Achtentwintig augustus. Waarde lezer, lieve mama, hooggeachte paus van Rome, minister president...knoopt u allen deze datum even heel goed in uw oren. Want op die dag is er geen dageraad. Als u een blik naar buiten werpt, zult u de hemel zien branden. Oneindige vlammen zullen ons lazuur invullen en omkransen, zo ver uw oog maar reikt. Vlammen, vervaarlijke rode tongen van de ultieme aardse kracht zullen op ons neerkijken, bloed, as en stenen naar beneden regenend. Bij Odin, als Marduk ooit zou kunnen vermoeden wat de titel van de vierde full-length van de band zou aanrichten, zou deze plaat nimmer met Heaven Shall Burn...When We Are Gathered betiteld worden.

Want een stel Duitse bloedhonden hebben het zwarte spoor opgepikt en zich de mantel der destructie toegeëigend. Heaven Shall Burn is sinds 1996 een gevestigde naam in de metalscene en vergruist sindsdien de ene schedel na de andere en steekt wolk voor wolk de hemel in de fik. En achtentwintig augustus is het weer zover. De vuurzee boven uw knar brengt u Deaf To Our Prayers, een kersvers bombardement van onze oosterburen.

Deaf To Our Prayers spreekt duidelijke taal. Geen compromissen, geen mededogen, geen amnestie, in deze barre tijden geldt enkel de wet van de sterkste. Grimme dagen, keiharde regimes, individualisme dat hoogtij viert... Een band die zich de maatschappelijke ondergang aantrekt kan hedentendage moeilijk een positieve noot bedenken, laat staat produceren. En mede daardoor hult Heaven Shall Burn zich op Deaf To Our Prayers in kilte en grief en braakt u een ongezouten kijk op de werklijkheid op de schoenen.

Geen intro`s, zoals op voorganger Antigone. De opener Counterweight slaat in als een bom. Het nummer grijpt u bij uw haar, sleept u genadeloos mee naar een vuil raam waar u nooit doorheen hebt willen kijken en de spinnen er maar hun nestjes liet bouwen, wrijft met uw neus en voorhoofd het vuil weg en drukt u resoluut met uw snufferd tegen het glas, zo hard, dat het glas breekt, u bloedt, en tegelijkertijd de geuren van de werkelijkheid opsnuift. De geuren die dit raam altijd aan uw neus heeft onttrokken.
Deaf To Our Prayers laat de catchy riffs van Antigone vrijwel volledig ingeblikt. De tijd van een bikkelharde strijd tegen het wezen "mens" vereist deze keer andere middelen, hoewel de bekende formule van melodie en loodzwaar gebulder nog altijd het geraamte is. Op dit album ontketent Heaven Shall Burn een ongekende muzikale kracht. Geluids- en tempomatig neigt de muziek weer richting Whatever It May Take, maar niet eerder vertoond is deze onstuitbare toorn van een band die geen imago hoog hoeft te houden maar muziek maakt omdat het hart het kwijt moet. Iedere noot klinkt oprecht en gemeend. Iedere drumslag wordt honderd maal versterkt. Ieder woord treft zijn doel. Geen ontkomen aan. Huiveringwekkend en ontroerend tegelijk is de door merg en been brekende stem van Marcus Bischoff.

Felheid en woede domineren de elf nummers in de brandende hemel. De opvallende klankveelzijdigheid die we van het vorige album kennen is op Deaf To Our Prayers beperkt tot het broodnodige. De band is boos, de nummers zijn boos, de klanken zijn echter woedend. Razend. Alles raast. De energie is overweldigend en verscheurend. Hoewel u en ik duidelijk de Heaven Shall Burn horen die we kennen, worden we zonder pardon weggevaagd en vermorzeld door de orkaan die deze band met Deaf To Our Prayers weet op te roepen.

Sprakeloos, dat ben ik. Want woorden schieten tekort.

Tracklist:
1. Counterweight
2. Tresspassing The Shores Of Our World
3. Profane Believers
4. Stay The Course
5. The Final March
6. Of No Avail
7. Armia
8. MyBestFriend.com
9. Blogenesis (Undo Creation)
10. Dying In Silence
11. The Greatest Gift Of God