Dat Opeth een band is die over twintig jaar nog gekend zal zijn, kan zelfs de grootste Akerfeldt-hater niet ontkennen. Inmiddels is er een generatie opgestaan die overduidelijke Opeth-invloeden in hun muziek verwerken. Het Nederlandse Dimaeon is er zo één.
De drie lange songs op deze demo weten toch min of meer te boeien en dat is in deze tijden van muzikaal kwalitatief overschot op zich al een prestatie. Naast een adoratie van dat ene Zweedse bandje horen we ook doom en lichte blackmetal-invloeden terug. Het geheel is afwisselend en de songwriting is redelijk, maar toch heb ik nog zeker wat (opbouwende) kritiek. De matige productie zien we voor een demo altijd door de vingers, maar alle zangpartijen moeten beter (grunt is te gewoontjes en niet diep genoeg, de cleane zang nog veel te wankel en de screams te geforceerd) en de band heeft ook de gewoonte om telkens toch voor het voorspelbare pad te kiezen. Waarom eens niet experimenteren met rare geluiden, echt progressieve wendingen en de grenzen van de dynamiek opzoeken? Als ze dit op punt stellen, nog veel samenspelen (eindeloos samenspel is de fundering van een goedlopende band) en nog wat podiumervaring opdoen, ben ik toch wel benieuwd naar de opvolger van deze demo.
Tracklist:
1. Revolt
2. Cry of the Machine
3. Winter's Breath
