Coma Ecliptic bevat minder metal dan zijn voorganger The Parallax II: Future Sequence (2012) en is meer een moderne rock-/metalopera. Invloeden van Queen en Yes zijn bijvoorbeeld duidelijk aanwezig. Ook Strapping Young Lad, Opeth en Dream Theater hebben hun stempel op de sound gedrukt. Het levert een kleurrijk album op, dat je heen en weer smijt tussen verschillende emoties, die vertaald zijn in een veelzijdigheid aan stijlen en ritmes. Daardoor is het een wat lastige plaat om doorheen te komen. In eerste instantie voelen bepaalde nummers fragmentarisch aan. Na vele luisterbeurten vallen echter steeds meer puzzelstukjes in elkaar. Het fantastische King Redeem/Queen Serene ontwikkelt zich al vroeg als een hoogtepunt, maar niet als enige. Het album begint memorabel met Node en The Coma Machine en sluit mooi af met Option Oblivion en Life In Velvet.

De cleane vocalen (die in de rustige delen af en toe doen denken aan die van een minder nasale Billy Corgan van Smashing Pumpkins) zijn verbeterd, maar soms aan de zeurderige en theatrale kant, vooral als de noten lang aangehouden worden. Dit is ondermeer het geval in de intro (Node) en in het couplet van The Coma Machine. In de extreme passages, zoals die in het stevige Famine Wolf, komen de screams goed tot hun recht. Toch zijn ze heser en minder overtuigend dan voorheen. Dat wreekt zich met name op de momenten dat de melodie zich aandient in de hardere stukken. Ook hier geldt The Coma Machine als voorbeeld. Er zijn echter genoeg momenten waarop de zang overtuigend is, al blijft het moeilijk om de verhaallijn te volgen.

Op muzikaal gebied valt er veel te genieten voor de progliefhebber, zoals in het enerzijds donkere, anderzijds swingend energieke Turn On The Darkness. De circus-metal in The Ectopic Stroll zal voor gemengde reacties zorgen. Het gaat van avant-gardistisch tot jazz, van djent tot pop, van Dillinger Escape Plan-achtige spasmes tot prog. In Famine Wolf werken de overgangen juist goed (achtereenvolgens progmetal, elektronica, Mr. Bungle en jazz). Soms lijken bepaalde ideeën echter achter elkaar geplakt te zijn. Dat is bijvoorbeeld het geval aan het einde van het fraaie Rapid Calm. Het nummer is eigenlijk voor je gevoel afgelopen en toch komt er iets achteraan. Wat er wel mooi in is verwerkt, is dat bepaalde ideeën uit Node en Dim Ignition terugkomen.

Coma Ecliptic daagt de luisteraar uit en bevat voldoende momenten die goed blijven hangen. Het is een bijzonder creatief werkstuk waarbij je de draad soms kwijtraakt, maar er genoeg aanknopingspunten zijn die ervoor zorgen dat je het album opnieuw gaat beluisteren en steeds meer gaat ontdekken. Dat de vocale prestaties fluctueren en de productie wat kil is, voorkomt dat de score aan de hoge kant is. Between The Buried And Me is er desondanks in geslaagd een goede plaat te componeren. Een die onder de fans voor uiteenlopende reacties zal zorgen, want niet iedereen zal de beweging richting gestroomlijndere progrock weten te waarderen.

Tracklist:
1. Node
2. The Coma Machine
3. Dim Ignition
4. Famine Wolf
5. King Redeem/Queen Serene
6. Turn On The Darkness
7. The Ectopic Stroll
8. Rapid Calm
9. Memory Palace
10. Option Oblivion
11. Life In Velvet