Dit openingsnummer van de twaalfde My Dying Bride-plaat is echter al geschreven voor het heengaan van Stainthorpe senior. Het trieste voorval zorgt ervoor dat de emotie op vocaal gebied op het nieuwe werkstuk goed te horen is. Daarnaast valt op dat de frontman verschillende technieken gebruikt. Cleane vocalen, gefluister, vertellingen en grunts wisselen elkaar af, waarbij laatstgenoemde categorie aan ruimte wint in vergelijking met voorganger A Map Of All Our Failures (2012).
Ook op muzikaal gebied is het een dynamisch album. To Shiver In Empty Halls is daar een goed voorbeeld van. Het is een duistere track die krachtig aanvangt met sterke riffs, grunts en een fraaie melodielijn. Gaandeweg de bijna tien minuten doen zachtere passages met pianospel en atmosferische doom hun intrede en gaat het tempo naar beneden. Het is een epic die aanvankelijk misschien fragmentarisch aanvoelt, maar zich na meerdere luisterbeurten ontwikkelt als een van de hoogtepunten.
Het album staat vol met goed gitaarwerk, zowel op het gebied van riffs (van de chugging riff halverwege de opener tot de melancholiek in A Cold New Curse) als in de leads en de experimentele postrock-effecten. Door de cleane en strakke productie is alles goed te horen, maar mist er af en toe een bepaalde grimmigheid. Een van de oorzaken daarvan is dat er minder distortion in het gitaargeluid zit.
Naast het gitaarwerk valt vooral op dat Shaun MacGowan veelvuldig te horen is. De bijdrage op viool is spaarzaam, maar hij laat zijn arsenaal aan keyboardpartijen overtuigend gelden, zoals te horen is in het catchy titelnummer, waarvan het herhalen van de titel door sommigen als een struikelblok ervaren zal worden. Opvallend fraai is de samenkomst van viool en gitaar op bepaalde momenten (in de trage gedeelten van And My Father Left Forever, dat overigens net als het titelnummer goed blijft hangen) alsmede de wijze waarop gitaar- en keyboardpartijen elkaar completeren (aan het einde van I Celebrate Your Skin en in de zware, sterke afsluiter Within A Sleeping Forest).
Aanvankelijk ligt het tempo hoog en is de double bass veelvuldig aanwezig. Naarmate het album vordert, gaat het tempo echter drastisch naar beneden. Het gothic-achtige A Thorn Of Wisdom (waarin vooral de opbouw in positieve zin opvalt, alsmede de prominente rol die bassiste Lena Abé heeft) luidt een zeer trage tweede helft in. Hier overheerst een minimalistisch, desolaat karakter dat aanhoudt met I Celebrate Your Skin en het serene, fragiele I Almost Loved You, een prachtige track om stil van te worden.
Feel The Misery is wederom een sterk, droevig en aangrijpend album. Productioneel wellicht niet het sterkste, maar de emotie komt in voldoende mate aan het licht. Geen meesterwerk als bijvoorbeeld The Angel And The Dark River, maar een goede opvolger van A Map Of All Our Failures (2012). Fans van de Engelse doomformatie kunnen Feel The Misery met trots toevoegen aan hun collectie. Het biedt zowel op korte termijn aanknopingspunten als op langere termijn uitdaging middels gelaagdheid. Het is een gevarieerd opus waar de bandleden tevreden mee kunnen zijn, waarbij een dubbel gevoel zal overheersen bij Aaron: trots op 25 jaar My Dying Bride en een nieuw album, bedroefd vanwege het overlijden van Stainthorpe senior. En ook al verschillen je muzieksmaken, het was toch je vader.
Tracklist:
1. And My Father Left Forever
2. To Shiver In Empty Halls
3. A Cold New Curse
4. Feel The Misery
5. A Thorn Of Wisdom
6. I Celebrate Your Skin
7. I Almost Loved You
8. Within A Sleeping Forest
