De Duitse doomrock-formatie Motorowl mag vandaag het spits afbijten, maar helaas missen we door omstandigheden de show. Earth Ship is de eerste groep die we zien. De uit Berlijn afkomstige sludge-band met doom-invloeden mag zijn kunsten laten horen in een al aardig gevulde zaal. Wat opvalt zijn de heerlijke, zompige en zware gitaarriffs van Jan Oberg, terwijl zijn zang doet denken aan een wat rauwere versie van Crowbar's Kirk Windstein. Het zwaar stuwende basgeluid van Sabine Oberg zorgt ervoor dat de sound van de band massief aanvoelt, terwijl het drumwerk van Sebastian Grimberg vooral praktisch is en in dienst staat van de nummers. De band is op zijn best als deze op avontuur gaat en gitaarsolo's uitrekt, zoals in Ghost Town, of gewoon een aantal minuten lang een track opbouwt voordat deze echt los gaat (Shallow). De complimenten zijn voor Jan Oberg, want zijn gitaarspel is enorm om van te smullen en zijn werk tilt de band naar een hoger niveau. Een zeer aangenaam begin van de dag.

Vervolgens treedt GGU:LL (spreek uit als Ghoul) op in de Arena. Het viertal houdt er niet van om in de spotlights te staan en hult zich het gehele optreden in een rooksluier en groene verlichting. Degene die verder dan een meter van het podium af staat, ziet dan ook niet veel meer dan wat silhouetten in een rookgordijn. Het geluid van de groep kenmerkt zich door een traag en uitgesponnen doom-achtige geluid en gitaarriffs die tegen black metal aan schuren. De muziek is dreigend met een langzaam en hypnotiserend ritme, terwijl er af en toe duivelse, gorgelende vocalen voorbijkomen. Voor veel mensen blijken de composities net iets te langzaam en deze houden de aandacht er niet bij. De zaal blijft dan ook niet het gehele optreden gevuld. Dat zegt in dit geval iets meer over de smaak van de bezoeker dan over de kwaliteit van de Tilburgse band. Het geheel zit namelijk goed in elkaar, maar het ontoegankelijke, herhalende karakter blijkt niet voor iedereen weggelegd te zijn. Wie wel blijft, laat zich onderdompelen in een duister ritueel, om af en toe even hard wakker geschud te worden door de keiharde bas, die door het hele lichaam te voelen is.

De invloed van Frank Herbert's meesterwerk Dune is enorm en ook metalbands laten zich graag inspireren door het dystopische sciencefictionverhaal. Een bekend voorbeeld, dat vorig jaar ook op Into The Grave te zien was, is bijvoorbeeld de progressieve metalband DVNE en je hebt ook het uit Canada afkomstige Sons Of Arrakis. Beide bands staan in het teken van de lore die Herbert bedacht heeft, al zijn er muzikaal geen overeenkomsten. Sons Of Arrakis staat vooral in het teken van desertrock, gemengd met stoner en space metal en is tot nu toe de minst heftigste band van de dag. Vorig jaar bracht de groep zijn tweede langspeler Volume II uit en laat daarop energieke composities horen, waarin cleane zang en rockerige gitaarriffs centraal staan. De energie die op plaat goed te horen is, weet de groep alleen live niet over te brengen. Dat ligt voornamelijk aan een redelijk statisch optreden, maar ook aan dat vocalist/gitarist Frédéric Couture vocaal niet krachtig genoeg voor de dag komt en de aandacht weet vast te houden. Dat is jammer, want muzikaal rockt de band aardig. Toch zijn de composities en het optreden niet sterk genoeg om het gehele publiek te blijven boeien.

Het is niet die eindbaas van Street Fighter die vandaag op de planken staat in Leeuwarden, maar de psychedelische rockband Mr Bison. De Italiaanse formatie maakt heerlijk opbouwende composities met een flinke link naar de jaren zeventig. Soms klinkt de muziek lekker hard en swingend, terwijl de muziek even later zo kan overgaan in atmosferische en uitgerekte psychedelische passages. Die stukken zijn heerlijk om even bij weg te dromen, terwijl de groep ondertussen zorgzaam opbouwt naar een interessante climax. De bandleden spelen ontspannen en gaan lekker op in hun muziek en die sfeer slaat over op het publiek. Het zijn bands als Mr Bison die je graag hoopt te ontdekken als je naar een festival als Into The Void gaat. Prima optreden.

Na het ontspannen optreden van Mr Bison is het aan de Belgische band Hippotraktor om de energie van de festivalgangers weer even aan te wakkeren. Dat is een karwei die de mannen op het lijf geschreven staat. Krachtig, bruut en technisch sterk komt de formatie voor de dag. Het is vooral vocalist Stefan de Graef die opvalt. Hij heeft zijn eigen hoek gecreëerd aan de linkerkant van het podium, waar zijn trommel-opstelling staat. Zo kan hij af en toe meetikken met drummer Lander De Nyn. Wel heeft hij zich zo ingebouwd dat hij weinig ruimte heeft voor zijn energieke danspassen. Vorig jaar bracht de groep zijn tweede cd Stasis uit en de band opent sterk met het daarvan afkomstige Renegade. De moderne, progressieve metal landt goed bij het publiek en voorin wordt er hevig geheadbangd. De Graef motiveert het publiek dan ook veelvuldig om te springen, al leent de muziek zich daar dan weer niet echt voor. Aan dat verzoek wordt dan ook niet echt gehoor geheven. De muziek van Hippotraktor is met zijn zwaarte en groove ideaal om mee te deinen met je hoofd, in plaats van om op te springen. Hoogtepunten van de show zijn het heerlijke God Is In The Slumber en afsluiter Beacons. Alle elementen smelten hier goed samen: het opzwepende en afwisselende drumspel, de progressieve gitaarpartijen en de sterke vocalen. Het is dan ook geen straf om te weten dat Stefan De Graef later op de dag nog een keer op het podium terugkeert met zijn andere band Psychonaut.

Helaas heeft Haunted moeten afzeggen om op Into The Void te spelen, maar gelukkig heeft de organisatie Del Toros bereid gevonden om de vrijgekomen plek over te nemen. Helaas voor Del Toros valt het optreden tijdens etenstijd en hierdoor mist het verslag van deze band.

De eerstvolgende band die we zien is de cheesy rock-'n-rollband Velvet Rush uit Hamburg. Deze vervangt Lowen, dat net een aantal dagen voor het festival aan heeft gegeven wegens omstandigheden niet te kunnen komen. Dat is een fikse aderlating en ondanks veel inzet lukt het Velvet Rush niet helemaal om dat gemis goed te maken. De formatie, die op tournee is als voorprogramma van The Vintage Caravan, laat van zich op een sympathieke wijze horen en dat heeft resultaat. De groep heeft wel de pech dat ook deze tijdens etenstijd geprogrammeerd staat en daardoor is de zaal maar voor de helft gevuld. Desondanks lukt het de charismatische frontvrouw Sandra Lian wel om het publiek dat vooraan staat goed bij de show te betrekken. Zo volgt deze groep elke cliché-opdracht die de zangeres hen oplegt: springen, hurken, zwaaien en meezingen, Lian vraagt en de toeschouwers werken gewillig mee, al zal iets te veel alcohol bij een aantal mensen daar ook wel debet aan zijn. De interactie met het publiek kan echter niet verhullen dat de band muzikaal weinig om het lijf heeft. De nummers die de band maakt zijn vrij doorsnee en nergens weten de hooks, de riffs of de zanglijnen echt indruk te maken. Een hele show is dan ook te veel van het goede en veel mensen besluiten dan ook niet tot het einde te wachten en vertrekken al eerder uit de zaal.

Waar Velvet Rush het gros van het publiek niet tot het einde kon bekoren, weet het Nederlandse trio An Evening With Knives dat wel te doen. En hoe! Met verve spelen de mannen een fanatieke en meeslepende show. De postmetal/sludge-formatie heeft drie platen op zijn naam staan, waarvan de meest recente End Of Time een aantal maanden geleden uitkwam. Het optreden wordt geopend met Endless Night en daarmee is meteen de kracht van de groep te horen: dynamische partijen, die overgaan van krachtig en hard, naar melodieus en overweldigend. Zanger en gitarist Marco Gelissen lijkt het allemaal makkelijk af te gaan en staat ontspannen op het podium, terwijl hij ondertussen indrukwekkende gitaarpartijen speelt en ook vocaal sterk van zich laat horen. Hij krijgt goede ondersteuning van de energieke bassist Peer van Grunsven en ook het drumwerk van Jarno van Osch imponeert. Het is vooral genieten van de uitgesponnen psychedelische en melodieuze gitaarpartijen (On Your Own), maar ook van de zwaardere aangelegde tracks als The Mistake, Sacrifice en Voices. Het publiek reageert enthousiast op het trio en de band krijgt aan het einde een terecht luid applaus. An Evening With Knives is gerust een formatie die je in de gaten mag houden en behoort tot de hoogtepunten van de avond.

Pyschonaut is nog zo'n band die tot de winnaars van de avond gerekend mag worden. Vanaf het begin van het optreden is in ieder geval duidelijk dat de Belgische postmetal/sludge formatie tot een van de favorieten van de dag behoort. De zaal is afgeladen vol en de band heeft vanaf het begin van de show het publiek meteen in zijn greep. De indrukwekkende composities volgen elkaar in rap tempo op en de term Into The Void lijkt gemaakt te zijn voor een track als All I Saw As A Huge Monkey. Het instrumentale nummer lijkt het publiek in een trance te zuigen, waarbij geheadbangd wordt zonder dat je het doorhebt. Ook Violate Consensus Reality, waarbij de vocalen van Stefanie Mannaerts (Brutus) via tape te horen zijn, imponeert. Het epos bouwt rustig op naar een avontuurlijke climax, waarbij vooral tegen het einde fantastische dingen te horen zijn: ingewikkelde drumpatronen, complexe gitaarstructuren en imposante vocale uitbarstingen. In oktober brengt Psychonaut zijn nieuwe plaat World Maker uit en afgaande op de singles die de groep heeft uitgebracht en wat de heren vanavond laten horen, kan deze plaat een absolute topper zijn, die we nog wel in een aantal jaarlijsten terug gaan vinden.

Na het geweld van Psychonaut kan het publiek zich vervolgens even onderdompelen in de heerlijke psychedelische spacerock van Temple Fang. De band, met daarin Dennis Duijnhouwer en Jevin De Groot van het helaas te vroeg ter ziele gegaan Death Alley, lijkt te gaan voor een rustiek, seance-achtig optreden. Rustieke klanken en wierook verraden voor het optreden begint al de sfeer en de mannen stellen daarin niet teleur. De formatie speelt lange uitgerekte composities, waarin het publiek zichzelf even letterlijk kan verliezen. Het is vooral genieten van gitarist Jevin de Groot. Die man speelt niet alleen de muziek, maar lijkt ook de belichaming van de geestverruimende tonen. Intens gaat hij op in zijn eigen spel en is daarmee een genot om te zien. Waar de eerste helft van de setlist de focus nog ligt op de tracks waarbij bassist Dennis Duijnhouwer zingt, neemt Jevin de vocalen in de tweede helft over. Na iets meer dan de helft van de speeltijd geeft de formatie aan nog één song te kunnen spelen en dat is het magistrale en meer dan twintig minuten durende Once. Ook Temple Fang weet dik te overtuigen vandaag.

De klapper van de dag is toch wel Dool. De progressieve rock/doomformatie onder leiding van Raven van Dorst weet al vanaf debuutalbum Here Now, There Then (2017) indruk te maken en is dat muzikaal ook altijd blijven doen. Opvolgers Summerland (2020) en het vorig jaar uitgebrachte The Shape Of Fluidity zijn eveneens zeer sterke platen en ook live staat Dool garant voor kwaliteit. De formatie heeft inmiddels een grote fanbase en de headline-positie van vandaag is helemaal terecht. Als daar al iemand aan twijfelt, wordt deze vanavond op indrukwekkende en vakkundige wijze bijgeschaafd door Raven van Dorst. Zelfverzekerd en krachtig staat hen op het podium te zingen en gitaar te spelen. Waar op tv bij Raven vaak de humor vooropstaat, is het tijdens het optreden bittere ernst. Met The Shape Of Fluidity, Self-Dissect en The Hand Of Creation start de formatie sterk. Het geluid staat prima afgesteld en naast Raven vallen ook de andere bandleden meer dan positief op. Vooral bassist JB van der Wal weet met zijn wilde spel en constant natgemaakte haren de aandacht op hem gericht te krijgen. Tussen de tracks door neemt Raven regelmatig het woord. Zo regelt hen een afterparty bij iemand uit het publiek thuis, waarbij iedereen in de zaal uitgenodigd is en benoemt hen dat de tournee rondom The Shape Of Fluidity op zijn einde komt. Daarbij staat de band binnenkort in Tivoli Vredenburg in Utrecht om met een speciale show het tienjarige bestaan van Dool te vieren. Muzikaal wordt het publiek nog getrakteerd op bevlogen versies van Venus In Flames en het sterke Hermagorgon. Vervolgens wordt met klassieker Oweynagat het intense en krachtige optreden afgesloten. De uitstekende show is dan ook voor veel mensen het hoogtepunt van de dag.

Als het dan tegen het einde van de avond loopt, dan verwacht je de beste bands te zien. Zeker als afsluiters van de podia. In het geval van de Arena, is dit echter een deceptie. Als het de organisatie te doen is om het publiek richting de horeca te bewegen, zou het een logische stap zijn, maar Gott is de tegenvaller van het festival. Het zestal uit Tilburg maakt heavy rock, maar het oogt allemaal rommelig en overtuigt nergens. Dat is vreemd, want de formatie bestaat uit artiesten die allemaal hun sporen al hebben verdiend en in indrukwekkende bands spelen. Farida Lemouchi, vooral bekend van The Devil's Blood, is de persoon die het meest in het oog springt en dan niet in positieve zin. Haar performance is namelijk zeer rommelig. Haar statief met songteksten en water valt telkens om. Ze laat haar microfoon vallen en naast haar liggen overal songteksten op de grond en inmiddels ook een plas water, die naar de apparatuur loopt. Dan is er ook nog gekloot met de zender die niet goed vast zit en vast gemaakt wordt aan haar statief, wat ook weer haar bewegingen belemmert. Het leidt af en ziet er amateuristisch uit. Verder valt op dat de bandleden weinig eenheid uitstralen. Zo zou er prima meer nagedacht kunnen worden in wat voor outfit je gezamenlijk optreedt. Nu lijkt iedereen in zijn dagelijkse kleren te staan. Muzikaal weet de groep ook niet echt indruk te maken. De zaal is dan ook bij lange na niet gevuld en steeds meer mensen houden het tijdens de show voor gezien. Een bijzondere keus om Gott zo laat op de avond op deze plek te zetten.

Gelukkig weet The Vintage Caravan de energie weer helemaal terug te pakken. Het uit IJsland afkomstige trio heeft net een dag eerder het uitstekende album Portals uitgebracht en opent met het van dit album afkomstige Philosopher om meteen met Days Go By daarna nog een nieuwe track te spelen. Zanger en gitarist Óskar Logi Ágússton schudt met zijn vrolijke voorkomen de ene na de andere gitaarriff uit zijn mouw en laat het allemaal ogenschijnlijk makkelijk lijken. Vocaal moet hij echter nog wel even inkomen en het duurt een aantal nummers voordat zijn stem volledig opgewarmd klinkt. De band is enthousiast en zowel Ágússton als bassist Alexander Órn Númason stuiteren over het podium heen. De vintage rock -'n-roll wordt omarmd door het publiek en vooraan staan veel mensen mee te springen en te zingen. De zaal is wel wat leger dan dat bij Dool het geval was, maar het publiek lijkt zich uitermate te vermaken. Hoogtepunten in de set zijn het ingetogen Current en het uitgesponnen Expand Your Mind, al is de echte climax On The Run. Wat een prachtige rocksong is dat toch en het is onterecht dat dit nummer niet bekender is bij het grote publiek. Met Midnight Meditations breidt The Vintage Caravan een einde aan de set. Hiermee komt ook een einde aan een heerlijke festivaldag, met enorm veel hoogtepunten, maar ook met een aantal teleurstellingen. Into The Void is een uniek festival, met een kleinschalig karakter, maar altijd met een fijne line-up waarbij genoeg mooie nieuwe bands zijn te ontdekken.