestje moet bouwen in de Swamp-tent. De vijf heren, met bassist Mikko Kivistö (Pain Confessor) en Atte Pesonen (Anger Cell) als nieuwe aanwinsten, maken een gemotiveerde indruk, met Pelkonen spant de kroon door het publiek veelvuldig te betrekken bij de show. De melodeathformatie, die atmosferische en melancholische elementen toevoegt aan zijn composities, speelt vandaag vooral nummers van de twee meest recente albums. Nog niets van het op 5 november te verschijnen Origin trouwens. Het deert de fans niet, want ondanks dat de cleane zang er soms lelijk naast zit, wisselt het kwintet goed tussen wat snellere songs om op te headbangen en fraaie rustige passages, waarin het leadwerk van met name Markus Vanhala goed tot zijn recht komt.

Halverwege de middag zien we ineens een Amerikaanse band op het podium. Seven Witches heeft de oversteek wel kunnen maken. Frontman James Rivera is blijkbaar weer terug en heeft op het vliegveld in ieder geval genoeg zonnebrandcreme gekocht om zijn bek mee vol te spuiten, zo wit ziet hij. Later maakt hij daar zelf overigens ook nog grappen over. De band zet een solide set neer, die voornamelijk bestaat uit songs van de albums waar Rivera op zingt. Wél heeft de band een aangename verrassing in petto, want niemand minder dan Wade Black, die ergens aan het begin van het decennium bij Seven Witches zong, neemt de vocalen van Rivera over voor de klassieker Metal Tyrant. (Tonnie)

Bizkit Park wordt vaak ingezet als een afterpartyband, maar nu mogen de mannen midden op de dag in de grote tent staan. Zo te zien was het een goede keuze, aangezien de tent bomvol staat. De Belgen weten het publiek goed op te hitsen met de oude hits. De in trainingspak gehulde heren weten erg goed hoe ze een feestje moeten bouwen. Een feest van herkenning welteverstaan. Hits van onder andere Slipknot, Papa Roach, Limp Bizkit en Linkin Park komen langs. In de volle tent zingt en danst haast iedereen mee. De band weet het publiek goed op te hitsen en zoekt veel contact. Break Stuff wordt aangekondigd alsof het nummer Fleddy heet, waarna de tent uit zijn dak gaat. Hoewel het een coverband is, werkt de band blijkbaar erg goed op een dusdanig tijdstip in zo’n grote tent. Waarschijnlijk gaan we de heren vaker zien op het grote podium. (Sam)

Wat is een festival zonder thrash? Vandaag mogen de Teutoonse favorieten Destruction de honneurs waarnemen als hofleverancier. Het is een gek gezicht om zanger/bassist Schmier zonder gitarist Mike Siffringer op het podium te zien staan. De mede-oprichter heeft de band recentelijk na bijna veertig jaar verlaten. Er zijn twee gitaristen – waarvan eén overigens een Belg is, namelijk Martin Furia van Bark - nodig om hem te vervangen en de technische riffs waar Destruction om bekend staat naar behoren uit te voeren. Opener Curse The Gods, Dissatisfied Existence en natuurlijk ook Mad Butcher, Total Desaster en Bestial Invasion worden gelukkig vet neergezet, met veel headbangers en een lekkere pit als beloning. Destruction zal altijd stijlvast blijven, maar het is afwachten wat de toekomst brengt zonder de creatieve input van Siffringer. Tot dan, Thrash ‘Till Death!(Wessel)

Louter blije gezichten op de podia en op de festivalweide dit weekend, maar geen grijns is zo breed als die van Mikael Stanne, zanger van Dark Tranquillity. Het is een schril contrast met de sombere melodeath van de mannen. Er wordt vandaag gespeeld met twee nieuwe bandleden, drummer Joakim Strandberg-Nilsson (onder andere In Mourning) en bassist Christian Jansson (onder andere Grand Cadaver, ex-Transport League), die al volledig ingewerkt lijken, want de band komt ontzettend sterk uit de hoek. En wanneer hitje Monochromatic Stains als derde nummer langskomt, kan het voor het publiek ook niet meer stuk. Er is veel ruimte voor het vorig jaar verschenen Moment, maar ook geijkte nummers als Lost To Apathy, Therein en Misery’s Crown ontbreken niet in een set die vooral op het midtempo-materiaal focust. Al met al heeft Dark Tranquillity een bijzonder goede dag. (Wessel)

Waarom Orden Ogan zo hoog op de bill staat (boven Destruction, notabene!), is mij onduidelijk. In thuisland Duitsland doet de band het ongetwijfeld goed, maar daarbuiten slaat de power metal wat minder aan. Vandaag wordt pijnlijk duidelijk waarom. Op cd klinkt het allemaal best aardig, maar live valt de band wat door de mand. De zang van Seeb Levermann komt absoluut niet goed uit de verf. De nummers zelf zijn overigens niet verkeerd (maar vrij smoelloos) en hebben wat leuke meezingrefreintjes, maar het is het gewoon net niet. Dat is ook te merken, want het is op het veld beduidend minder druk dan bij het al genoemde Destruction. (Tonnie)

Als tegenpool voor de power metal van Orden Ogan speelt Alkerdeel in de kleine tent. De mix van black metal en sludge van de Belgen ramt als een razende door de speakers. De bandleden vooraan zijn allemaal bedekt met bloed, om de sfeer te bevorderen. Zanger Pede krijst en schreeuwt alsof zijn leven ervan afhangt. Deze intensiteit slaat duidelijk over op het publiek. Er wordt veel geheadbangd en de moshpit en crowdsurfers weten van geen ophouden. Alkerdeel raast als een stoomtrein verder en voor je het weet is een van de intensere optredens van de dag voorbij. (Sam)

Het is alweer acht jaar geleden dat Hypocrisy met nieuw werk kwam. Een nieuw album zal volgend jaar verschijnen, zo belooft gitarist/vocalist Peter Tägtgren ons. Vandaag moeten we het doen met sterke uitvoeringen van vaste krakers als Fractured Millenium, Valley Of The Damned en Eraser – wat absoluut geen straf is. Zeker met het perfecte geluid waarvan de Zweden vandaag voorzien zijn. Ook ouder werk wordt niet geschuwd middels de brute Pleasure Of Molestation/Left To Rot/Osculum Obscenum-medley. Maar de hele set maakt andermaal duidelijk hoezeer binnen de melodieuze death metal van Hypocrisy, de ‘death’ altijd even belangrijk is gebleven als de melodie. Uiteraard wordt er afgesloten met het fantastische lijflied Roswell 47. Hypocrisy zorgt niet voor verassingen, maar is vanwege de pure klasse een hoogtepunt. (Wessel)

Met zijn 'normale' band U.D.O. wil Udo Dirkschneider geen songs uit zijn Accept-verleden spelen, dus doet hij dat met zijn andere band die toevallig ook vernoemd is naar hemzelf. Dirkschneider speelt dus de songs die velen willen horen. Nu doet Accept dat op zich niet verkeerd met zijn huidige zanger, maar als je de krakers gezongen hoort worden door de originele zanger heeft het toch net wat extra's. Udo mag dan bijna de zeventig aantikken en niet meer zo mobiel zijn op het podium, hij krijst de songs nog uit als vanouds. Daarom is het genieten van klassiekers als Restless And Wild, Metal Heart, Fast As A Shark en natuurlijk de meezinger Balls To The Wall. (Tonnie)

Emperor keerde in 2017 terug op het podium om het jubileum van Anthems To The Welkin At Dusk (1997) te vieren met een integrale uitvoering van die klassieker. Menig festivalganger zal die set wel eens gezien hebben en hoewel telkens geweldig, is het fijn dat er vanavond voor de verandering uit de hele discografie geput wordt. Het geluid is aanvankelijk ronduit slecht, openingsnummer In The Wordless Chamber is zelfs voor de grootste fans moeilijk te herkennen, maar dat trekt gaandeweg bij. Anthems vormt nog steeds de hoofdmoot van de set, maar ook nummers van de progressievere albums IX Equilibrium (1999) en Prometheus - The Discipline Of Fire & Demise (2001) worden niet geschuwd. Ook is er een blokje gewijd aan In The Nightside Eclipse (1994). Er wordt verpletterend afgesloten met Ye Entrancemperium. Ondanks de stroeve start domineert Emperor wederom en voor menigeen zal dit het hoogtepunt van Alcatraz 2021 zijn. (Wessel)

Dat Heilung als headliner geprogrammeerd staat, is een verrassende zet van de organisatie. Het levert zowel voor, tijdens als na het festival gemengde reacties op. Folk en ambient op een rock- en metalfestival? Veel puristen moeten er niets van weten. Anderen verbreden vandaag hun muzikale horizon en ontdekken dat er meer in de wereld is dan stenen en metalen genres. Sommigen van de aanwezigen hebben de show op Graspop intens beleefd en zien de neofolkgroep voor de tweede, derde of misschien wel vierde keer. Heilung moet je ervaren, over je heen laten komen, je tot de diepste kern laten doordringen. Dan is de bezwerende, helende voordracht op z’n sterkst.

Je wordt een ander mens door een optreden van deze zeer fraai uitgedoste groep muzikanten en dansers, die de Noorse bronstijd, ijzertijd en vroege middeleeuwen. Teksten komen uit gedichten, runen, artefacten. De ritmiek wordt vooral bepaald door botten, speren, zwaarden, bellen en andere percussie-attributen, aangevuld met elektronische beats. Het is een adembenemend schouwspel wat je ziet. Het is een prachtige voorstelling met rituelen, dans en toneelspel. Eigenlijk komt Heilung nog beter in een tent tot zijn recht, zoals op Graspop bleek, maar ook in de open lucht is deze verfrissende en hypnotiserende muziek voor vele dé ontdekking van Alcatraz 2021.