De zaal is nog grotendeels leeg als het Zwitserse E-L-R het podium betreedt. Dat podium is fraai aangekleed met enkele strategisch geplaatste peertjes en twee palen met een soort hangende bloemenkransen. De atmosferische doom/post-metalgroep uit Bern treft een afwachtend publiek. Wie zijn debuutalbum al direct bij het kwaliteitslabel Prophecy Productions uitbrengt, moet echter wel het een en ander in zijn mars hebben. En inderdaad: de repetitieve, zich traag ontvouwende en zeer sfeervolle nummers verraden een verfijnd gevoel voor compositie. In de veertig minuten speeltijd komt vooral materiaal van het tweede, meest recente album Vexier (2022) voorbij. Hoewel de sound goed is, is het jammer dat de zangpartijen van zowel gitariste Selina Muth als die van bassiste Isabelle Ryser te zacht zijn en daardoor onvoldoende boven het instrumentele geweld weten uit te komen. E-L-R is op zijn best tijdens de lange, instrumentale passages, waarin tribale drumritmes en repetitieve, hypnotiserende riffs de muziek een bedwelmend effect meegeven. Op die momenten vertonen de klanken van het trio sterke gelijkenissen met de sublieme begrafenisritmes van Wolvennest. E-L-R levert een sfeervol optreden af en lijkt de zaal langzaam mee te krijgen.

Dödsrit heeft zich na geweldige optredens op Roadburn en Soulcrusher sinds afgelopen jaar in de kijker weten te spelen bij een groot publiek. En volledig terecht, want de combinatie van epische black metal, melodieuze heavy metal en vuige crust is buitengewoon verslavend, vooral als deze met zoveel gedrevenheid en bezieling wordt gebracht. Met een sound die doet denken aan een mengeling van de heavymetalhoogtijdagen van Iron Maiden, de donkere melodieën van Dissection en de attitude en groove van Entombed weet dit vijftal live vrijwel altijd de tent af te breken. De belangrijkste troef in dit smakelijke geheel is het gitaartandem Christoffer Öster en Georgios Maxouris, die de ene na de andere melodieuze riff uit de mouw schudden en met hun feilloze twingitaarwerk de goedkeurende geest van Iron Maiden weten op te roepen.

Als de mannen aftrappen met het geniale, tien minuten durende Irjala – de openingstrack van de meest recente plaat Nocturnal Will (2024) – is dat dan ook alle reden voor een feeststemming. Toch is de publieksreactie gek genoeg bijzonder lauw, zeker in vergelijking met de eerdere keren dat ik de band live aan het werk zag. Het weerhoudt de mannen er niet van om hun infectieuze klanken met veel overtuigingskracht de zaal in de slingeren. De nadruk ligt op de twee meest recente platen, waarbij vooral het materiaal van Nocturnal Will onweerstaanbaar blijft. Een leuke verrassing is dat gitarist Matthias Sollak (Harakiri For The Sky) ook nog een nummer komt meedoen. Dödsrit levert kwaliteit als altijd, maar je gunt de band een wat enthousiaster publiek.

Het merendeel van het publiek is natuurlijk naar Utrecht gekomen om de Oostenrijkse post-blackmetalgroep Harakiri For The Sky aan het werk te zien. De mannen hebben vaker in de Domstad op de planken gestaan. In 2023 treedt de band op tijdens Ultima Ratio Fest. De band weet zich al jaren te onderscheiden in het overvolle muzikale landschap door de uitmuntende composities (die regelmatig de tienminutengrens aantikken), de prachtige melodielijnen (boordevol emotie en gevoel) en de persoonlijke teksten, die door het doorleefde gekerm van frontman V. Wahntraum invoelbaar worden. Met het wederom zeer goed ontvangen, nieuwe album Scorched Earth op zak, is het niet verwonderlijk dat de band voornamelijk materiaal van die langspeler ten gehore brengt. Tijdens opener Keep Me Longing lijkt de zanger nog wat zoekende, maar hij schudt de timiditeit snel van zich af.

Het voor de gelegenheid uitgebreide gezelschap – dat met een extra livegitarist, bassist en drummer is uitgegroeid tot vijftal – klinkt in muzikaal opzicht bijzonder strak. De podiumaankleding is fraai, met vier lichtgevende pilaren waarop de letters van de band prijken. In bijna tachtig minuten speeltijd krijgt het publiek acht uitgesponnen nummers te horen, waarvan de helft afkomstig is van de nieuwe langspeler. Daarvan maakt Without You I’m Just A Sad Song de meeste indruk. Hoe goed het nieuwe materiaal echter ook is – de emotionele snaar die de band weet te raken op albums als III: Trauma (2016) en Arson (2018) ontbreekt enigszins. De bezielende publieksreactie die ontstaat als Fire, Walk With Me wordt ingezet, spreekt boekdelen. In dat opzicht blijft het jammer dat Harakiri For The Sky niet iets meer teruggrijpt op deze platen. Zo is het echt spijtig dat een emotioneel meesterwerk als The Graves We’ve Dug ontbreekt op de setlist. Het is natuurlijk begrijpelijk dat de band naar de toekomst wil kijken, maar enigszins melancholisch stemt het wel.

Wie voor het oudste materiaal komt, moet wachten tot de toegift. Dan komt Lungs Filled With Water, afkomstig van het titelloze debuutalbum (2012) voorbij. De afsluiter maakt twee zaken duidelijk: dat Harakiri For The Sky ook toen al uitstekende muziek maakte, maar ook dat de kwaliteit van deze band consistent hoog is gebleven. Na deze toegift gaan de lichten aan en kunnen we onder de passende tonen van Gary Jules’ uitvoering van de Tears For Fears-klassieker Mad World nog even namijmeren. Harakiri For The Sky blijft een van de meest bijzondere groepen van het laatste decennium. De formatie maakt vanavond duidelijk dat ze een headlinerstatus inmiddels moeiteloos aankan.

Setlist Harakiri For The Sky:
1. Keep Me Longing
2. With Autumn I'll Surrender
3. Fire, Walk With Me
4. Heal Me
5. Funeral Dreams
6. Sing For The Damage We've Done
7. Without You I'm Just A Sad Song

Toegift:
8. Lungs Filled With Water

Setlist Dödsrit:
1. Irjala
2. Shallow Graves
3. Celestial Will
4. Nocturnal Fire
5. Apathetic Tongues

Setlist E-L-R:
1. Glancing Limbs
2. Fleurs Of Decay
3. Seeds
4. Three Winds
5. Forêt