In de sixties werd de muziek van The Beatles uit Liverpool door vele conservatieve muziekliefhebbers betiteld als ‘herrie’ en werden de leden gezien als ‘langharig tuig’. Ruim vijftig jaar later herbergt de stad aan de rivier Mersey een band genaamd Conan, die de term ‘herrie’ naar een heel nieuw niveau heeft gebracht. Deze driemansformatie bestookt de luisteraar met oorverdovende ‘Caveman Battle Doom’. De groep legt bewust de nadruk op de ‘heaviness’, met als gevolg dat het op de eerste twee platen nog ontbreekt aan richting in de songs. Het laatste album, Blood Eagle, is in dat opzicht een flinke verbetering. Met een aanzienlijk gewijzigde bezetting komt Conan nu met de opvolger Revengeance.

Van de Blood Eagle-line-up is alleen zanger/gitarist Jon Davis nog over. Producer Chris Fielding heeft de combi van basgitaar en vocalen overgenomen van Phil Coumbe en Rich Lewis heeft Paul O’Neill vervangen op drums. Deze wijziging heeft niet direct voor grote veranderingen in de sound van Conan gezorgd. Wel moet gezegd worden dat de wisselwerking tussen de vocalen van Davis en Fielding goed uitpakt. Hoewel Davis zijn vocalen vol overgave brengt, blijft zijn stemgeluid beperkt. Zijn uithalen kunnen na verloop van tijd gaan tegenstaan en hierdoor een struikelblok vormen voor de luisteraar, die veel waarde hecht aan vocalen.

Buiten dat punt kenmerkt Revengeance zich vooral door een herkenbare Conan-sound. De Engelsen leveren wederom een arsenaal aan loodzware, logge riffs die middels distorded en laaggestemde gitaren gebracht worden. Thunderhoof en Wrath Gauntlet zijn hier goede voorbeelden van. Trager en zwaarder kan bijna niet, maar toch weet de groep te voorkomen dat het te veel de drone-kant opgaat. Net op het moment dat het te repetitief dreigt te worden, weet de band op het juiste moment te schakelen. Het is echter niet allemaal trage doom wat de klok slaat. In Throne Of Fire en Revengeance ligt het tempo zelfs ongebruikelijk hoog. Met name laatstgenoemde begint razendsnel en vernietigend, met indrukwekkend en hyperactief drumwerk van nieuweling Lewis.

Revengeance laat je een beetje zitten met een dubbel gevoel. Aan de ene kant is de plaat te zien als een degelijke opvolger van de sterke voorganger Blood Eagle. Aan de andere kant biedt de plaat te weinig nieuws. Luisteraars die puur gaan voor de overweldigende, zware sound van Conan hoeven echter niet te twijfelen. Deze fans zal Conan dan ook gaan behouden. Toch moeten de Engelsen oppassen dat het niet een band wordt die maar één kunstje kan. Het is te hopen dat de groep zich nog verder gaat ontwikkelen en niet te veel blijft teren op haar geluid, hoe imponerend dat ook is.