Wie kent Moonshot? De band rond Jeff Harrison? Opgericht in 1967 en in 2017 nog altijd actief. Tim Bowness raakte geïnteresseerd in Moonshot vanwege het feit dat zowel hij als Jeff in Warrington op dezelfde dag (wel een verschillend jaar) geboren zijn. Het houdt hem zo bezig dat Lost In The Ghost Light handelt over de eigentijdse mijmeringen van Harrison. Het verhaal gaat over de verandering van tijden, over de impact daarvan op creativiteit en van het muzikant zijn op het familieleven. De hoofdpersoon kijkt terug op zijn leven en naar het rendement van zijn keuzes.
No-man-wederhelft Steven Wilson is verantwoordelijk voor de mix en master. Dan weet je dus direct dat het goed zit. Lost In The Ghost Light begint vertrouwd en in hetzelfde tempo met Worlds Of Yesterday en Moonshot Manchild. Vooral laatstgenoemde laat Bowness op zijn best horen. Niet alleen vanwege zijn kalmerende vocalen (met tegelijkertijd confronterende teksten), maar ook dankzij de fantastische instrumentale passages. In eerste instantie zijn de songs reflectief en onopvallend, maar elke luisterbeurt ontvouwt zich meer van de subtiele gelaagdheid, hetgeen de release interessant maakt voor de langere termijn.
Met Kill The Pain That’s Killing You treedt de Brit buiten zijn comfortzone. Het rockende nummer is een stuk steviger en directer dan de eerste twee tracks. Het nummer grijpt direct de aandacht middels de gitaarsolo en het opvallende percussiewerk. Naast de kernleden Stephen Bennett, Colin Edwin (Porcupine Tree), Bruce Soord (The Pineapple Thief), Hux Nettermalm (Paatos) en Andrew Booker (Sanguine Hum) zijn het gastmuzikanten waaronder Kit Watkins (Happy The Man/Camel), violist Steve Bingham (no-man) en Ian Anderson (Jethro Tull) die met hun professionele bijdrage zorgen voor een muzikaal rijk album. Ook de invloed van Wilson is duidelijk hoorbaar.
Met Nowhere Good To Go keert Tim weer terug naar rustiger vaarwater en hier is hij op zijn sterkst. De verschillende instrumenten vormen hier een mooi, organisch geheel. Andrew Keeling heeft voor prachtige klassieke arrangementen gezorgd, die het geheel samen met de vocale voordracht vol droefenis een extra emotionele lading geven. Vaak is de muziek rustgevend en grijpt deze terug op de symfonische en progressieve rock van de jaren zeventig. Zo staat de plaat vol met fluitmelodieën van Watkins en Anderson, ook in You’ll Be The Silence. Daarin bepaalt het keyboardspel de toon en aan het einde zorgen gitaar- en fluitmelodieën voor een gelaagde climax. Waar het album op sommige momenten wat voortkabbelt, biedt het stevigere You Wanted To Be Seen een welkome afwisseling, alleen eindigt deze helaas wat abrupt.
Lost In The Ghost Light is een uitstekend geproduceerd album met nostalgische muziek en bitterzoete teksten die het beste in de late avonduren te beluisteren is. Het bevat songs die verlangen naar de jaren zeventig van Genesis, Camel, David Bowie en Moody Blues, net als de hoofdpersoon in het concept terugkijkt op zijn leven. Naar de jonge jaren toen hij nog succes had, naar de kansen die hij liet glippen, de keuzes die hij heeft gemaakt en ten koste gingen van belangrijke dingen. Hij doet de droevige constatering dat hij de magie van eerdere jaren niet meer heeft. Juist dat aspect is mooi uitgewerkt. Once the world was yours…
Tracklist:
1. Worlds Of Yesterday
2. Moonshot Manchild
3. Kill The Pain That’s Killing You
4. Nowhere Good To Go
5. You’ll Be The Silence
6. Lost In The Ghost Light
7. You Wanted To Be Seen
8. Distant Summers
