‘Jongens! Nieuwe Blut Aus Nord! Wie?’ riep de baas en ik zei, welja doe mij die maar. Je bent van de black of je bent het niet.
En nu zit ik hier, met Mort. En die hele kutblack laat ik maar varen.
Op het moment dat ik deze zin typ, ben ik niet één keer verder gekomen dan nummer vijf van Mort. Het is me tot nu toe niet gelukt om een woede-aanval te onderdrukken en te voorkomen dat ik de stopknop een ram verkoop die maakt dat ik wederom diep in de buidel kan tasten, in verband met de aanschaf van een nieuwe cd-speler die deugt.
En toch moet ik deze grensoverschrijdende hel uitzitten.
Slokje wijn.
Koptelefoon.
Ik wil dood.
Nummer zes.
Mijn avond wordt verpest. En wel hierom: mijn avond wordt verpest en daar houd ik niet van. Wie mijn avond verpest moet oprotten. Blut Aus Nort doet het voorkomen alsof ze in staat zijn op je gevoel in te werken en, inderdaad, dat doet men, want de geluiden die op Mort aan elkaar gemangeld worden, zijn gewoon te irritant voor woorden. Niks interessante experimenten, niks grensverleggende muziek, maar gewoon een aaneenschakeling van wanklanken die mij maar al te makkelijk in de oren klinken. De acht “hoofdstukken” worden vooral vormgegeven door middel van een vrijwel constant ritme, nogal traag en tergend, met daaromheen gebouwd een soort van bouwwerk van “weirde” structuren, herhaling van geluiden, vervormde stemmen, enzovoort. Met als basis een vermoeden van een vleugje black metal. Oké, ik moet verder denken dan dat, ik moet de black metal voor het gemak maar even vergeten en dat vind ik prima, maar dat neemt niet weg dat ik dit soort “experimenten” volslagen kut en overbodig vind.
Af en toe zeik ik in mijn broek van het lachen. Mort doet me denken aan een verregende stad, ’s nachts om een uur of vijf en waar geen kunstlichten van een bevreemdende oranje en helblauwe kleur schijnen, is het aardedonker. Er staat een groep muzikanten te spelen aan de rand van een rangeerterrein en de muzikanten lijken dronken en gedrogeerd. De één speelt jazz, de ander wat black en de volgende doet maar wat.
O, het zal wel weer met “diepgang” te maken hebben, ongetwijfeld. Nou, in dit geval, diepgang mijn dikke reet.
Maar, om niet iedereen die wel kan genieten van dit soort muziek, het idee te geven dat deze cd niet in de klauwen van die stomme conservatieve Tjitze had moeten geraken, zal ik eerlijk zijn: wat ik ervaar als strontvervelend, kan een ander zien als geweldig. Wat ik ervaar als tergend en daarom kut, ervaart een ander weer als tergend en daarom geniaal. Wat ik ervaar als diepgang, ziet een ander in een heel ander daglicht en vice versa.
En zo’n album is Mort van Blut Aus Nord. Je kan er in een extatische roes van geraken, of je avond wordt verpest.
Maar een cijfer geven lijkt mij oneerlijk.
Tracklist:
1. Chapter 1
2. Chapter 2
3. Chapter 3
4. Chapter 4
5. Chapter 5
6. Chapter 6
7. Chapter 7
8. Chapter 8
