Hoewel het nog niet te merken is aan de gedragen opener Straight For The Sun, sputtert en spuwt Resolution aan alle kanten en Randy Blyth maakt zich wederom kwaad om van alles, wat goed te horen is. Maar wat vooral opvalt zijn de gejaagde riffs, die door de uitermate volvette productie met kop en schouders boven de rest uitsteken. Neem bijvoorbeeld het fenomenale Ghost Walking. Met chirurgische precisie worden messcherpe riffs over de luisteraar gestort, gecombineerd met een knap stukje drumwerk, zoals we dat gewend zijn van Chris Adler.
Het enige nummer dat voor mij niet echt had gehoeven is de filler Barbarossa, al is dat een leuke opmaat naar het langzamere en briljante Invictus. Ook hier snijden de riffs als een scherp mes door zachte boter. Hoogtepunt van de plaat is King Me. Een sfeervol spokenword begin, ondersteunt door Rammstein-achtige klanken, opgevolgd met staccato riffs. Het perfecte einde voor een prima plaat.
Critici zullen natuurlijk best kunnen zeggen dat deze band al tijden hetzelfde trucje herhaalt en natuurlijk hebben zij ook best een punt, maar dit trucje wordt zo goed uitgevoerd, dat het voor mij echt iedere luisterbeurt een aangename ervaring is. Regelmatig doet het album denken aan het oudere werk van de band en dat is een zeer positieve ontwikkeling. Ik heb altijd het gevoel gehad dat Lamb Of God voor Wrath een hoop concessies moest doen, maar voor Resolution is dat zeker niet het geval geweest. Absoluut een plaat die ik erg veel ga draaien.
Tracklist:
1. Straight For The Sun
2. Desolation
3. Ghost Walking
4. Guilty
5. The Undertow
6. The Number Six
7. Barbarossa
8. Invictus
9. Cheated
10. Insurrection
11. Terminally Unique
12. To The End
13. Visitation
14. King Me
