In Nederland is er een select groepje fans dat van Beyond The Black heeft gehoord, maar in eigen land is de symfonische metalformatie een discussiepunt (castingband of niet?) en populair, zo blijkt uit de belangstelling voor het hoofdpodium. Jennifer Haben treedt vandaag samen met de tijdelijke samenstelling op. De heren en dame maken een prima indruk. Jennifer is goed bij stem en het soleerwerk van de gitarist dik in orde. Zijn grunts en screams passen de ene keer heel goed en de andere keer weer helemaal niet. Leuk zijn de variaties op de originele versies (Shine And Shade). De setlist bevat de sterkste songs van de twee platen, waarvan één binnenkort internationaal wordt uitgebracht. De Motörhead-cover Love Me Forever bezorgt de fans kippenvel.

Girls just wanna have fun! De all female rockband Thundermother bouwt een mooi rockfeestje in de tent met tracks die door AC/DC en Motörhead zijn geïnspireerd. Het is voor veel bezoekers de eerste keer dat ze de dames aan het werk zien en het zal ze nog lang heugen. De Ierse zangeres Clare Cunningham (de anderen zijn Zweeds) en oprichtster Filppa Nässil duiken tijdens het laatste nummer nog even het publiek in. Na afloop galmt "Zugabe!" door de tent.

Het is niet druk bij het optreden van Hell City. Dat weerhoudt de Belgische formatie (zonder bassist) er niet van om de catchy mix van rock en metal vol overtuiging te presenteren. Frontvrouw Michelle Nivelle betrekt het publiek bij de show en is goed bij stem. Lies, Rockalypse, The Fight en Ice Cold Rage komen het beste uit de verf. Deze staan op het album Victorious (2014). De heren spelen strak, het geluid staat goed en Hell City toont speelplezier. Leuk om gezien te hebben.

"Seit gestern einem top 5-band", vertelt Holly Loose trots. De zanger van Letzte Instanz doelt daarmee op de plek van de nieuwe full-length Liebe Im Krieg in de Duitse charts. De recente nummers van de alternatieve (gothic)rockgroep zijn radiovriendelijker dan voorheen. Naast drie nieuwe tracks komt er echter ook veel oud materiaal aan bod als Blind, Der Garten, Dein Licht en Finsternis; meezingers met een donkere, meeslepende touch en kenmerkend vioolspel. De oosterburen doen het prima op de Main Stage.

Ondanks de inspanningen van het Dyscordia-promotieteam is het niet druk bij de Camel Stage wanneer de Belgische progressieve melodieuze metalformatie daar staat te spelen. De fans en degenen die de moeite nemen om wel van de partij te zijn, zien een gemotiveerde groep ervaren muzikanten die plezier hebben in wat ze doen. Gitarist Guy Commeene is helaas niet van de partij vanwege een polsblessure. Frontman Piet Overstijns grapt: "A little magic will happen. You will hear him, but you won't see him." De technisch bedreven zuiderburen brengen een mooie dwarsdoorsnee van hun oeuvre (Bail Me Out, The Empty Room, Chthonic Star en de ijzersterke afsluiter Twin Symbiosis).

De folk metal van Skálmöld trekt behoorlijk wat belangstelling en dat is terecht, want ondanks dat het showelement ontbreekt, spelen de IJslanders goed en is de zang zuiver. Narfi, Að hausti en Kvaðning komen daardoor goed tot hun recht. Het blijft jammer dat bij dit soort bands de folkinstrumenten niet live bespeeld worden, maar desondanks een goede beurt voor Skálmöld.

Bij Slaughterday zijn het vooral de tragere zware stukken (het Autopsy-achtige Sepulchral Ways) die goed doorkomen. De snellere passages zijn niet altijd even bijzonder om te imponeren. Dat doet het lead- en soleerwerk juist weer wel. De smerige old school death metal met horrorelementen rolt lekker uit de boxen (Ritual Of Sacrifice en Addicted To The Grave). De heren uit Leer stralen veel speelplezier en dankbaarheid uit. Death metal voor liefhebbers door liefhebbers.

Van de meer dan honderd bands is Cliteater de enige Nederlandse. Dat betekent dat de strand- en wc-artikelen tevoorschijn komen in de circlepit: zwembanden, wc-borstels, een krokodil en strandballen. Een kleurrijk gebeuren. De goregrind gaat er bij een specifieke doelgroep wel in, maar was nog beter tot zijn recht gekomen op de Camel Stage. De meermaalse oproep van frontman Joost aan de fans om het podium met hem te delen, krijgt vreemd genoeg geen opvolging.

"Habt Ihr Bock auf Thrash metal?" Hoewel de mannen van Traitor de old school thrash metal niet altijd even strak uitvoeren, zijn er behoorlijk wat headbangers die zich prima vermaken. Dat doen ook de bandleden. Plezier staat voorop. Lords Of Lust springt er kwalitatief uit en het simplistische F.U.A.D. (Fuck U And Die) maakt de pit alleen maar groter. Traitor krijgt veel bijval met zijn no-nonsense thrash.

Dat geldt niet voor de zware grind van Rotten Sound. Er is weinig volk op de been en de reactie is ook nog eens mat. Zelfs als de frontman vraagt of iedereen klaar is voor Napalm Death blijft de respons uit. Jammer voor de Finnen, die aantreden met Panu Posti als vervanging van de geblesseerde Sami Latva. Er is weinig eer te behalen in de sfeerloze tent.

De muziek van Nocte Obducta is zeer veelzijdig. Psychedelica, rock, doom, black en atmosferische passages wisselen elkaar af en houden een aanzienlijke groep geïnteresseerden geboeid. Het is alleen jammer dat een aantal details niet goed tot zijn recht komt in de tent. De tragere passages bevatten veel sfeer, maar de snellere verzanden al snel in een brei. Nocte Obducta toont desondanks zijn kwaliteiten met onder andere Glückliche Kinder, Fick Die Muse en Und Pan Spielt Die Flöte, en scoort een voldoende.

Eén van de hoogtepunten op zaterdag is Harakiri For The Sky. Er is veel volk aanwezig voor de Camel Stage en het geluid staat prima afgesteld met uitzondering van een valse start met Calling The Rain (dat is de goden verzoeken en het gaat dan ook regenen, maar een poncho van de naburige cigarettenstal met de kameel erop is snel voorhanden). Even lijkt het erop dat het III: Trauma in zijn geheel gespeeld wordt (de combi uit Wenen en Salzburg begint net als op het nieuwe album met Calling the Rain en Funeral Dreams), maar de laatste twee tracks (Lungs Filled With Water en Jhator) breken het ritme. De presentatie is intens en Harakiri For The Sky krijgt terecht veel bijval.

Bij Steel Panther gaat het natuurlijk maar om twee dingen: tieten. Ondanks de regen zijn er toch dames die al vrij vlot hun voorgevel blootstellen. Dat levert naast veel kijktoeristen ook een paar gevallen van betasting op. Erg jammer dat sommigen zich niet kunnen inhouden. Wel vermakelijk is dat het hele veld dubbel ligt om het accent dat de Amerikaanse glamrockers hanteren bij het uitspreken van "Bitte zeig mir deine Titten". Een opblaaspenis die via het publiek op het podium terechtkomt, dient als speelattribuut van de bandleden, die zich vermaken als kleine kinderen. Als dan ook nog eens veel meer dan zeventien schaarsgeklede dames het podium betreden ("Any girl is welcome as long as you have giant tits…, … and money and cocaine") voor 17 Girls In A Row is het feest compleet.

Tussen alle komedie door is er ook nog muziek, alhoewel dat bijzaak lijkt. Satchel speelt een obligatoire gitaarsolo, maar staat tegelijkertijd achter het drumstel de basdrum in te trappen. Hij speelt onder andere Smoke On The Water, Master Of Puppets, Sweet Child O' Mine en Iron Man. Verder is het een aaneenrijgen van hits (Asian Hooker, Girl From Oklahoma, Community Property en Death To All But Metal). Een over the top show die soms wel heel ver gaat, maar veel bijkijks en bijval krijgt.

Van een hele andere orde is Napalm Death. "Back to normal circus", roept Barney. "Everybody deserves a life of happiness and dignity." Het komt hem op veel applaus en gejuich te staan, meer nog dan de reactie op het songmateriaal zelf. En dat terwijl Breed To Breathe en nieuweling Hierarchy enkele van de songs zijn die prima uit de boxen komen. Suffer The Children wordt helaas wat afgeragd. Dat You Suffer (het nummer van 1 seconde) langskomt, blijft leuk. Conform staat ook op de setlist. Barney verklaart hierover dat de toeschouwers hieraan kunnen horen hoe Napalm Death begin jaren tachtig is begonnen. Hij prijst de band Siege uit Boston die het origineel in 1984 hebben uitgebracht. De frontman verliest na al die jaren zijn vocale kracht niet en ook zijn podiumpresentatie verliest niets aan intensiteit. Invalgitarist John Cooke maakt vooral muzikaal een goede indruk. Napalm Death ziet een goed gevulde tent voor zich die slechts gedeeltelijk losgaat, maar de grindcoreformatie laat horen nog altijd zeer relevant te zijn.

De Australiërs van Parkway Drive maken de headlinerstatus helemaal waar. Vanaf het begint knalt de show letterlijk. Met een geweldige licht- en vuurshow zetten de mannen het publiek in vuur en vlam. Er zijn enorm veel fans op komen draven die de tijd van hun leven hebben. Vanaf de eerste seconde is het een groot feest met springende en meezingende fans, een pit die alleen maar groter wordt. Tijdens Idols And Anchors klinkt over het hele veld het who-ho-ho. De breakdowns zijn raak en de moderne, melodieuze metal is memorabel.

De charismatische frontman Winston McCall wil echter nog meer en krijgt het voor elkaar om velen te laten springen. Over Dedicated verklaart hij: "We wrote this song for you to move and bang your heads!" De fans eten uit zijn hand. Het technische probleem bij aanvang van Karma gooit geen roet in het eten. Het laatste optreden op de Main Stage van Summer Breeze 2016 behoort tot de beste. Parkway Drive kwam, zag, overwon en sluit af met mooi vuurwerk.

Eén van de meest emotionele optredens in de tent is die van My Dying Bride. Het optreden begint met het prachtige Your River en From Darkest Skies. Daarna komen twee tracks van Feel The Misery voorbij, waarvan vooral And My Father Left Forever veel bijval genereert. Dat doen ook The Cry Of Mankind en She Is The Dark. Het titelnummer van het nieuwste album is eigenlijk het enige wat mindere nummer op de indrukwekkende lijst van doomtracks, want To Shiver In Empty Halls past prima tussen de klassiekers. De getormenteerde presentatie van Aaron Stainthorpe zet de treurnis nog eens extra kracht bij. Indrukwekkend.

Daarna houdt uw verslaggever het voor gezien en dat ondanks het feit dat er met Zodiac, Katatonia en Primordial nog prachtige namen op de affiche staan. Maar het is mooi geweest. Moe maar voldaan, net als de vele duizenden festivalgangers. De vier festivaldagen eisen hun tol.

Samenvattend is de negentiende editie van Summer Breeze geslaagd. De bewegwijzering naar het terrein was in orde, de wachttijden voordat je de camping op kon rijden beperkt en de camping goed begaanbaar. Dat kwam mede door het goede weer. Op enkele buien over de vijf dagen na was het droog en zonnig. De stemming bij het publiek zat er mede daardoor goed in. Voor twaalf euro had je onbeperkt toegang tot toiletten en douchen. Alhoewel ze goed werden schoongehouden, waren er ook defecten en daardoor waren de douches tijdelijk ontoegankelijk. Er waren meerdere supermarkten voor de campinggangers en deze hadden een toereikend assortiment. De doorstroom vanaf de camping naar het festivalterrein verliep doorgaans goed. In tegenstelling tot Wacken mocht je hier wel een tas of rugzak meenemen het terrein op. Jammer was dat de festivalmerch snel was uitverkocht en dat de circustent vaak niet toegankelijk was omdat deze vol stond.

Het muzikale programma bevatte een mooie mix tussen jong en oud en verschillende stijlen. De uitbreiding van de Camel Stage is een verbetering. Het is er gezellig en vele kleine bands maakten daar een prima indruk. Daar was het geluid ook goed, iets dat vaak niet gold voor de T-Stage, de grote tent. Verspreid over het terrein staan eet- en dranktentjes, dus een versterking van de inwendige mens is nooit ver weg. Ook de ruim opgezette festivalmarket kon op goedkeuring rekenen. Bij de twee grote podia kon je vaak makkelijk naar voren lopen om je favoriete band van dichtbij te volgen, al was het bij Arch Enemy, Parkway Drive, Sabaton en dergelijke bands wel moeilijker. Het geluid was echter dusdanig goed afgesteld, dat je het ook van verderaf goed kon volgen. Tussen de hoofdpodia was er een groot scherm waarop je de verrichtingen op de bühne en acties in het publiek goed kon volgen.

Volgend jaar is de jubileumeditie. Er zijn nog geen bands bekend gemaakt, maar het belooft een mooi spektakel te worden met speciale acts en verrassingen. Voor ongeveer een euro per band gemiddeld is het festival veel goedkoper dan bijvoorbeeld Wacken. Het heeft ondanks de 35.000 bezoekers een gezelligere en veel minder commerciële uitstraling. Het is echt een festival voor liefhebbers door liefhebbers. Beslist de moeite waard om eens naar Dinkelsbühl te reizen.

Dank aan Kick Verhaegen voor de foto's.