Zaterdag:

Op dag twee, de zaterdag, is het rustiger in Effenaar. Nog steeds zijn er veel mensen, maar je kunt veel makkelijker van a naar b. Dat zorgt voor een relaxtere sfeer. Golden Caves is de eerste band die het podium betreedt in de kleine zaal. Een deel van de aanwezigen zag de Nederlandse groep een aantal maanden geleden al optreden op ProgPower Europe in Baarlo. Twee jaar geleden kwam het album Collision uit, dus in dit jubileumweekend uiteraard aandacht voor die plaat op de setlist met zes nummers, maar daarnaast ook twee nieuwe, wat stevigere tracks, die met vertrouwen uit laten kijken naar een nieuwe release.

Golden Caves maakt progressieve poprock met invloeden van onder andere Marillion, A Perfect Circle, Radiohead, The Gathering en Porcupine Tree. De ene keer toegankelijk, zoals in Mother, de andere keer progressiever, zoals in Child Of Mine. Tijdens de eerste nummers is het geluid nog niet optimaal, maar vanaf Mother is het genieten van onder meer de zang van Romy Ouwerkerk. Prachtig hoe ze daarna in het fraai opgebouwde Bring Me To The Water de dynamiek van haar stem tot uiting laat komen. De prima zang van toetseniste Elise Polman sluit mooi op die van Romy aan. De andere muzikanten brengen het er prima vanaf, zoals blijkt uit één van de hoogtepunten in de vorm van Keep Running. De songs hebben vandaag nog meer impact dan in Baarlo en er is dan ook terecht veel bijval. Golden Caves legt de lat voor de andere bands al direct hoog.

”Allright Prognosis Festival, we are Prognosis”. De Engelse formatie uit Manchester is voor velen een onbekende. Even voorstellen dus: bassist/vocalist Danny Daemon, gitarist/vocalist Phil Weller, gitarist/vocalist Christian Hickson en drummer Aaron James Youd zijn sinds 2015 actief en hebben vorig jaar de eerste full-length Definition in eigen beheer op de markt gebracht. Het kwartet maakt een soort progressieve groove metal, met onder meer Gojira en Mastodon als invloeden. Met name laatstgenoemde hoor je duidelijk terugkomen in de composities, voornamelijk in de zang. Zowel de cleane als de rauwe zang klinken vandaag echter niet zo zuiver als op plaat. De grunts in Fragments komen veel beter uit de verf. Op het podium is de muziek minder definieerbaar, maar wel krachtiger dan op het album. Bovendien hebben de mannen er veel zin in. De drummende spierbundel moedigt de boel flink aan, maar hij kan niet voorkomen dat het enthousiasme van het publiek wat achterblijft. In de kleine zaal hadden de nummers wellicht meer impact gehad.

Het optreden van Green Carnation behoort beslist tot de hoogtepunten van het festival. De Noorse proggers maken vandaag dan ook veel nieuwe vrienden en vrijwel iedereen heeft achteraf zeer positieve woorden over voor het optreden. Dat is terecht, want op het podium staat een band die er zin in heeft en die bovendien qua composities veel te bieden heeft. Sfeer vooral. Dat komt onder andere door de fantastische, warme, verhalende, lage en krachtige zang van Kjetil Nordhus. De man houdt de zaal in zijn greep en de andere bandleden doen er weinig voor onder. Ze zorgen met hun eigenzinnige mix van elementen van Anathema, In The Woods…, Dark Suns en Novembre voor een interessant en sferisch klankentapijt. Zo is het toetsenwerk van Kenneth Silden verrijkend en trekt het melancholische soleerwerk je nog verder in dromenwereld. Dat de bassist even in de fout gaat, wordt hem al snel vergeven. Het catchy Lullaby In Winter pakt je direct in en tijdens Sweet Leaf, dat voor het eerst ooit op een setlist staat, klapt het publiek spontaan mee. Doorgaans doen de Noord-Europeanen het rustig aan, maar het nieuwe Sentinels Of Chaos (het eerste nieuwe nummer sinds 2006) is een stuk steviger. Green Carnation komt met een gewaagde en gevarieerde setlist en is voor velen dé band van Prognosis 2019. Fantastisch optreden!

Op de begane grond speelt vervolgens Letters From The Colony. De Zweedse formatie, die elementen van Gojira en Meshuggah combineert, heeft wat pech met het tijdstip. Een aantal bezoekers kiest ervoor om te gaan eten, een aantal gaat tijdig naar boven om een prettige plek in te nemen voor de speciale show van Devin Townsend. Het is dus rustig in de kleine zaal, vooral aan het einde. De mannen die vorig jaar het album Vignette via Nuclear Blast Records uitbrachten, laten zich er niet door afleiden. Ze staan flink te headbangen en het komt zelfs tot een pit. Letters From The Colony wisselt machinale passages af met sferische stukken met een dreigende ondertoon. Het beste en meest eigen komt de groep door in het titelnummer van Vignette. Het is te hopen dat Letters From The Colony bij een volgende bezoek aan Nederland op een tijdstip geprogrammeerd staat dat voor meer belangstelling zorgt.

Later dit jaar komt Devin Townsend voor een headlinershow naar Tilburg, waarbij Empath centraal staat. Eerder zijn er twee bijzondere optredens. Die in St. Bavokerk in Haarlem op 11 april en die van vandaag. In beide gevallen gaat het om een semi-akoestische show. De Canadese multi-instrumentalist geeft al vroeg aan dat het een soort try-out is vandaag, om te kijken wat wel en niet werkt. Voor zich heeft hij een scherm waarop hij voorafgaand aan elk nummer de geluidsafstelling instelt. Zoals we van hem gewend zijn, is zijn muziek zwanger van lagen en effecten. Ook vandaag laat hij zijn gitaar klinken alsof er heel wat op de achtergrond gebeurt. Het zijn vooral reverb- en delay-effecten die een ruimtelijke touch geven aan het getokkel. Funeral en Ih-Ah lenen zich er uitstekend voor. Laatstgenoemde is hét hoogtepunt van de set vanwege de bijdrage van Anneke van Giersbergen. Wat opvalt aan de speciale versies is vooral hoe divers het stemgeluid van Devin is. Tijdens de clinics vertelde hij er al over. Uiteraard is er tijd voor de nodige grappen tijdens de show en ziet hij dat er wat fans zijn die een Ziltoid-pop hebben meegenomen. De beschikbare speeltijd wordt helaas niet vol gespeeld, maar de speciale set was zeer vermakelijk.

Het optreden van Nosound valt wat tegen. Op de technische uitvoering van de rustig voortkabbelende muziek van Giancarlo Erra en co. valt niet veel aan te merken, maar de heel rustige songs die liefhebbers van Pink Floyd, The Pineapple Thief, Porcupine Tree en Anathema zou moeten aanspreken, komen wat vlak over. De sfeer die op de albums aanwezig is, mist in de kleine zaal. Er valt weinig te beleven en er ontbreekt een sfeerbevorderende lichtshow. Er zijn weinig momenten die in slaap sukkelende bezoeker bij hun nekvel grijpen. Na afloop krijgen de Italianen dan ook steeds een wat slap applaus. Giancarlo vertelde op de clinic nog over surround sound, maar in de kleine zaal valt het geluid juist een beetje dood. Hier had beslist meer ingezeten voor de Italianen.

”Helaas zijn we te klein om geen fotografen toe te laten” en na drie nummers: “Ik heb al jaren gedroomd van een concert spelen zonder fotografen erbij.” Frontman Magnus Pelander van de heavyrockband Witchcraft neemt geen blad voor de mond. De fotografen krijgen een middelvinger en een “no offense” na. Hij maakt zich er niet populairder op. Het zijn opmerkelijke momenten van een verder degelijk optreden van de in 2000 opgerichte groep. De excentrieke frontman versleet door de jaren heen reeds negen bandleden. Momenteel zijn bassist Tobias Anger en drummer Rage Widerberg van de partij. Wie de gitarist is, wilde Magnus niet vertellen. Het kwartet speelt een mix van rock, stoner en psych die geïnspireerd is door onder meer Roky Erickson, Pentagram, Uriah Heep, Black Sabbath en Led Zeppelin. Laatstgenoemde komt bijvoorbeeld naar voren in It’s Not Because Of You, één van de direct pakkende tracks. Progressief is de muziek eigenlijk niet. De Zweden laten de jaren zeventig herleven. Tijdens Democracy gaat Magnus erbij liggen om de emotie van de teksten te benadrukken. Een selecte groep fans staat zichtbaar te genieten, maar vanwege het eerder genoemde gedrag van de bandleider en de niet progressieve muziek haakt een deel na verloop van tijd af. De zang is overigens live een stuk minder overtuigend dan op plaat. Voor de instrumentatie geldt eigenlijk hetzelfde. Op de albums klinkt de muziek echt authentiek stoffig en live komt het geheel wat vlak over. De vreemde eend in de bijt weet helaas niet positief te verrassen.

Dat weet Cog wel. De Australische progressieve rockgroep combineert verschillende stijlen: van grunge tot reggae, van funk tot metal. Denk aan een kruising van Tool, Red Hot Chili Peppers, Klone, The Police en Karnivool. Luister eens naar prima tracks als Resonate, What If? en The Middle. Afwisseling genoeg met het reggae-achtige Run, dat in het tweede deel een stuk steviger uitpakt. Lucius Borich zorgt met zijn gevarieerde drumspel voor een kleurrijke touch. Het is knap dat het drietal een vol geluid weet neer te zetten. De bandleden hebben er zin in. Met name bassist Luke Gower staat te trappelen van ongeduld. Dat levert een positieve vibe in de zaal op. Er is een enthousiaste groep die veel nummers meezingt en mee staat te springen op The Spine en Bird Of Feather. Hoewel de zang van Flynn Gower live niet altijd zo dynamisch is als op de albums, weten de songs toch de aandacht redelijk goed vast te houden. Cog wint fans en neemt het gejuich en hartelijke applaus dankbaar in ontvangst.

Hoofdact op de tweede dag is TesseracT. Hoewel de Engelse groep technici samen met Devin Townsend niet voor een uitverkocht huis kan zorgen, is de zaal zeer goed gevuld. Daniel Tompkins zorgt er hoogstpersoonlijk voor dat er tijdens Concealing Fate, Part II: Deception een pit ontstaat door het publiek in te duiken. De mannen staan er actief bij en hebben er zin in. Met name Daniel en bassist Amos Williams maken daarbij contact met het publiek. De frontman moedigt het publiek aan om bepaalde teksten mee te zingen en dat gebeurt dan ook, tijdens Luminary bijvoorbeeld. Het duurt wel een aantal nummers voordat het geluid goed afgesteld staat. Tot die tijd is het basgeluid bijvoorbeeld modderig. Daardoor komen de eerste drie delen van Concealing Fate niet goed uit de verf. Pas bij Of Mind – Nocturne klinkt het helderder en als een geheel. Het is dan ook één van de eerste hoogtepunten. Het momentum blijft behouden met Survival. Daarop volgt het technisch knap uitgevoerde Dystopia, waarbij opvalt hoe precies de lichtshow is afgesteld op de muziek. De lichtshow die tot de beste van het festival behoort. Een volgende hoogtepunt is het fragiele Hexes. In de emotionele middensectie van Phoenix is het Daniel die imponeert met een knappe, hoge uithaal. In Of Matter – Proxy komt het djenty basspel er goed uit. King en Juno vormen het krachtige slotakkoord van een ijzersterk optreden van TesseracT.

Ten slotte Sleepmakeswaves. De postrockers zijn op tournee met Cog. De Australiërs zijn de meest beweeglijke groep muzikanten van Prognosis. Ze gaan helemaal in hun muziek op. Prachtig om te zien. Heerlijk om in op te gaan als toeschouwer. Dat gebeurt dan ook bij een groep liefhebbers. Het kwartet laat een dwarsdoorsnede horen van de drie albums die ze in de afgelopen tien jaar hebben voortgebracht. Hier en daar zijn er wat progressieve elementen van Karnivool in de composities geslopen, maar doorgaans luistert de muziek toch makkelijk weg. Een aangename verrassing is de cover van Robert Miles' Children. Sleepmakesmaves sluit Prognosis op een energieke en positieve manier af.

Samenvattend zijn de pluspunten de line-up (zowel grote als interessante namen) en de variatie daarbinnen, het doorgaans goede geluid, de motivatie van de bands, de gezellige sfeer, het randprogramma met conferences en clinics en het eten was goed en betaalbaar. De belangrijkste verbeterpunten zijn het betaalbaar houden van de merch, de programmering (niet laten overlappen, geen headliners in de kleine zaal) en niet te veel kaarten verkopen, want anders gaat het ten koste van de toegankelijkheid van de concerten. De organisatie heeft laten weten dat er volgend jaar weer een editie van Prognosis komt. Tot dan!

Om met de woorden van Devin Townsend af te sluiten: “Don’t give up. Realising everybody else is as fucked up as you are, makes life a little easier. See you on the other side, motherfuckers!”

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!