De oplettende heavy metal fan kent Cage al vanaf het geweldige en frisse Darker Than Black (2003), of moet anders toch twee jaar geleden het epische conceptalbum Hell Destroyer meegepikt hebben. Wie weet heb je ze zelfs wel gezien op Dynamo 1999? Zo niet, dan volgt hier een kleine introductie.

Dit power/heavy metal vijftal uit San Diego bestaat sinds 1992 en heeft sinds 1998 een viertal steeds indrukwekkender wordende albums uitgebracht. Cage brengt gepeperde power metal zoals Judas Priest daar met Painkiller in 1990 definitief de standaard voor zette. Niet meteen wegzappen, we hebben hier namelijk niet te maken met de zoveelste dertien in een dozijn motorjassen band. Cage is in alle opzichten pure heavy metal, laat daar geen misverstanden over bestaan, maar weet te prikkelen met gave historische en grenswetenschappelijke thema’s, en een voor dit genre unieke frisheid. Nooit dut de band in (de eerste echte ballad moet nog geschreven worden) en ze tonen het uiterste uit het genre te kunnen halen.

Terug naar de orde van de dag. Hoe staat Cage er voor met de vijfde telg, Science of Annihilation? De drumkruk wordt nu gevuld door Norm Leggio (oud Psychotic Waltz), maar verder is de bezetting hetzelfde als de laatste albums. Allereerst begint het album weer met een handelsmerk van Cage: een gesproken intro met een onheilspellende boodschap. Hierna barst het album goed los met het snelle maar wat repetitieve Planet Crusher. Na enkele nummers valt op dat de snelheid van het album het grootste verschil met voorgaande albums is. Die waren al behoorlijk snel, maar Cage’s enthousiasme lijkt steeds meer richting speed metal te gaan. De overduidelijke ode aan James Rivera en Helstar, Speed Kills, is hier het beste voorbeeld van.

Tekstueel is er na het epische concept van de voorganger, nu weer gekozen voor een luchtig mengelmoesje van boeiende onderwerpen die het genre perfect passen. Zo is Black River Falls een 19e eeuws horrorverhaal met een duidelijke King Diamond verwijzing en Die Glocke gaat over de mythe van door de Nazi’s ontwikkelde vliegende schotels. Zanger Sean Peck is nog altijd goed en veelzijdig bij stem. Helaas is er al op het Hell Destroyer album van de sporadische black metal zang van Darker Than Black afgestapt, maar we krijgen nog wel de rest van zijn arsenaal te horen. Peck heeft een zuiver en hoog stemgeluid dat toch lekker rauw klinkt. Hoge uithalen ontbreken natuurlijk niet. Typisch zijn de beklijvende refreinen, inclusief gave ‘gang vocals’, die je binnen no time meezingt. Het over D_Day handelende Operation Overlord is wat dat betreft een hoogtepunt. De band neemt een tandje in snelheid terug op het majestueuze Power Of A God, een genadeloos stampend nummer met erg rond en solide drumwerk.

Natuurlijk moet er nog even stil gestaan worden bij het voortreffelijke gitaarwerk. Zoals een echte heavy metal band betaamd vallen vooral de melodieuze leads op. Met de toetreding van McGinnis op Darker Than Black heeft de band (ook naar eigen zeggen) een flinke stap voorwaarts gemaakt. Garcia en McGinnis hebben zich ontpopt tot een waar gitaartandem in de beste Iron Maiden traditie. Zo bewijzen ze alleen al op Stranger In Black, om eens wat te noemen.

En dan hebben we nog het drieluik van het titelnummer waarmee de cd afsluit. Het wordt ingeluid door een ingetogen stuk zang waarna het nummer echt losbarst. Ondanks dat het geen echt conceptalbum is, is vernietiging in de brede zin van het woord, wèl het terugkerende thema op het album. In de trilogie wordt de Spectre of War bezongen, als soort van metafoor voor alle ellende en vernietiging die oorlog met zich meebrengt. Vooral gaaf gevonden zijn de versnellingen naar het refrein. De cirkel van het album is rond met het epische gesproken outro waarin in alle wanhoop maar de stekker uit het hele universum getrokken wordt.

Science Of Annihilation toont maar weer eens dat Cage zich in de frontlinie van de Heavy Metal begeeft en meer aandacht verdient. Misschien heeft de band met dit album niet de twee vorigen overtroffen (geen schande), maar we hebben er dan ook niet zo lang op hoeven te wachten! En dan ben ik nog bijna vergeten de prestatie te vermelden dat de CD in eigen beheer is uitgebracht, de productie prima is en dat het album voorzien is van een verzorgd geïllustreerd boekje met voor de derde keer een erg toffe hoes van Marc Sasso.

Tracklist:
1. The Power That Feeds
2. Planet Crusher
3. Scarlet Witch
4. Spirit Of Vengeance
5. Black River Falls
6. Operation Overlord
7. Power Of A God
8. Speed Kills
9. Stranger In Black
10. Die Glocke
11. Spectre Of War
12. Science Of Annihilation
13. At The Edge Of The Infinite