Het Oostenrijkse Harakiri For The Sky verscheen twee jaar geleden op mijn radar met zijn zeer indrukwekkende tweede album Aokigahara (het titelloze debuutalbum is ongemerkt aan mij voorbijgegaan). Het duo uit Wenen en Salzburg leverde met Aokigahara een zinderende depressive/post-blackmetalplaat af met tien ronduit geweldige tracks, die messcherpe riffs en ijzige screams op fraaie wijze combineerden met prachtig in de muziek verweven melodielijnen en akoestische postrockinvloeden. Een album vol diepgang dus, veel rijker dan een groot deel van zijn genregenoten. Adel verplicht en zo staat er met deze derde langspeler dus wel wat op het spel voor de band.
Zeker met een genre dat inmiddels tot op het bot is uitgemolken, is het altijd fijn als bands die je hoog hebt zitten de verwachtingen waarmaken. Harakiri For The Sky is zo’n groep die de verwachtingen moeiteloos inlost. III: Trauma laat vooral een verdere uitdieping en perfectionering van de typerende sound van deze band horen. Dat wil zeggen: melancholisch en melodieus, maar toch zeer krachtig en divers. Ook de productie is ronduit briljant. De fantastisch uitgewerkte nummers klinken nog altijd als een mengelmoes van het oude werk van Lantlôs en een vleug Amesoeurs, maar doen qua productie en felheid ook denken aan Duitse groepen als Farsot, Der Weg Einer Freiheit en Eïs. Franse finesse met een flinke scheut ‘Duitse degelijkheid’ dus.
Opener Calling The Rain geeft het perfecte visitekaartje af. Ruim elf minuten duurt de track, maar vervelen doet hij geen seconde. De opbouw is schitterend en de post-blackmetalpassages worden vlekkeloos geïntegreerd met huilende postrock-tremoloriffs. Het melodieuze, dubbele gitaarwerk zorgt regelmatig voor kippenvel. De nummers op III: Trauma zijn stuk voor stuk lang en tikken vrijwel allemaal de tienminutengrens aan, waardoor de plaat met 75 minuten een lange zit is. Het voelt echter geen moment zo aan, want de nummers zitten muzikaal gezien zo geweldig in elkaar dat het hele album moeiteloos in één ruk uit te luisteren is.
Het knappe aan III: Trauma is dat ieder nummer wel iets kenmerkends heeft. Vaak is dat een prachtige melodielijn (Funeral Dreams) of juist een stoer, bijna rockend ritme (This Life As A Dagger). Thanatos valt op door de fraaie, cleane gastvocalen van Davide Straccione (Zippo, Shores Of Null), terwijl het prachtig deprimerende The Traces We Leave (samen met het sublieme Dry The River het beste nummer van het album) niet alleen weet te ontroeren door zijn schitterende muzikale opbouw, maar ook door zijn poëtische tekst, waarin de waanhoop bijna tastbaar wordt. Datzelfde geldt overigens voor het felle Viaticum, dat een aantal zeer sterke, stuwende versnellingen kent.
Harakiri For The Sky valt op papier wellicht als depressive black metal te categoriseren, maar dan is het wel een ‘gevampte’ 2.0-versie met veel meer muzikaliteit en diepgang dan normaal in dit genre. De band krijgt mij vijf kwartier op het puntje van mijn stoel. Qua muzikaliteit en diepgang verdient Harakiri For The Sky een even groot publiek als (de Zweedse) Shining. Een adembenemend werkstuk!
Tracklist:
1. Calling The Rain
2. Funeral Dreams
3. Thanatos
4. This Life As A Dagger
5. The Traces We Leave
6. Viaticum
7. Dry The River
8. Bury Me
