Aanvankelijk is het nog niet druk als Hypersonic als eerste band het hoofdpodium betreedt. Zo'n vijftig bezoekers volgen de verrichtingen van de Italiaanse band, die zich zeer enthousiast presenteert. De zangeres zegt meer keer "whooo" dan je op één hand kunt tellen en de drummer spreekt gepassioneerd de vroege vogels toe. De bandleden tonen hun dankbaarheid dat ze hier mogen spelen. Ze hebben evenwel de pech dat het geluid niet goed afgesteld staat. De samenhang ontbreekt. Bovendien is er op de technische uitvoering wel het een en ander aan te merken. Vooral tijdens de complexere passages klinkt het rommelig. Hypersonic, dat sinds 2006 actief is, maakt met het studiomateriaal, dat hier en daar aan Epica doet denken, toch echt meer indruk. Als het er minder technisch aan toegaat, weet de band wel indruk te maken, zoals met Life 'N Death. Fans moedigen de bandleden aan, die een wisselvallige set goed afsluiten met Living In The Light en As An Angel.

Brainstorm biedt behalve optredens ook een randprogramma. Zo is er een tentoonstelling van Kristian 'Necrolord' Wåhlin (Diabolique, The Great Deceiver, ex-Grotesque, ex-Liers In Wait), die artwork heeft verzorgd voor onder meer Ensiferum, Amorphis, Dark Tranquillity, Dissection en recentelijk nog voor In Mourning. Necrolord is aanwezig om vragen van het publiek te beantwoorden en even bij te kletsen. Daarnaast is er in het theater een interactieve bijeenkomst over hoe een festival een duurzaamheidsslag kan doorvoeren. Tijdens de bijeenkomst komen veel goede ideeën naar voren. Het menu is grotendeels vegetarisch. Wat er aan overbleef, is naar de lokale stichting "Ik ga met honger naar bed" gegaan. Ook is er net als voorgaande jaren een bierproeverij. Ten opzichte van eerdere edities is de merch naar de begane grond verhuisd (enigszins krap, maar wel gezelliger), waar ook de meets and greets plaatsvinden, zodat in de ruimte bij het theater een gezellige zithoek is gecreëerd.

Inmiddels is het al een stuk drukker in de zaal als Rising Insane aan zijn set begint. De Duitse metalcoreband treedt op als vervanger van War Of Ages, dat kort van tevoren afzegde. De gespierde zanger verwacht dat niemand de band uit de omgeving van Bremen kent, maar hij is blij verrast als een aantal bezoekers de hand opsteekt. Die hebben wellicht de clip bij Last Fragments gezien. Zo vol als het geluid van het studiomateriaal klinkt, is het vandaag zeker niet afgesteld. Bovendien heeft de groep pech dat er technische problemen met de gitaar zijn, waardoor het geluid daarvan wegvalt. Na excuses van de charismatische frontman, die werkelijk alles geeft wat hij heeft, herstelt het kwartet zich goed. Het is vooral de tomeloze inzet die bonuspunten scoort. Die energie slaat over op een selecte groep toeschouwers, die een pit vormt, waaraan de zanger ook nog meedoet. De presentatie mag dan goed zijn, het songmateriaal heeft live te weinig om het lijf om meer bezoekers te overrompelen. Slechts bij vlagen zit er een memorabel refrein of een vette breakdown bij. Toch krijgt Rising Insane een welverdiend applaus vanwege het buitengewoon harde werken en de charismatische uitstraling.

Na een pauze voor iedereen is Nightland de volgende band die het hoofdpodium betreedt. De Zuid-Europeanen hebben een verzorgde uitstraling dankzij de banners. De landgenoten van Hypersonic maken sinds 2007 symfonische death metal, met als invloeden onder meer Fleshgod Apocalypse en Septicflesh. Ze presenteren vandaag hun tweede cd Umbra Astra Luna. Helaas is er geen toetsenist aanwezig en daardoor klinken de symfonieën van backingtrack. Erg jammer, want zo krijg je het idee dat je naar een cd staat te luisteren. Het kwartet staat echter goed te spelen. Tracks als One Million Suns liggen goed in het gehoor. Na verloop van tijd dreigen de composities wel wat vlak over te komen, ondanks dat de muzikanten in tempo wisselen. Hoogtepunten zijn de tracks waarin Elektra Amber als gastzangeres meezingt. One Million Suns is de meest catchy track van de setlist en in Of Moon And Stars maakt ze met haar extreme vocalen een betere indruk dan gitarist/vocalist Ludovico Cioffi. Nightland is de beste band van de dag tot nu toe.

Aan het einde van het opreden vertrekken veel bezoekers echter naar het theater, want daar speelt Blackbriar. Tegen de tijd dat de symfonische metalformatie aan zijn set begint, is de zaal stampvol. Het laat zien hoe populair de groep uit Assen is. De clips worden miljoenen keren bekeken en dat is begrijpelijk. Blackbriar maakt goed verzorgde clips en hetzelfde geldt voor het doordachte songmateriaal. Het unieke geluid komt van zangeres Zora Cock, die met haar mysterieuze, door Kate Bush geïnspireerde stemgeluid de luisteraar als het ware betovert. Nimmer was ze zo goed in vorm als vandaag. Het is daarom genieten van het concert, dat met Preserved Roses en Arms Of The Ocean zijn twee hoogtepunten kent, maar de rest doet er niet veel voor onder. De heren zorgen voor de solide metalen instrumentatie. Helaas komt het toetsenspel van de recent tot de vaste line-up toegetreden Ruben Wijga (ex-ReVamp) slechts op de rustige momenten goed door, maar het soleerwerk van Bart Winters komt mooi aan het oppervlak. Daarvoor gaat hij op de riser staan. Ook Robin Koezen en Zora hebben een dergelijke riser tot hun beschikking. Het is muisstil tijdens de rustige passages, waarin Zora imponeert met haar stem. Na afloop klinkt een welverdiend luid applaus. Het zou niet gek zijn als Blackbriar over een aantal jaren terugkeert als headliner.

Hoofdact vandaag is echter Cellar Darling, de band van de drie ex-Eluveitie leden Ivo Henzi (gitaar), Merlin Sutter (drums) en Anna Murphy (zang, draailier, keyboards, dwarsfluit). Zoals wel vaker krijgen ze hulp van bassist Nicolas Winter, die steeds meer als volwaardig lid deelneemt aan de show. Het is echter Anna die de spreekwoordelijke kar trekt. Al tijdens de openingstrack (het prachtige Insomnia) switcht ze als een octopus tussen haar keyboard, de dwarsfluit en de draailier en dan zingt ze ook nog eens. Buitengewoon knap, en ze is ondanks het laatste concert van de tour prima in vorm. Haar zang is zuiver, krachtig en tijdens Redemption voegt ze ook nog eens veel emotie toe. Ivo helpt haar met de achtergrondvocalen.

Qua show gebeurt er niet veel en er zijn weinig woorden tussen de songs. "Talking is not my favorite thing", aldus de frontvrouw. Slechts een paar keer spreekt de Zwitserse het publiek toe om iedereen te bedanken. De muziek doet de rest en die is prima in orde. Cellar Darling is inmiddels een strakke liveband met wat meer songs in de tas. Met name het eerder dit jaar uitgebrachte tweede album The Spell komt aan bod. Freeze zorgt voor de meeste beweging, maar ook het titelnummer, Love en Death zijn hoogtepunten. Het zijn stuk voor stuk progressieve, sfeervolle en memorabele composities. Later in de set komen tracks van het debuutalbum aan bod. Daarvan maken vooral Black Moon en Fire, Wind & Earth indruk, mede dankzij het drumwerk van Merlin, die keihard op zijn instrument zit te rammen. Na Redemption gaan de bandleden het podium af, maar ze komen al snel terug voor nog een hoogtepunt op de setlist. Avalanche wordt door het publiek meegezongen en na afloop krijgen de bandleden een welverdiend applaus voor een sterke prima optreden. Wat een mooi einde van een geslaagde eerste, goed bezochte (zo'n vierhonderd mensen) festivaldag.