Toen de nieuwe cd van dit Amerikaanse gezelschap op de deurmat viel, moest ik toch even slikken. Hoe je het ook wendt of keert, ik moet toch altijd weer even terugdenken aan dat allesovertreffende debuut. Wat heb ik die plaat toch ontiegelijk vaak gedraaid. Alle riffs, zanglijnen en ritmes zitten voorgoed opgeslagen in mijn hoofd. Dat wil tegelijkertijd ook zeggen dat Metal Church die plaat volgens mij nooit meer kan overtreffen. Dat ligt allereerst aan het feit dat oud-zanger David Wayne het aardse tranendal een aantal jaren geleden verruilde voor de eeuwige jachtvelden en aan het geval dat ik Ronny Munroe niet de meest fantastische zanger vind.

En toch verheug ik me iedere keer weer op een nieuwe plaat van deze legendarische metalband. Als zo'n cd in de speler schuift, dan bonkt het hart en op het voorhoofd ontstaan zweetdruppeltjes. En om dan maar meteen heel eerlijk te zijn, ook nu was ik na de eerste draaibeurt teleurgesteld. De plaat klinkt gedateerd, Munroe heeft hoorbaar moeite met de hoge regionen en ook de nummers stampen niet zo hard meer zoals dat vroeger het geval was. Natuurlijk is een eerste luisterbeurt nooit genoeg voor een eindoordeel en dus heb ik de plaat nog een tiental keren tot me genomen. Daarna bleken twee dingen gelijk duidelijk. Inderdaad, deze plaat heeft niet de magie van de eerste albums, maar verdomme, Metal Church kan nog steeds een heerlijk potje metal fabriceren.

Het eerste nummer The Company Of Sorrow opent al gelijk met een steengoede riff. Een heerlijke thrashy riff die op een uitstekende manier wordt uitgebouwd en uiteindelijk uitmondt in een heel degelijk nummer. The Perfect Crime gaat daar heerlijk op verder, met een prettig atmosferisch intro en een lekker slepend tempo. Zo staan er nog wel meer erg goede nummers op dit album. Ze zijn allemaal ontdaan van elke franje en liefhebbers van overgeproduceerde en met keyboards volgestopte metal kunnen hier waarschijnlijk helemaal niets mee. Dat hoeft ook niet, want Metal Church heeft al die opsmuk niet nodig. Op This Present Wasteland staat gewoon de uitgeklede bittere essentie van heavy metal. Tien lekkere composities met goede riffs, lekkere solo's en sterke melodielijnen. Meer verwacht ik ook niet van deze heren.

Blijft er dan niets overeind van die kritiek die ik had na de eerste luisterbeurt? Jawel en dat is helaas zanger Ronny Munroe. Hij doet vreselijk zijn best en bij makkelijke zanglijnen is hij goed te pruimen, maar als hij de hoogte in gaat, dan valt de sleet op zijn stembanden op. Echt zuiver is het dan niet meer. Eerder schreeuwerig en zelfs vermoeid. Toch vormt dit minpunt geen gigantisch probleem, want ook de zang wijst maar in één richting. Functionaliteit. Alles op de plaat is functioneel. Elke noot heeft zo moeten zijn. Die aanpak doet me nog steeds denken aan die krachtpatser van vroeger. Misschien is het niet meer zo indrukwekkend, maar potverdorie, wat is deze band toch goed in het maken van pretentieloze heavy metal. Wat betreft de Metalen Kerk? Ik zit er, elke zondag.

Tracklist
1. In The Company Of Sorrow
2. Perfect Crime
3. Deeds Of A Dead Soul
4. Meet Your Maker
5. Monster
6. Crawling To Extinction
7. War Never Won
8. Mass Hysteria
9. Breathe Again
10. Congregation