Het Italiaanse The Dogma zet ons wel op een verkeerd spoor. Hun bandnaam doet denken aan een hardcoreband, hun albumtitel aan een vreselijk cliché gothicmetalband en het hoesje van hun debuut aan een foute sleazy hardrockband. Maar niets is minder waar, want het kwintet speelt zowaar erg stijlvolle powermetal.

Geen Helloweeneske drukke gitaarpassages, geen topsnelheden, geen gillende glibbervocalen en geen stoere mannenpraat. Maar mid-tempo powermetal met veel buikgevoel, technische hoogstandjes en een warm stemmige vocalist. Ze doen absoluut niet denken aan hun aan ADHD-lijdende landgenoten van Rhapsody, maar wel temeer aan Labyrinth en Vision Divine. Black Roses is niet een release die The Dogma promoveert tot de wereldklasse in powermetal, maar wel bewijst dat het een band is die op zijn minst door elke echte fan van het genre moet aanhoord worden. Geen pakjesspaghetti dus, maar eerder van die vers gedraaide soort. Aanraders: Wicked Angels en Ghost Of War.

Tracklist:
1. Black Roses
2. Wicked Angels
3. Queen Of The Damned
4. Devil's Bride
5. ...And Julie No More
6. Ghost Of War
7. Temptation
8. Waiting For The Rain
9. Sands Of Time
10. Maryann