Ze behoren al sinds jaar en dag tot de ongekroonde grootmeesters der post-rock en dat maakt ieder nieuw album tot een gebeurtenis waarover veel opwinding ontstaat. De status van het Japanse Mono is voor een groot deel te danken aan het ongeëvenaard emotionele karakter van de muziek, in combinatie met de vaak adembenemende opbouw en dynamiek in de composities. Als geen ander kan de band spelen met contrasten: van heel klein en ingetogen tot grootse, in een orgie van noise gedompelde climaxen. Onlangs bewees het viertal zijn status met een werkelijk zinderend optreden in de 013, dat gekwalificeerd kan worden als een van de mooiste post-rockoptredens die ik ooit heb mogen aanschouwen.

Hoewel Mono’s status onomstreden is, wil de band op plaat nog wel eens ietwat teleurstellen. Met name For My Parents (2012) viel tegen, hoewel dat voor een groot deel te wijten is aan de ronduit matige productie. Het tweeluik Rays Of Darkness / The Last Dawn (2014) beviel weer een stuk beter, hoewel de dynamiek van Mono door het uit elkaar knippen van de harde en zachte kanten van de band juist minder tot zijn recht kwam. Het nieuwe album Requiem For Hell is echter een glorieuze terugkeer naar de absolute hoogtijdagen van deze groep. Dat bleek al uit het briljante voorproefje dat te horen was op de split-ep Transcendental (samen met The Ocean), waarop de schitterende track Death In Rebirth al te horen was. Maar ook de rest van dit nieuwe album is van een zeer hoog niveau.

Voor degenen die de eerder genoemde ep hebben gemist, trapt ook Requiem In Hell af met Death In Rebirth. Het vormt het perfecte begin van het album. De rondom een eenvoudig, stampend drumritme opgebouwde track overtuigt vanaf de eerste seconde. De gevoelige tremoloriffs zullen weinig luisteraars onberoerd laten en de manier waarop naar een glorieus, luidruchtig hoogtepunt wordt toegewerkt, is van ongeëvenaarde schoonheid. Het korte Stellar is vervolgens veel rustiger en bestaat vooral uit fraaie strijkers en fragiel pianowerk. De track mag dan minimalistisch zijn, de emotionele impact is des te groter, want Stellar is intens melancholisch en droevig. Kippenvel!

Het titelnummer is letterlijk en figuurlijk het middelpunt van dit album. Met een lengte van ruim zeventien minuten is Requiem For Hell de langste track die Mono in zijn carrière heeft geschreven. Het nummer verveelt echter geen seconde. Na een prachtige, zeer subtiele opbouw van vijf minuten wint het epos aan vaart en krijgen we als luisteraar de ene na de andere schitterende melodie te horen. Het eind van het nummer klinkt als een onderdompeling in de krochten van de hel. Dissonante gitaarklanken, ontspoorde drums, luide feedback: het is Mono op zijn luidruchtigst. Deze uitmonding werkt echter uitstekend.

Ook de laatste twee tracks zijn allesbehalve mosterd na de maaltijd. Zo is Ely's Heartbeat misschien wel het 'liefste' nummer: een klein, ingetogen postrocknummer dat in zijn eenvoud ontwapenend is. Enerzijds melancholisch, maar met een zweem optimisme à la Explosions In The Sky. Prachtig! Ook afsluiter The Last Scene slaagt erin om met relatief minimale middelen te ontroeren. Requiem For Hell kan zich over de gehele linie meten met genreklassiekers als You Are There (2006) en Hymn To The Immortal Wind (2009). Een van de mooiste postrockalbums van de laatste jaren.

Tracklist:
1. Death In Rebirth
2. Stellar
3. Requiem For Hell
4. Ely's Heartbeat
5. The Last Scene