'As I Walk Through The Gateway!' Kenners haken gelijk in bij deze zinsnede en bij het scanderen van deze tekst tovert zich spontaan zo'n grimme blackmetalgrimas op mijn gezicht. Deze tekst komt natuurlijk uit Blinded By Light, Enlightened By Darkness en dit is met recht een van de klassiekers van Necrophobic. Een nummer dat het met name live erg goed doet.
Dat kwam natuurlijk ook niet uit de hemel vallen (woordgrapjes over gevallen engelen laten we maar achterwege). Necrophobic, dat zijn naam ontleende aan Reign In Blood (Ja, inderdaad van Slayer), timmert al een behoorlijk tijdje aan de metalen weg. Hoewel er vooral in het begin in 1989 sprake was van een draaideur line-up, is de bezetting sinds de debuutrelease Nocturnal Silence in 1992, stabiel. Vervolgens ploegden de Zweedse heren zich via Darkside (1997) en The Third Antichrist (1999) een weg door metalland waarbij vooral gespiekt werd in de death, black en thrash metal en gestaag ontstond dat typische Necrophobic geluid.
In 2002 was het tijd voor het album dat door velen als het doorbraakalbum van Necrophobic genoemd wordt Bloodhymns. Agressief, bezwerend maar tegelijkertijd melodisch en met een enorm hoog headbanggehalte. Hierna volgden Hrimthursum in 2006 met het bezwerende intro The Slaughter Of Baby Jesus dat niets aan de verbeelding over laat, en in 2009 braakten zij het menslievende Death To All uit, dat opent met een nummer dat ook qua titel heerlijk 'in your face' is: Celebration Of The Goat.
Nee, deze Scandinaviërs valt subtiliteit niet te verwijten. Het satanisme ligt er duimendik bovenop: Jezus is een klootzak, satan is de goeiste, steek alle bijbels in de hens en christenen moeten dood. Geen literaire hoogstandjes dus. Over de noodzaak van zulke teksten kunnen we lang en kort praten. Het laatste gaan we doen: de een vindt het prachtig de ander vindt het totaal overbodig en och... Achter de schermen zijn het best aardige kerels die gewoon erg vaardige bierdrinkers zijn. Eigenlijk dus normale, doorsnee metalheads die graag een provocerend toneelstukje brengen. Iedereen wil wel eens de bad guy spelen toch?
Dat doet zanger Tobias Sidegård in ieder geval. Hij gaat gekleed in kenmerkende rode, lange, leren jas en zet daarbij zijn evil face op. Met de verstaanbare grunts en de enorm sterke songwriting staat hij met zijn companen garant voor instant liveklassiekers als Act Of Rebellion (I punch my fist right through your flesh, and tear out your fucking spine) For Those Who Stayed Satanic, Nailing The Holy One, Dreams Shall Flesh, Taste Of Black (Prince of darkness, hellspawned, the spirit of evil; Prince of darkness, hellspawned, the angel of death) en natuurlijk de all time favorite uit de openingsalinea.
Hammerheart Records realiseerde zich ook dat deze band intussen is uitgegroeid tot referentiepunt binnen de black en death metal, met een eigen smoel en een unieke sound. De heren bij het label vonden daarom de tijd rijp om de laatste vier releases weer eens af te stoffen en te voorzien van een remaster. En terecht! Necrophobic mag dan niet de bekendheid genieten van hun landgenoten van bijvoorbeeld Amon Amarth, At The Gates of Soilwork, maar zij hebben wel degelijk óók aan de bakermat gestaan van de Zweedse melodische death. Echter bevinden deze heren zich liever in het smerige, duistere straatje van andere grootheden uit het land van Pipi Langkous en Nils Hogersson: Watain, Dissection en Dark Funeral. En deze blackened death met thrashrand is wat Necrophobic zo geniaal maakt.
Of die remaster nou echt zo'n noodzaak is valt te betwijfelen, want slechts de geoefende luisteraar zal subtiele verschillen ontdekken ten opzichte van de originele releases, maar het is goed om deze band nog eens onder de aandacht te brengen. Necrophobic is simpelweg ondergewaardeerd en voor hen die nog niet bekend zijn met deze vurige lucifervrienden is dit dan ook de uitgelezen kans voor een kennismaking. Verplichte kost voor elke fan van extreme metal.
