Zondag:
Waar de zaterdag kneiterhard begon, is het zondag een stuk beter toeven bij de eerste band. Dat schikt want het is nogal regenachtig buiten. We schuiven daarom gelijk aan bij de opener van de kleine zaal, Lechuga.
Lechuga, is dat niet Spaans voor een krop sla? Dat is de eerste gedachte die door mijn hoofd schiet als ik de bandnaam op de flyer zie staan. Het blijkt een band uit Chili te zijn. Nou ja, band, eerder een begeleidingsband voor gitarist Benjamin Lechuga. Samen met zijn drummer en bassist heeft hij de eer om deze Euroblast-zondag te openen. En dat doet het trio best aardig! De instrumentale, proggy klinkende djent die veelal vrolijke uptempo deuntjes bevat, brengt een grijns op mijn gezicht. Het is altijd leuk om muzikanten aan het werk te zien die veel plezier in hun vak hebben. Dat blijkt ook vanmiddag maar weer. Na een klein half uurtje is het alweer voorbij en loop ik verfrist en vol goede moed naar buiten: laatste dag Euroblast, ik ben er klaar voor! (Constantijn)
Voorafgaand aan het optreden van het Deense Ghost Iris hoorde ik iemand de band omschrijven als 'de Periphery van Scandinavië', en ergens kan ik me daar wel in vinden. De muziek van deze Denen blinkt niet uit in originaliteit, maar de uitvoering compenseert dit ruim. Als djent met catchy refreintjes je ding niet is, zou ik ver wegblijven van deze band, maar het mag duidelijk zijn dat men daar op Euroblast geen bezwaar tegen heeft. Vorig jaar stond de band nog in de kleine zaal, maar vandaag mag men aantreden op het hoofdpodium. De show wordt vooral gestolen door frontman Jesper Vicencio die het publiek, in de korte tijd die de band heeft, van katerpatiënten tot pittende massa weet te toveren. Op de setlist zien we veel materiaal van de laatste cd Blind World voorbij komen. Bij de singles Save Yourself en Pinnacle weet een gedeelte van het publiek de teksten, tot groot genoegen van Jesper, zelfs mee te zingen. De band ziet het harde werk en doorzettingsvermogen uitbetaald. Na afsluiter Detached is er dan ook niemand die er nog aan twijfelt: Euroblast dag drie is aan! (Constantijn)
Eigenlijk wilde ik lekker blijven zitten en genieten van die andere geweldige headliner dit Euroblast-weekend: de 23 graden volle zon in oktober! Zeker na die druilerige dag gisteren. Maar gelukkig heb ik goede vrienden die mij meerdere malen hebben gezegd: "Ga A Kew’s Tag toch echt even kijken!" De heren schijnen moderne djent te maken, maar dan zonder elektrische gitaren. Als dit maar niet het zoveelste kijk-mijn-gimmick-eens-projectje wordt... Dus met zware schoenen verplaats ik mij naar de kleine zaal. Tot mijn verbazing staat deze propvol. Ik pas er eigenlijk niet meer bij. Wat ik hoor, verbaast mij: Ja, ik hoor brave singer-songwriter-achtige vocals. Ja, ik hoor akoestisch gitaarwerk. Maar ik hoor vooral ijzersterke songs en briljant samenspel. Het mag duidelijk zijn dat er geen dertien-in-een-dozijnband staat te spelen. Tegen de tijd dat ik een goed plekje heb weten te bemachtigen sta ik niet alleen midden in het publiek, maar ook midden in de muziek. De gedachte dat dit een band is die volledig op de gimmick teert, kan direct de prullenbak in. Daar is hier geen sprake van. Gitarist Johannes Weik weet met zijn manier van spelen de leegte die ontstaat door de muziekstijl en het ontbreken van de distortion geluidsmuur perfect op te vullen. Zanger Julian Helms zorgt, ondanks zijn soms wat braaf klinkende zang, met enige regelmaat voor kippenvelmomenten. Na afloop ren ik naar buiten om gelijk cd’s te kopen, dit is voor mij absoluut dé ontdekking van het festival! (Constantijn)
Voices From The Fuselage is de band van voormalig Tesseract-zanger Ashe O'Hara. Zou de band hier ook hebben gestaan zonder die achtergrond? Komt de band ooit af van dat label? Wie zal het zeggen? Ze staan nu hier en het timide vijftal uit Northampton brengt melodische progmetal. Hoewel er voor de ogen dus niet al te veel te beleven valt, zijn het echter de oren die getrakteerd worden. De geluidstechnicus heeft begrepen dat het om de vocalen van Ashe gaat. Zijn krachtige engelenstem die Altered State (van Tesseract) zo karakteriseerde, is werkelijk genieten. Wat op plaat zo goed is, komt nu live ook enorm goed over. Dat het hier en daar schort aan compositie nemen we even voor lief. Dat komt nog wel op een volgende plaat, hopelijk. Ten opzichte van het optreden op UK Techfest 2015 is dit een enorme stap voorwaarts. En passant verexcuseert Ashe zich nog even voor de idiote bandnaam. Ook die kan je veranderen, Ashe! Als ze bovendien voor de nieuwe plaat meer focusen op songwriting, dan wordt dat een knaller. (Wouter)
Het Duitse The Hirsch Effekt stond in 2015 ook op Euroblast en hoewel het muzikaal allemaal fantastisch is, verzoop de band op het grote podium. Net als vorig jaar op UK Techfest trouwens. Echter, zagen we de heren vlak daarvoor in een kleine club en toen viel het kwartje wél. Misschien is de band gewoon niet gemaakt voor het grote podium. Of hebben deze oosterburen het intussen wellicht weten te vertalen naar een grote show? Ja, potverdorie! De geschifte muziek, die veel raakvlakken heeft met The Dillinger Escape Plan, knalt de zaal in en kan dan ook op veel bijval rekenen. Zelfs de Duitstalige vocals vormen geen obstakel. Sterker nog, het ietwat vervreemdende, ongemakkelijke gevoel dat het teweegbrengt, voegt alleen maar toe aan de sfeer. Vooral bij de cleane ballad-stukken. En dan die lichtshow. Hallelujah! Elke aanslag is volledig uitgeprogrammeerd en dat slaat in als een bom. Hier is over nagedacht. Hier zijn echte pro's aan het werk. The Hirsch Effekt breekt door! (Wouter)
Had ik al gezegd dat Australische bands dit jaar heel goed vertegenwoordigd zijn op Euroblast? Mede dankzij de Australische post-rockband Sleepmakeswaves. Op het moment dat ik de grote zaal binnenloop, ken ik de band nog niet, maar ik maak me geen zorgen. Euroblast heeft me in 2012 aangenaam weten te verrassen door genregenoten Long Distance Calling te boeken en dat was een memorabel optreden. Wat Sleepmakeswaves ons voorschotelt, is in dat opzicht niet anders: rustige melodieën om bij weg te dromen. Je droomt echter nooit te ver weg, omdat in elk nummer wel een lekkere groove verstopt zit die je bij de les houdt. Helemaal als de band het publiek vraagt wat een rustige post-rock band nu eigenlijk moet coveren en deze vraag zelf beantwoordt met Limp Bizkit die George Michael covert. Huh? Zijn ze helemaal gek geworden?! Nee! Wanneer het nummer begint, fronsen een paar wenkbrauwen, want dit is niet Limp Bizkit maar de jaren 90 dreamhouse-klassieker Children van Robert Miles. Het nummer vertaalt zich uitstekend naar post-rock; om heerlijk bij weg te dromen. Mijn enige aanmerking op het optreden is dan ook de plek op de bill. Dit had in mijn optiek ook prima als afterparty kunnen fungeren! (Constantijn)
En daarmee komt er een eind aan wederom een geslaagde editie. Een editie die werd gekenmerkt door de grote hoeveelheid Australische bands (was het daarom dat er zoveel Britten over waren gekomen) en zoals altijd door het familiegevoel. Natuurlijk kwam iedereen voor de bands, maar er werd ook veel buiten doorgepraat; het was daarom zelfs niet altijd even druk in de zaal. Zeker met het mooie weer op vrijdag en zondag. Maar bands en publiek hebben als vanouds genoten van elkaar en de familie is wederom gegroeid.
Daarmee wordt de vraag uit de inleiding ook beantwoord. Hoewel er ook dit jaar minder verrassingen waren dan in de beginjaren en er ook dit jaar een dag was die draaide om de harde bands, is er geen twijfel mogelijk over de voortzetting van dit unieke festival. Euroblast is volwassen geworden, maar kan dat makkelijk aan. Het publiek blijft komen en de sfeer blijft fantastisch. Hoewel ik stiekem hoop dat er volgend jaar toch wat gedurfder geprogrammeerd wordt, zijn we er hoe dan ook volgend jaar weer bij. Euroblast, tot volgend jaar. (Wouter)
Meer foto's op www.basementonline.nl
