Veel mensen zullen rond de feestdagen als ze naar een van de vele toplijsten allertijden luisteren hun partner aanstoten als Marillion’s grootste hit Kayleigh voorbijkomt. ‘Weet je nog schat, hoe we hier op hebben gedanst op onze eerste date?’ waarna de wederhelft gelukzalig terug zal denken of het nummer vervloekt om de op het eerste gezicht uitgestraalde zoetsappigheid.
Persoonlijk heb ik ook moeite de radio-edit versie van dit nummer aan te horen, omdat het lied uit de context van het prachtige conceptalbum Misplaced Childhood wordt getrokken en mede zonder de originele gitaarsolo inderdaad wat zoetsappig aandoet. Marillion heeft echter ook zonder originele zanger Fish een aantal absolute progklassiekers afgeleverd in de vorm van bijvoorbeeld het duistere Brave en het meer recente verschenen (2004) meesterwerk Marbles. Toch heeft de band door het in 1991 verschenen Holidays In Eden ook een aantal fans verloren toen men met popmuziek begon te flirten, een invloed die sindsdien op een aantal albums nog is teruggekomen.
Over naar de orde van de dag: het nieuwe album, of moet ik zeggen: albums? Happiness Is The Road is namelijk opgedeeld in twee afzonderlijke cd’s genaamd Essence en The Hard Shoulder. Omdat ik beide cd’s tot nu toe voornamelijk los van elkaar verkocht heb zien worden sloeg de twijfel dan ook even toe of ik 1 of 2 recensies hiervan zou moeten maken. Ik heb uiteindelijk voor het eerste gekozen om de reden dat de cd’s gewoon als 1 album klinken en derhalve ook zo beoordeeld kunnen worden. Een ding is duidelijk: de mensen die nog steeds zijn blijven steken in het hitsucces uit de jaren tachtig zullen hier hoogstwaarschijnlijk geen Marillion in herkennen.
Essence gaat na het intro Dreamy Street in ieder geval behoorlijk rustig van start met This Train Is My Life, een lied dat inderdaad als een trein rustig start om in het midden een licht Floydiaanse gitaarmuur te laten opkomen. Zoals altijd valt de prachtige, breekbare zang van Steve Hogarth op, waar dit keer de gitaarpartijen van Steve Rothery weer wat licht uitvallen in vergelijking met de loodzware partijen die hij ons liet horen op Brave. Deze lijn zet zich behoorlijk lang voort, waardoor ik in eerste instantie ook ietwat teleurgesteld was met het resultaat. Op een nummer als Woke Up wordt het geluid misschien weliswaar iets voller, maar komt het nergens tot een uitbarsting die bijvoorbeeld op een nummer als Ocean Cloud van Marbles wel te vinden was.
En toch, na meerdere luisterbeurten openbaart het album zich langzaamaan met volle glorie. Het album is niet heavy, maar op bepaalde momenten wel ‘zwaar op de maag’ en bombastisch te noemen. De metalheads die vrij weinig referentiemateriaal hebben kan ik misschien ter vergelijking naar The Dream Sequencer van Ayreon verwijzen, hoewel ik daarmee nog niet de juiste beschrijving zou hebben gegeven. Op bepaalde momenten zijn het meer invloeden van acts als The Beatles, Pink Floyd, een sporadisch moment zelfs The Beach Boys en een wat meer hedendaagse act als Radiohead, die de sound beter omschrijven. Rustgevende pianopartijen, ondersteund door voortglijdende baspartijen en dromerige gitaarlijnen die dan op bepaalde momenten ontaarden in mooie gitaarsolo’s, maar voor het grootste gedeelte hun rol binnen het nummer als achtergrondinstrument doorbrengen.
The Hard Shoulder is van de twee afzonderlijke cd’s iets meer up-tempo, hetgeen al meteen goed te horen is bij opener Thunder Fly, waar de drums en toetsen al een wat meer speelse rol hebben in het geheel. Whatever Is Wrong With You klinkt daarnaast zelfs ietwat duister. Het is echter afsluiter Real Tears For Sale die met recht het beste nummer van het album genoemd kan worden en zelfs enigszins herinnert aan de oudere Marillion door de grootse orkestraties en het machtige refrein.
Beter dan Brave vind ik Happiness Is The Road absoluut niet, maar het is wel een zeer eigentijds progrock album, die ondanks de rustige songs van zeer hoge kwaliteit is en wat mij betreft samen met het veel stevigere Pure van Pendragon tot de betere progreleases van het jaar hoort. Marillion heeft weer eens een geslaagd album geproduceerd en heeft wat mij betreft weer bewezen dat ze tot grootsere dingen in staat zijn dan hitjes produceren voor mensen, die amper een idee hebben tot wat voor grootsheden de band in staat is.
Tracklist Essence:
1. Dreamy Street
2. This Train Is My Life
3. Essence
4. Wrapped Up In Time
5. Liquidity
6. Nothing Fills The Hole
7. Woke Up
8. Trap The Spark
9. A State Of Mind
10. Happiness Is the Road
11. (Half Full Jam)
Tracklist The Hard Boulder:
1. Thunder Fly
2. The Man From The Planet Marzipan
3. Asylum Satellite #1
4. Older Than Me
5. Throw Me Out
6. Half The World
7. Whatever Is Wrong With you
8. Especially True
9. Real Tears For Sale
