Paul Baloff op Bonded By Blood van Exodus. Rob Halford op Painkiller van Judas Priest. Attila Csihar op De Mysteriis Dom Sathanas van Mayhem. Het zijn drie prachtvoorbeelden van zangpartijen die de meest uiteenlopende reacties oproepen. De één vindt dat de desbetreffende vocalist destijds een topprestatie leverde, terwijl de ander rept over een wanprestatie van jewelste. Geen enkele vocalist heeft de luisteraars echter ooit zo sterk verdeeld in voor- en tegenstanders als de bij zijn leven al legendarische Nattramn.

Op Death - Pierce Me, het enige album van de Zweedse formatie Silencer, produceert de vocalist een geluid dat nauwelijks nog menselijk is te noemen. Een vaak verkondigde stelling is dat Nattramns stemgeluid zou klinken als dat van een stervende kat. Die vergelijking is naar mijn mening nogal zwakjes. Op zijn minst praten we dan over een uitgemergeld en verwaarloosd poezebeest, dat geplaagd wordt door opeenvolgende heftige aanvallen van astma, blaasontsteking, epilepsie, haarballen, hondsdolheid, niesziekte en oormijten, om uiteindelijk ten prooi te vallen aan een asociale, naar psychopathie neigende buurjongen en diens pitbull.

Met andere woorden, de vocalen op Death - Pierce Me vragen enige gewenning. Ik begrijp daarom best dat menig metalfan na de eerste luisterbeurt dit album vol afschuw bij het grofvuil zal deponeren. Toch is dat niet terecht. Niet alleen is de muziek op deze plaat van een bovengemiddeld niveau; als je de tijd neemt om je over de eerste schok heen te zetten, dan blijken de geschifte vocalen en even gestoorde teksten van Nattramn zelfs een extra dimensie toe te voegen. Ze passen immers perfect bij de depressieve, suïcidale sfeer die het Scandinavische gezelschap met zijn black metal probeert op te roepen.

De meest vreemde geruchten doen inmiddels de ronde over Nattramn. De meest geloofwaardige hiervan is dat hij kort na de opnames van Death - Pierce Me langdurig zou zijn opgenomen in een psychiatrische inrichting. Als onderdeel van zijn (muziek)therapie heeft hij een ambientplaat opgenomen, die later onder de projectnaam Diagnose: Lebensgefahr is uitgebracht. Verder is het stil rond zijn persoontje, terwijl de andere bandleden in acts als Bethlehem en Shining zijn opgedoken. Van de formatie Silencer zullen we waarschijnlijk nooit meer iets horen. Dat is niet erg, want een tweede langspeler was waarschijnlijk niet meer dan een herhalingsoefening geworden.

Het enige minpunt van Silencers debuutalbum is namelijk dat de plaat gaandeweg wat eentonig wordt. Door de lange voortrazende stukken af te wisselen met rustige momenten heeft het gezelschap weliswaar wat variatie ingebouwd, doch na zo’n drie kwartier weet je het wel. Desondanks zorgde Nattramns razernij voor een eenmalig kunststukje, dat bij al degenen die weleens met psychische problemen kampen zelfs voor een stukje herkenning kan zorgen. Hopelijk heeft de vocalist zelf inmiddels zijn demonen achter zich gelaten en leidt hij nu een gelukkig en anoniem leven, zodat Death - Pierce Me de enige herinnering blijft aan wat voor hem een afdaling in de diepste krochten van de menselijke geest lijkt te zijn geweest.

Tracklist:
1. Death - Pierce Me
2. Sterile Nails And Thunderbowels
3. Taklamakan
4. The Slow Kill In The Cold
5. I Shall Lead, You Shall Follow
6. Feeble Are You - Sons Of Sion