Ondanks dat de band door hun eigen Britse muziekpers bijna steevast genegeerd of bespot wordt, blijft Marillion trouw albums produceren. Gelukkig maar, want de progrock band is ook zonder Fish nog steeds in staat hits te hebben in verschillende landen, zoals You’re Gone van Marbles en Thank You, Whoever You Are van Somewhere Else ook in Nederland al hebben bewezen. Na het in 2008 verschenen Happiness Is The Road bracht men in 2009 ook nog het iets meer wisselend ontvangen Less Is More, waarop de band een aantal van hun eigen nummers in andere arrangementen speelde, uit. Sounds That Can’t Be Made is in tegenstelling tot het voorgaande album weer een album met volledig nieuwe songs.
Net zoals op het in 2004 verschenen Marbles opent het album meteen met het meest dreigende en zwaarste nummer. Gaza is meteen ook het meest politieke lied wat de band ooit geschreven heeft en verhaalt over de erbarmelijke omstandigheden waarin de Palesteinen in dit gebied leven. Het 17-minuten durende nummer gaat qua sferen en tempowisselingen alle kanten op en laat helemaal in het begin de band van zijn zwaarste, bijna progmetal, kant zien. In tegenstelling tot wat bij Happiness Is The Road het geval was, laat de band zichzelf zodoende weer eens even lekker gaan in stevige bombast. Eveneens zoals op Marbles het geval was, is het meest dromerige nummer in de vorm van The Sky Above The Rain bewaard voor het laatste. Waar de openingstrack een grimmige sfeer neerzet, creëert de band hier de band hier met Hogarth’s melancholische zanglijnen en Rothery’s sublieme gitaarspel een song, waar de luisteraar weer lekker bij kan wegdromen.
In de vorm van Montréal krijgen we nog een derde epic voorgeschoteld, waarin de band's reis door deze Canadese stad beschreven wordt. De tekst is zodoende ook niet meer dan een ietwat saaie opsomming van gebeurtenissen, maar muzikaal gebeurd er wederom behoorlijk veel, waarbij vooral Hogarth's uithalen en Rothery's prachtige solo's tot de hoogtepunten behoren. Met nummers als Invisible Ink en Lucky Man tapt de band weer uit het vaatje met rocknummers, waarbij deze composities nergens echt spannend worden, maar wel erg fijn in het gehoor liggen op een manier zoals dat bij Happiness Is the Road ook het geval was. Spijtig dat men zo'n zeiknummer als Pour My Love er op moest zetten, dit is de enige song waarbij ik het moeilijk vind om mijn aandacht er bij te houden.
Sounds That Can't Be Made is een album dat bij de doorgewinterde Marillion fan met open armen ontvangen zal worden. Er is een gezonde afwisseling tussen rockers, lange epics en een nummer als Power wat hier net tussenin ligt. Rothery gooit bij praktisch ieder nummer de soleerkraan goed open, terwijl Hogarth's stembanden nog geen slijtage lijken te vertonen. Zo goed als Marbles is het net niet, maar het is toch wel iets spannender dan Happiness Is The Road en zeker een stuk beter dan Somewhere Else.
Tracklist:
1. Gaza
2. Sounds That can't Be Made
3. Pour My Love
4. Power
5. Montréal
6. Invisible Ink
7. Lucky Man
8. The Sky Above The Rain
