Opener The Seventh Sphere is een omvangrijke wandeltocht langs diverse muzikale landschappen, van rustgevende progrock laagvlakten tot logge death/doom metal gebergtes. De riffs en melodieën zijn relatief eenvoudig en pakkend, waardoor het nummer zich ondanks de lengte en afwisseling toch rap in je hoofd nestelt. Toetseniste Janneke Smids eist in enkele rustige passages met fraaie melodieën triomfantelijk de hoofdrol op.

In harmonie met de muzikale stemmingswisselingen past frontman Ferdinand Wanders verschillende zangstijlen toe, van een diepe onmenselijke grunt tot zweverige zuivere vocalen. De zangpartijen ontberen nog wel wat kracht, al kan dat aan de opname liggen. Ik heb het idee dat bij een volgende produktie flinke winst kan worden geboekt door extra tijd en aandacht aan de vocalen te besteden.

Black Dawn, de tweede compositie, is harder en voortvarender, als een rit op de Trans-Siberië Express. De extra pk’s voorkomen echter niet dat de aandacht snel verslapt. De riffs blijven ditmaal onvoldoende hangen. Tijdens de snellere passages gaan de toetsenpartijen bovendien tegenstaan doordat ze te dominant aanwezig zijn. Met de inzet van het keyboard zou meer gespeeld kunnen worden.

I, Mortal bevat dus één avontuurlijke en één nogal langdradige ontdekkingsreis. Dat is wat karig, al is de belofte onmiskenbaar. Overigens zou een reisgids de volgende keer welkom zijn. Een tekstvel ontbreekt namelijk, waardoor de betekenis van de songs die aan je voorbijtrekken onduidelijk blijft. Bij een poëtisch nummer als The Seventh Sphere voelt dat aan als een groot gemis.

Tracklist:
1. The Seventh Sphere
2. Black Dawn