De belangrijkste overeenkomst is gelegen in de kwaliteit van het materiaal. Een blik op het cv van de bandleden (Nocte Obducta, Heretoir, Thränenkind) leert ons al dat we hier met gelouterde muzikanten te maken hebben die hun sporen al lang en breed verdiend hebben. Die rijke voorgeschiedenis van de bandleden is goed terug te horen in de lange, mooi gestructureerde nummers, die zowel sfeervol als agressief klinken. Het materiaal op Aetas Cineris kabbelt dan ook zeker niet alleen maar lieflijk voort, want de band kan venijnig uit de hoek komen. Toch is er altijd ruimte voor wat meer ingetogen momenten van reflectie, waardoor Agrypnie een mooie gelaagdheid en diepgang aan de nummers weet mee te geven.
Een mooi voorbeeld is het prachtige openingsnummer Trümmer / Aetas Cineris, dat in acht en een halve minuut enorm veel afwisseling laat horen: epische, majestueuze riffs vergezeld van vlammende en retestrakke blastbeats die op vloeiende wijze overlopen in melancholische passages. Zo wisselt de band voortdurend tussen agressief, melodieus, ingetogen en melancholisch: terwijl Erwachen opvalt door zijn grandeur en bombastisch klinkende keyboards op de achtergrond, is een nummer als Zurück juist een stuk somberder van insteek. Kosmos (Alpha) is zelfs een verrassend verheffend ambientnummer dat als rustpunt lijkt te dienen. De kwaliteit is echter onverminderd hoog.
Hoewel Aetas Cineris met 77 minuten aan materiaal een behoorlijke zit is geworden, voelt de lengte nergens geforceerd aan. Zelfs de langgerekte, grotendeels akoestische afsluiter Asche weet met minimale middelen gedurende ruim elf minuten te boeien en bouwt naar een fraai crescendo toe. Na vijf kwartier wil ik eigenlijk niets liever dan de repeatknop indrukken en dat zegt mijns inziens wel genoeg over het niveau van deze plaat.
Tracklist:
1. Trümmer / Aetas Cineris
2. Dezember
3. Zurück
4. Kosmos [Alpha]
5. Gnōsis
6. Erwachen
7. Sinnflut
8. Asche
.jpeg){kind=small}
