Wat is het soms toch goed om er qua verwachtingen helemaal naast te zitten. Toen ik las dat Gozu dit jaar zijn derde langspeler zou uitbrengen, viel ik niet bepaald van mijn stoel van opwinding. Hoewel de vorige platen Locust Season (2010) en The Fury Of A Patient Man (2013) geen beroerde platen waren, was de heavy-/stoner-rock van Gozu niet uniek genoeg om in positieve zin het hoofd boven het maaiveld uit te laten steken. Deze vier mannen uit Boston weten ondergetekende met de nieuwe plaat echter de mond te snoeren, want Revival is een buitengewoon fijne plaat geworden.

Voor wie Gozu helemaal nog niet kent, de band bevindt zich qua genre een beetje op de grens van stoner, grunge en stevige bluesrock. Opener Nature Boy, de eerste uitgegeven track van de plaat, kan de luisteraar iets op het verkeerde been zetten. Dit overdonderende uptempo nummer is voor Gozu-maatstaven behoorlijk stevig. Op Revival evenaart eigenlijk alleen Dee Dee McCall deze mate van explosiviteit, zij het bij laatstgenoemde alleen wat meer met een punk-insteek. De overige songs zijn behoorlijk divers van opzet. De invloed van grunge is duidelijk te horen. Zo zijn sporen van Tad en Soundgarden terug te horen in Big Casino. Met name door de zang, maar ook het aanstekelijke gitaarloopje, dat Gozu slim uitgebreid uitbouwt tot aan het einde van het liedje.

Zonder andere bandleden tekort te doen, is het de zang van Marc Gaffney die een absolute meerwaarde heeft bij Gozu. Zijn zang brengt hij afwisselend slepend, krachtig en bluesy. In Bubble Time en Tin Chicken hebben zijn vocalen wat melancholisch en psychedelisch. Ook de achtergrondvocalen zijn vaak goed verzorgd en dragen hierdoor hun steentje bij aan de sfeer van de nummers. In By Mennen zet Gaffney een rauwe, bluesachtige strot op, zoals Neil Fallon dat met Clutch ook wel eens doet. Aan het einde van de track volgt er nog een opvallende wending en waagt hij zich aan een stukje a capella blueszang. Deze wendingen komen in andere vorm ook voor in Bubble Time en Oldie. Hierdoor weet Gozu de aandacht van de luisteraar er goed bij te houden en voorkomt het dat de songs te voorspelbaar en herhalend ten einde lopen.

In de stonergerelateerde genres is het vaak hard zoeken naar kwaliteit in het overweldigende aanbod. Gozu is wat dat betreft een onverwachte en prettige verrassing. Een echte genreklassieker zal het niet worden, daarvoor komt het tekort. Revival is in eerste instantie simpel gezegd een leuke plaat, maar biedt daarnaast voldoende diepgang om ook op langere termijn de luisteraar nog wat te bieden.