De bandnaam staat voor de visuele verschijning, of schim, van een persoon die waarschijnlijk de onafwendbaarheid van de dood onder ogen ziet. Het verhaal op het debuut Evst sluit hier goed op aan. Het gaat over een vader die zijn zoon verliest in een storm op een berg. Nadat hij uitgeput raakt van het dagenlang zoeken naar zijn zoon, helpt de Huldur hem. Dit is een schimmenvolk dat volgens de eilandbewoners in de bergen leeft. De vertelling gaat in op het karakter van de protagonist en is een vervolg op het eerste hoofdstuk, dat op de ep Vilst Er Síðsta Fet uit 2010 staat. Hierin ziet de hoofdpersoon de verschillende stadia van de dood onder ogen.
De tragiek van de hoofdpersoon is goed weergegeven in tekstuele en vocale vorm. Dit komt voornamelijk vanwege de emotionele operazang van Jón Aldará, die veel gevoel en karakter in zich heeft. Het is een van de sterkste troeven van de eilandbewoners. Zijn indrukwekkende cleane stem wisselt hij af met diepe grunts. In vergelijking met de ep verschuift de focus in de zang naar eerstgenoemde categorie, een aanpassing die goed uitpakt. Datzelfde geldt voor de inbreng van zangeres Eivør Pálsdóttir. Zij zorgt in het tergende, dissonante Sinnisloysi voor de nodige afwisseling en een apocalyptische climax.
De doom is mede vanwege de tragiek doorgaans erg traag en meeslepend. Denk aan Swallow The Sun, Mourning Beloveth en Ahab. In het titelnummer is het tempo al laag, maar met de overige werkstukken gaat het tempo nog verder naar beneden. De complexiteit van het emotionele karakter van de protagonist werkt ook door in de muziek. In de vierkwartsmaten worden verschillende off-beat-accenten gelegd en progressieve ideeën verwerkt, waardoor het de luisteraar de nodige uitdaging biedt. Overigens zonder dat het de flow van het album teniet doet. Nergens wordt het zo complex dat het niet meer te volgen is.
Het geheel past goed bij elkaar en is wat symfonischer (er zijn echte koren en een pijporgel gebruikt) dan het eerdere werk. Het titelnummer springt er met kop en schouders bovenuit, met een bijzonder catchy refrein en krachtige coupletten. Het apocalyptische Við teimum kvirru gráu dat aan Ahab doet denken, is ook een fraai werkstuk. Het neemt je mee op reis. De meeslepende simpele riffs met fraaie leads erover werken aanstekelijk. Toch ebt de kracht wel wat weg naarmate de cd vordert. Het blijft aangenaam, maar de nummers weten niet over de gehele lengte de aandacht vast te houden.
Toch is Evst een van de betere doomalbums van 2013. Het is een emotioneel, theatraal kunstwerk, een eenheid van jewelste. Hamferð plaatst Faröer Eilanden met deze release op de metalkaart en we mogen hopen dat de opvolger het niveau weet vast te houden. Tot die tijd is het genieten van dit debuut.
Tracklist:
1. Evst
2. Deyðir Varðar
3. Við Teimum Kvirru Gráu
4. At Jarða Tey Elskaðu
5. Sinnisloysi
6. Ytst
