We hebben lang moeten wachten op nieuw materiaal van W.A.S.P., de Amerikaanse hardrock/metalformatie rond frontman en enig constant lid Blackie Lawless. Babylon stamt al uit 2009 en kon op weinig aandacht rekenen tijdens de veelvuldige shows die Lawless en zijn mannen de afgelopen jaren hebben gegeven. Wellicht dat er al getwijfeld werd aan het nog uitkomen van een nieuwe schijf, maar nu is deze er dan toch. Golgotha borduurt qua thematiek en stijl voort op voorgangers Babylon en Dominator, maar laat in tegenstelling tot die toch wat gezapige platen eindelijk weer eens wat echte passie horen. Hoewel het onmiskenbaar W.A.S.P. is, lijkt de langere pauze tussen de albums de band goed te hebben gedaan.

Tekstueel valt Lawless eveneens terug op zijn bekende thema's: dromen die in duigen vallen, verlepte sterren, maatschappijkritiek en, net zoals op voorgaande platen, ook songs met een religieuze inslag. Het zal niet voor iedereen zijn, maar aan de andere kant is het ook wel fijn dat een kerel van bijna zestig weinig behoefte meer voelt om te zingen over neuken als een beest. Daarnaast zijn sommige teksten van deze plaat zo cryptisch of gericht op de klank van woorden, dat het er weinig toe doet waar het over gaat, zolang het maar goed klinkt.

Dat geldt zeker voor de eerste paar nummers van Golgotha. De drie heerlijke uptempo songs hebben dat fantastische rockgevoel dat we kennen van menig W.A.S.P.-klassieker. Met name Last Runaway en Shotgun springen erboven uit als regelrechte publieksfavorieten. Na dat initiële gitaargeweld is het tijd voor de eerste powerballad. Voor veel bands is dat het moment om de skipfunctie eens nader te onderzoeken, maar voor W.A.S.P. is dat vaak een van de hoogtepunten van de plaat. Blackie Lawless heeft al sinds de beginjaren van de groep de powerballad tot ware kunst verheven. Ook nu stelen Miss You en later op de plaat Golgotha de show. Kanttekening bij Miss You is echter wel dat het hier om een nummer gaat dat kennelijk geschreven is voor het iconische album The Crimson Idol, maar het toen niet heeft gered. Niet dat het er verder veel toe doet, er zijn meer bands die oud materiaal recyclen of jaren op de planken laten liggen. Voor W.A.S.P. is dat niet anders.

Het net wat te trage en van een flauw refrein voorziene Fallen Under is een van de mindere songs van de plaat, maar gelukkig herpakken de heren zich weer met Slaves Of The New World Order en daaropvolgende nummers. Met bijna acht minuten op de klok is Slaves Of The New World Order een van de langste liederen van Golgotha. Fans kunnen hier tevreden over zijn, want het heeft die epische opbouw die we ook al tegenkwamen bij bijvoorbeeld Sister Sadie van The Neon God. Kortom, het is W.A.S.P. zoals we dat kennen, maar zoals gezegd: met net iets meer pit dan voorgaande platen. Dit keer zijn de covers ook achterwege gelaten en kunnen we genieten van negen -niet altijd- nieuwe songs zoals we W.A.S.P. graag horen.

Tracklist:
1. Scream
2. Last Runaway
3. Shotgun
4. Miss You
5. Fallen Under
6. Slaves Of The New World Order
7. Eyes Of My Maker
8. Hero Of The World
9. Golgotha