Tijdens Coda betreedt ook de livegitarist, die geen deel uitmaakt van de vaste line-up, het podium. Maciej, internationaal ook wel gespeld als Maciek, en Mariusz kennen elkaar al uit het begin van de jaren negentig, toen ze elkaar ontmoetten op een festival. Duda speelde in Xanadu en Meller in Deep River, de voorloper van Quidam. Ze hielden nadien contact met elkaar. Maciej is te horen op het eerste album van Lunatic Soul in 2008 en in 2016 verschijnt Breaking Habits van Meller Gołyźniak Duda. In Zwolle blijkt de sessiegitarist een uitstekende muzikant en performer. Anders in zijn presentatie dan Piotr, beweeglijker doch integer en bescheiden, zonder te veel aandacht op zich te vestigen. Mariusz zoekt hem en de anderen tijdens de show meerdere keren op.

Voorafgaand aan het optreden klinken de ambient tonen van Eye Of The Soundscape. Na de introductie van Mariusz begint de show ingetogen met een extra lange versie van Coda, waaruit direct het experimentele karakter van deze show blijkt. Er is gekozen voor indrukwekkende arrangementen, een eerwaardige opzet en een in volume beperkt, maar kraakheldere sound die recht doet aan het karakter van deze speciale show, die onderdeel uitmaakt van de Towards The Blue Horizon-tour, die behalve in Zwolle ook volle zalen in Maastricht, Uden en Zoetermeer trekt.

Vanwege het definieerbare geluid komen de vele details van de bijzondere versies van de songs goed aan het licht. Zo komt het drumwerk van Kozieradzki in het proggy Second Life Syndrome erg goed uit de verf en is het even later is het Mariusz die met zijn basspel imponeert en het soleerwerk van Maciej tijdens Conceiving You is puntgaaf. Dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe vloeiend de overgangen tussen de secties verlopen en hoe sterk de songs opbouwen naar een stevigere climax zoals Caterpillar And The Barbed Wire laat horen. Indrukwekkend en het levert dan ook een luid gejuich en applaus op na elk nummer.

Net als je denkt dat The Depth Of Self-Delusion wat dichterbij het origineel ligt, volgt er een bassolo en een geïmproviseerd outro. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?) volgt in een versie met Duda op semi-akoestische gitaar. Prachtig hoe hij het publiek tot kalmte maant door te fluisteren “one more time” en “come, follow me, we'll go down where the river flows” mee laat zingen. De bezoekers komen goed in beweging tijdens 02 Panic Room, één van de hoogtepunten van de avond en terwijl de fans de bandnaam scanderen, gaan de bandleden direct door met Saturate Me, dat eindigt met een improvisatie en een fraaie overgang naar Escalator Shrine, waarin Mariusz even zijn tekst vergeet en met een opmerking richting publiek grapt: “I think this is your fault”.

Zo is er ruimte voor veel verschillende emoties vanavond. Er is tijd even tijd voor humor, er zijn de stevige secties waarop de bandleden lekker losgaan (Michał in Escalator Shrine bijvoorbeeld) en de breekbare rustige passages. Opvallend is hoe goed de frontman bij stem is na de vele optredens en hoe Meller moeiteloos past in het totaalplaatje. De keuze voor hem is weloverwogen en hij is beslist van toegevoegde waarde. Hij komt met een lange solo nog even in de spotlights te staan. Het levert veel bewondering op bij de toeschouwers.

Nadat de reguliere set sterk is geëindigd met Before, de bandleden het podium kort verlaten, maar na het luid klinkende “We want more” terugkeren, vertelt Mariusz hoe hij zich door de tragische gebeurtenis van begin vorig jaar gerealiseerd heeft hoe belangrijk andere mensen zijn. Hij noemt de fans dan ook geen fans, maar part of the family. Nadat hij in Second Life Syndrome al heeft geconstateerd dat “life is much too short”, komt de tekst van Towards The Blue Horizon extra hard aan. "Where are you now my friend? I miss those days. I hope they take good care of you there. And you can still play the guitar and sing your songs. I just miss those days and miss you so. Wish I could be strong when darkness comes.” Toepasselijk mooi is dat daarna ook het licht uitgaat.

Riverside eindigt zoals het begon, met een lange versie van Coda, waarin Łapaj eindigt met langgerekte akkoorden op zijn piano. Het publiek blijft daarbij respectvol stil, maar kort erna barst het gejuich los, en terecht. Riverside overklaste zichzelf vanavond met prachtige bewerkingen van eigen songs, waarin ruimte was voor een lach, maar de show was toch vooral intens, respectvol ingetogen, serieus, waarbij opviel hoeveel impact het overlijden van een vriend heeft op de bandleden. Na een moeilijke periode pakten ze de instrumenten weer op om te doen waar ze het beste in zijn: emotionele progrock maken die je raakt. Er is wat dat betreft veel vertrouwen in de toekomst en Mariusz bedankt de fans, ‘zijn family’ voor de onaflatende steun. Ze verlaten Hedon zoals hij het bij aanvang van de show gewenst heeft, “with positive thoughts in your hearts.”

Met dank aan Jan-Willems Photography voor de foto's.

Setlist Riverside:
1. Coda
2. Second Life Syndrome
3. Conceiving You
4. Caterpillar And The Barbed Wire
5. The Depth Of Self-Delusion
6. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)
7. 02 Panic Room
8. Saturate Me
9. Escalator Shrine
10. Before

Toegift:
11. Towards The Blue Horizon
12. Coda